شلیک مرگبار به تساوی

علی دایی در شمایل یک مربی فوتبال خارج شده از فرم ایده آل اوج بازی اش با اضافه وزنی ناشی از این موضوع سعی دارد به هوا بپرد مانند دورانی که پس از به ثمر رساندن هر گل مشت هایی را به هوا پرت می کرد

علی دایی در شمایل یک مربی فوتبال خارج شده از فرم ایده‌آل اوج بازی‌اش با اضافه وزنی ناشی از این موضوع سعی دارد به هوا بپرد؛ مانند دورانی که پس از به ثمر رساندن هر گل مشت‌هایی را به هوا پرت می‌کرد. این بار مشت‌هایش ناشی از خستگی بود که سعی داشت با پریدن به هوا نیز همراه شود. اما اضافه وزن دایی مانع از این کار بود و چنین بود خشم فرو خورده سرمربی پرسپولیس. زیرا پرسپولیس یک گل از حریف عقب است و این دلیلی است بر خشم دایی. نه چون صمد مرفاوی که خون‌سرد می‌نماید؛ روی نیمکت استقلال و مجید نامجو مطلق پیش آمده در کنار خط طولی زمین. باشگاه استقلال ترجیح داده نامجو مطلق را فرد اول کادر فنی استقلال معرفی نکند؛ بنابه حساسیت و نگرانی امیررضا واعظی آشتیانی نسبت به احتمال پرسپولیسی بودن او. دقایقی بعد از گل استقلال، از دقیقه ۱۶ تا ۲۰ و خشم علی دایی که ظاهرا پایانی ندارد.

دقایق ابتدایی مسابقه یک بازی از نفس افتاده به تصویر می‌کشد؛ چون دقایق پایانی یک نبرد سخت. فعلا ستاره‌های مسابقه همان تماشاگرانی هستند که این بار عطش چندانی برای مسابقه ندارند، حضور نزدیک به ۶۰ هزار تماشاگر، در روزی که معمولا حضور ۱۰۰ هزار نفر در ورزشگاه غول آسای آزادی برآورده می‌شود.

و احتمالا نتیجه برنامه از پیش تعیین شده فدراسیون فوتبال است. مسابقه در بعد از ظهر چهارشنبه در فصل زمستان است گرچه گرما بر سرما برتری دارد. دقایق یک تا ۱۵ مسابقه است. یک دقیقه بعد استقلال با گل فرهاد مجیدی پیش می‌افتد و به گرمای هوا می‌افزاید، گرچه رنگ سرخ پرسپولیس ظاهرا یخبندان است!

یک متر فاصله جایگاه خبرنگاران با جایگاه طرفداران استقلال است. پس طبیعی است شنیدن شعارهای هواداران استقلال و خواه یا ناخواه شنیدنی است همه حرف‌ها. شادی آن‌ها بعد از گل مجیدی و شعارهایی که گاه روی اعصاب برخی از بازیکنان پرسپولیس، ازجمله هادی نوروزی است. او که در زمین مسابقه با مهدی امیرآبادی درگیر است. درست نزدیک جایگاه طرفداران استقلال. پس خشم طرفداران استقلال را به همراه دارد، در پس شادی بعد از گل، آن‌ها شعاری علیه نوروزی می‌دهند و بعد شعاری علیه عادل کلاه‌کج با این مضمون «حسن کچل». شادی طرفداران استقلال در یک متری جایگاه خبرنگاران ناخودآگاه شنیدنی است. پس شعاری نیز علیه علی دایی، سرمربی پرسپولیس می‌دهند که در جایگاه منتسب به روبروی جایگاه طرفداران دوآتشه پرسپولیس نشسته ‌است، با فاصله‌ای به اندازه عرض یک زمین فوتبال به اضافه پیست تارتان دورتر از جایگاه خبرنگاران قرار دارد. صدای به گوش رسیده از روبروی جایگاه گنگ است و ناشنیدنی. در عین حال، احتمالا آن‌ها نیز علیه استقلالی‌ها شعار می‌دهند. دقایق ۱۶ تا ۳۵ مسابقه است.

شعار علیه هادی نوروزی کارساز نبود. او همان کاری را کرد که باید. گل دقیقه ۳۷ مهاجم پرسپولیس مترادف بود با شادی توأمان هواداران این تیم و خاموشی طرفداران استقلال. مشت‌های گره‌کرده دایی این بار از خشم نیست، از شادی است. این بار بر اضافه‌وزنی‌اش غلبه می‌کند و به هوا بلند می‌شود. در پی این شادی خاطره‌های تلخ داربی گذشته به ذهن خطور می‌کند، مساوی‌های تکراری، به خصوص با نتیجه یک-یک. این بار خبری از امید روانخواه نیست و در نبود او، محسن خلیلی همان مهاجم همیشگی نیست. گلزن‌ها آن‌ها نیستند. حتی دلبستگی پرسپولیسی‌ها به گلزنی حوارمحمد فایده‌ای ندارد. در دقیقه ۴۴ ضربه سر او از کنار دروازه طالب‌لو بیرون می‌رود. در این لحظه دست‌های دایی بر سرش فرود می‌آید. چیزی نیست، حسرت است. دقیقه ۳۶ تا ۴۵ مسابقه است.

آرامش بعد از ۲ گل به نزد دو تیم و هوادارانشان نیز باز گشته است. همه چیز مساوی است. در پس آرامش ظاهری صمد مرفاوی که ظاهرا به نیمکت پیچ شده و گاه و بی‌گاه از نیمکت بلند می‌شود و دوباره می‌نشیند، سرمربی پرسپولیس به چمن ورزشگاه ورود می‌کند. در وجود دایی آرامش نیست و موقعیت‌های از دست رفته پرسپولیس، به او اجازه آرام و قرار نمی‌دهد. درحالی که استقلال در موقعیتی مناسب قرار دارد. ضربه سید صالحی اما استقلال را به گل نمی‌رساند. این بار مرفاوی هم خشم خود را بروز می‌دهد. دقایق ۴۶ تا ۷۵ مسابقه است.

تغییرات انجام گرفته است. حالا آرش برهانی در زمین مسابقه است و هادی نوروزی هم جای خود را به مجتبی زارعی داده است. بی‌قراری علی دایی را از سوی مهاجمانش پاسخی نیست. دقایق ۷۶ تا۸۵ نیز چنین می‌گذرد.

بی‌قراری‌های علی دایی را همشهری و هم‌بازی سابقش پاسخ‌ می‌دهد؛ کریم باقری و شوتی از راه دور که ظاهرا گل پیروزی این تیم است. دایی برای بار دوم است که به هوا بلند می‌شود، این بار مطمئن‌تر از گذشته، زیرا پایان مسابقه نزدیک است. این بار صمد مرفاوی ترک عادت می‌کند، ظاهرا سرمربی استقلال به شکست ایمان آورده و به کنار زمین می‌آید. با تکان دست بازیکنانش را به جلو فرا می‌خواند، اما او بازنده است، یک نفر از جایگاه‌ خبرنگاران می‌گوید: «کریم باقری توجیه نبود و گل زد.» این کنایه‌ای است به تساوی‌های تکراری. دقایق ۸۶ تا ۹۰ مسابقه است و اتمام مسابقه.

تنها جان واریو است که مثل یک بازیکن حرفه‌ای بعد از سوت مسابقه راهی‌ رخت‌کن می‌شود،‌‌ سایر بازیکنان استقلال روی زمین پهن شده‌اند و پرسپولیسی‌ها به سمت جایگاه طرفداران خود می‌روند. طرفداران این تیم ظاهرا قصد ترک ورزشگاه را ندارند و همین‌طور استقلالی‌ها. طرفداران استقلال شعار می‌دهند، شعارهایی از این دست: «امیر قلعه‌نویی دوستت داریم ما...»

مهدی مشکوه