بیست شاهكار قلابی

تاكنون برایتان اتفاق افتاده كه در یك جمع نشسته باشید و شخصی شروع به تعریف و تمجید از فیلمی كند و شما پیش خودتان بگویید دیگه این طوری ها هم نیست این فیلم آن قدرها هم تعریفی نداره البته باید اذعان كرد كه همیشه دیدگاه های اشخاص با هم متفاوت است

در همه این سال ها فیلم های زیادی بوده اند كه به خودمان گفته ایم بیش از حد جدی گرفته شده اند؛ منتقدان پریمیر بیست فیلم مهم این جریان را برگزیده اند.

تاكنون برایتان اتفاق افتاده كه در یك جمع نشسته باشید و شخصی شروع به تعریف و تمجید از فیلمی كند و شما پیش خودتان بگویید: دیگه این طوری ها هم نیست. این فیلم آن قدرها هم تعریفی نداره البته باید اذعان كرد كه همیشه دیدگاه های اشخاص با هم متفاوت است. ممكن است فیلمی از نظر شما بسیار قابل تعریف و انتظارات شما را برآورده كرده باشد اما از نظر دیگری فیلم دیگری این خصوصیات را داشته باشد. مدتی پیش در دفتر نشریه (پریمیر) با همكاران سر همین موضوع گفت وگو و بحث جالبی پیش آمد كه تصمیم گرفتیم از میان هزاران هزار فیلمی كه به تماشایش نشسته ایم ۲۰ فیلمی كه منتقدین و مخاطبان خاص به آنها نمره ۲۰ داده بودند برگزینیم و سعی كردیم تا حد امكان ضعف های این فیلم ها را برای شما برشمریم.

●۲۰۰۱: اودیسه فضایی (۱۹۶۸)

برای بار اول كه فیلم را می بینید هیجان زده می شوید. اما همین طور كه به پایان فیلم نزدیك می شویم بهت و شگفتی ما را در بر می گیرد كه تنها یك سفر فوری ادیسه فضایی را در زمره فیلم های كلاسیك جای داده است. آن هم از نوع خوب! به نظر می رسد این فیلم با آن موسیقی خشك والس در صحنه هایی كه كاراكترها مانند موشك كارها و اعمالشان را انجام می دهند، اصلاً شایستگی یك فیلم مطرح را ندارد. صحنه های دردناكی در فیلم به چشم می خوردند كه با كمی دقت می توان فهمید سردستی و سرهم بندی شده اند. اما بازی ها ... بازی ها فاقد حس و وجود خارجی هستند و سرزندگی در آنها به چشم نمی خورد. صحنه ای كه میمون های انسان نما، استخوان ران یك انسان را پیدا كرده اند، به یاد بیاورید. آیا آن استخوان ها شباهتی به استخوان واقعی دارد؟ اگرچه طراحی صحنه اودیسه فضایی بی نظیر است، اما از بیان داستان خود، به طور كلی عاجز است.

●جادوگر شهر از(۱۹۳۹)

جذابیت بازی جودی گارلند انكارناپذیر است. همچنین داستان طراحی صحنه و لوكیشن اصلی؛ اما بسیاری از لحظات فیلم بی حساب و كتاب ساخته شده است. كارگردانی در برخی موارد نسنجیده از كار درآمده است و نور صحنه در بسیاری جاها زیاد است. برای مثال صحنه ای كه ببری به شكلی خرس وار وارد صحنه می شود آیا زیاد درخشان نیست؟ همچنین خود چهره این جانور بسیار عروسكی از كار درآمده. شاید بگویید تكنولوژی آن زمان ... اما كینگ كونگ هم در همان دوران ساخته شده است. صدای جودی گارلند به جثه اش نمی خورد. او صدای بمی دارد در حالی كه دخترش نحیف است. آیا نمی شود سنجیده تر كار كرد؟

●یك آمریكایی در پاریس(۱۹۵۱)

چه طور ممكن است فیلمی به همان اندازه كه خوب است بد باشد؟

یك آمریكایی در پاریس مانند منوی متنوع یك رستوران دارای این ضرورت است. آواز، شماری از رقصندگان، صحنه های رنگارنگ و لوكس و زیباترین شهر دنیا به عنوان لوكیشن اصلی اما تمام این المان ها فیلم را تا حد یك اثر موزیكال غلو شده غیرقابل توجیه تنزل می دهد. هیچ یك از این مشخصه ها باعث نشده یك آمریكایی... فیلمی محسوب شود كه آن را خالی از ضعف های متعدد بدانیم.

●شیكاگو(۲۰۰۲)

حتماً سكانس هایی وجود داشته كه داوران را متقاعد كرده به شیكاگو ۶ جایزه اهدا كنند و حتماً آن سكانس ها صدای اكو شده جاز، داستان كسل كننده و رقصنده هایی كه از این طرف می پریده اند بوده است. یك جشن فریبكارانه كه مخاطب خود را احمق می پندارد در تمام فیلم شاهد سم كوبیدن های رنه زلوگر و ریچارد گیر هستیم كه ریچارد گیر علاوه بر این، خوانندگی هم می كند.

●Clerks ((۱۹۹۴

Clerks ساخته كوین اسمیت همان طور كه طنز را به خوبی در خود جای داده به همان نسبت كسل كننده نیز هست. این فیلم می خواهد روزهای بیهودگی افرادی را نشان دهد كه به دنبال منافع بیشتری هستند، اما در این امر ناتوان است. بازی های ضعیف و داستان بی روح clerks برای آدم های تنبلی ساخته شده كه از كنار همه چیز با خونسردی می گذرند. فیلمساز و عوامل سازنده این فیلم گویی برای بچه ها فیلم ساخته اند، زیرا غیرواقعی بودن همه چیز برای آدم های تنبلی ساخته شده كه از كنار همه چیز با خونسردی می گذرند. فیلمساز و عوامل سازنده این فیلم گویی برای بچه ها فیلم ساخته اند. زیرا غیرواقعی بودن همه چیز در clerks به شكلی واضح عیان است.

●زیبای آمریكایی(۱۹۹۹)

بازی كوین اسپیسی را در این فیلم می پسندم. فیلمبرداری كنرادهال و فیلمنامه بسیار محكم آلن بال بی نظیر است. علاوه بر بازی های چشمگیر و دچار تناقض كاراكترهای این فیلم (زن خشك و بی روح ویلی لومان از همه چیز ناراضی، لولیتای سرخوش، مارین وحشت زده و دختری كه انزوا را برگزیده است) زیبای آمریكایی چیزی فراتر از مجموعه های كمدی تلویزیونی نیست. آنتوان چخوف می گوید: اگر با خود تفنگی سر صحنه آوردید قبل از این كه فیلم تمام شود شلیكتان را بكنید. زیبای آمریكایی شلیك می كند، اما از طرف چه كسی؟ یك جهت گیری غلط و مبالغه آمیز صحنه های اصلی را به بیراهه برده و بر درام غیرضروری افزوده است.

●دلیجان آتش (۱۹۸۱)

دلیجان آتش كه برنده اسكار بهترین فیلم در سال ۱۹۸۱ شده است اثری ناموزون و خام دستانه است كه همیشه مرا آزار می دهد. اولاً صدای فیلم بسیار بد است؛ مانند فیلم هایی كه در هنگ كنگ دوبله می شود! سپس مسابقه ای است كه به تصویر كشیده می شود و بعد به طرز عجیب غریبی همان مسابقه از زاویه ای دیگر نشان داده می شود. در میانه های فیلم دیالوگ هایی رد و بدل می شود كه همان دیالوگ ها را مجدداً در یك فضای دیگر با همان شكل می شنویم. نكته ای هم درباره فیلمنامه قابل ذكر است و آن این كه شخصیت های فیلم به خوبی پردازش نشده و تفكیك پذیر نیستند و مشخص است در انتخاب آنها تعجیل صورت گرفته. تنها چیزی كه درباره دلیجان آتش مرا به وجد می آورد موسیقی مناسب و نجلیس است كه بسیار صادقانه روی اثر نشسته است.

●ایزی رایدر(۱۹۶۹)

چرا فیلم هایی كه به دفاع از نسل خود می پردازند برای همیشه ماندگار نیستند؟ جنبه های فرهنگی كه در ایزی رایدر به آنها پرداخته شده قابل ستایش است اما برای تمام كسانی كه در دهه ۱۹۶۰ وجود نداشته اند، این فیلم یك خودخواهی محض درباره آزادی های فرهنگی است. ایزی رایدر آمریكای محافظه كار و فاسد را به صلابه می كشد. جك نیكلسون در ایزی راید اجرای محكمی را به نمایش می گذارد. شاید او تنها بازیگر فیلم است كه روی سیگار كشیدن خود كنترل دارد اما بازی او هم به خاطر بازی های مضحك دنیس هاپر و پیتر فوندا به فیلم تحمیل شده است. صحنه ای را كه دنیس هاپر و پیتر فوندا پس از این كه یك رژه خیابانی را به هم می زنند و دستگیر می شوند به خاطر آورید. صحنه هایی كه می خواهد ضدقهرمان را به ما بشناساند و در این امر موفق نیست. داستان رفقای بدفرجامی كه به دنبال آزادی ناشیانه عمل می كنند و نمی دانند سر تفنگ خود را به سوی كدام هدف بچرخانند.

---