Pacific Ocean

اخیرا آلبوم «پاسیفیک اوشن بلو اقیانوس آرام آبی » از دنیس ویلسون بعد از بیست سال دوباره به بازار ارائه شد تا قبل از این هواداران موسیقی راک و به طور مشخص راک دهه هفتاد میلادی و گروه «بیچ بویز پسران ساحلی یافتن نسخه اصلی این آلبوم را مانند یافتن «جام مقدس» قلمداد می کردند, به همین دلیل انتشار مجدد نسخه ارژینال این اثر با استقبال فراوان طرفداران موسیقی روبه رو گردید

● یافتن جامی مقدس

اخیرا آلبوم «پاسیفیک اوشن بلو (اقیانوس آرام آبی)» از دنیس ویلسون بعد از بیست سال دوباره به بازار ارائه شد. تا قبل از این هواداران موسیقی راک و به طور مشخص راک دهه هفتاد میلادی و گروه «بیچ بویز (پسران ساحلی)" یافتن نسخه اصلی این آلبوم را مانند یافتن «جام مقدس» قلمداد می‌کردند، به همین دلیل انتشار مجدد نسخه ارژینال این اثر با استقبال فراوان طرفداران موسیقی روبه رو گردید.

● عشق به موسیقی و ماشین

دنیس ویلسون ۳۹ ساله ـ کوچکترین برادر از برادران ویلسون در گروه بیچ بویز و درامر گروه ـ بیست و پنج سال پیش در حادثه‌ای غرق شد. دنیس که تنها موج‌سوار گروه بود با چهره‌ای جوان و با نشاط چهره اول سال‌های دهه شصت میلادی کالیفرنیا به حساب می‌آمد. عشق به ماشین در کنار حواشی زندگی هنری، زندگی پرتلاطمی را برای او به ارمغان آورده بود. اگر برادر او برایان محور موسیقی بیچ بویز به شمار می‌رفت، هنگام اجرای زنده کنسرت‌ها، نیروی متحرک گروه، دنیس بود؛ درامر پرهیجان گروه! همان‌طور که در نشریه موسیقی «اِن.اِم.ای» سال ۱۹۶۷ آمده است : «مهم نیست که بیچ بویز در کدام گوشه از دنیا و در کدام استادیوم کنسرت اجرا می‌کنند، نگاه مخاطبان همیشه به سوی دنیس است».

● فوران زیبایی

در حقیقت بی‌انصافی است که دنیس را فقط چهره‌ای جذاب و پرهیجان قلمداد کرد. او آهنگساز و خواننده قابلی هم بود ولی صدای او با هارمونی‌های برادرانش نمی‌آمیخت. از این رو بیشتر در آهنگسازی برادرانش را یاری می‌کرد. ترانه‌های موفقی مانند «کادل آپ» و «برای همیشه» ساخته او بودند. «جاردین» نوازنده گیتار باس گروه «بیچ بویز» می‌گوید: «راستش ما قدر دنیس را نمی‌دانستیم!» در جایی دیگر «داریل دراگون» که با دنیس در اوایل دهه هفتاد کار کرده بود می‌گوید: «دنیس کشمکش و تنش را در گروه تشدید می‌کرد. انرژی که او داشت پرآشوب بود، درست مانند زمانی که شما کوه آتشفشانی را نگاه می‌کنید؛ می‌دانید که خطرناک است ولی در عین حال در فوران آن زیبایی هم می‌بینید».

● رهایی از سایه

در سال ۱۹۷۵ میلادی با به بازار آمدن آلبوم «پانزده یک برتر» ، حرکت گروه بیچ بویز به سمت نوآوری تقریبا به حالت سکون درآمد و از آن به بعد گروه در کنسرت‌هایش مشغول اجرای آهنگ‌های قدیمی خود شد. آن‌ها جهت را گم کرده بودند و دیگر معاصر به حساب نمی‌آمدند. دلایل آن‌را باید در جایی دیگر جُست ولی اینجا فقط به همین اکتفا می‌کنیم که در این زمان رقابت برای تعیین خط مشی هنری گروه، بین اعضا اوج گرفته بود.

بی ثباتی گروه و عقب گرد موسیقی آن باعث شد که دنیس آهنگ‌هایی را که با دوست قدیمی خود «گِرِگ جاکوبسون» ساخته بود به کمپانی «کاریبو رکوردز» برده و چندی بعد اولین آلبوم تکی خود یعنی آلبوم «پاسیفیک اوشن بلو» را به بازار ارائه کند. فروش «پاسیفیک اوشن بلو» دو برابر آلبوم «عشق تو» از بیچ بویز که همزمان با هم به مخاطبین عرضه شده بودند، اعلام شد.

اینجا برای اولین بار دنیس از زیر سایه برادر خود برایان بیرون آمد. در واقع دنیس هیچ وقت خود را برابر با نیروی خلاق برایان نمی‌دانست و همیشه پشت سر او بود. زمانی که در سال ۱۹۶۶ میلادی برایان در حال آزمایش برای ساختن آلبوم «اسمایل» بود، اعضای گروه از او خواستند که در فرمول قبلی گروه که تا با حال موفق بوده و از آن‌ها بزرگ‌ترین گروه آمریکا را ساخته تغییری ایجاد نکند، اما دنیس به پشتیبانی از برایان شتافته و گفت: «به نظر من این آلبوم آن قدر خوب است که باید هر چیزی غیر از آن‌را دور بیاندازید». و اضافه می‌کند: «برایان، بیچ بویز است. او خود این گروه است. ما فقط پیامش را می‌رسانیم. او تمامیت این گروه است و بس. ما هیچ نیستیم. او همه چیز است».

● در جستجوی مسیر گمشده

برای تهیه آلبوم «پاسیفیک اوشن بلو»، «جیم جورچیو» رئیس کمپانی «کاریبو رکوردز» که در دهه هفتاد میلادی مدیر گروه «بیچ بویز» بود، دست دنیس را برای ایجاد خلاقیت باز گذاشت. دنیس با این آزادی دنبال راه گمشده آلبوم «اسمایل» رفت؛ یعنی آزمایش و صداقت برای داشتن هر ریسکی.

«جان هانلون» مسئول ضبط و میکس موسیقی این آلبوم می‌گوید: «من فکر می‌کنم که دنیس از نظر هنری خیلی پیشرو بود. از آزمایش کردن نمی‌ترسید و نگران این نبود که خود را در فضایی نو رها کند. وی از آن نمی‌ترسید که متفاوت باشد».

«گِرِگ جاکوبسون» نیز می‌گوید: «جای هیچ تظاهری در این آلبوم نیست. بیچ بویز باید آثار جدیدش را در تصویری که پیشتر برای موسیقی‌اش ترسیم کرده بود، می‌گنجاند دنیس سعی نمی‌کرد خود را در سبکی محدود جای دهد. او سعی داشت که احساساتش را در ساخته‌هایش به طور مستقیم نشان دهد».

● آلبومی سرشار از روح

برای ضبط برخی از قطعات آلبوم «پاسیفیک اوشن بلو» و به خصوص قطعه «نوای رودخانه»، تمام اعضای گروه کر را به استودیو آوردند، صدای مردم را به آهنگ‌ها اضافه کردند، سرعت صدای گروه نوازندگان ویولن را نصف کردند و بعد به صدای هارمونیکا، کلارینت و سازهایی دیگر را اضافه کردند تا لایه‌های بیشتر، فضای آهنگ‌ها را پیچیده‌تر کند.

«جان استبینز» زندگی‌نامه‌نویس گروه «بیچ بویز» در مورد این آلبوم گفته است: «این یک آلبوم رها شده از مرز زمان است. در بعضی جاها مانند آلبومی از دهه شصت است، در جایی دیگر مانند آلبومی از دهه هفتاد. در آن موسیقی گاسپل می‌شنوید. همچنین در آن اشاره‌هایی به موسیقی جاز، فانک و البته کلاسیک نیز شده است. اما بیشتر از هر چیزی در آن روح و جان دنیس ویلسون می‌دمد؛ آشفته، پاک، معصوم و همیشه صدیق».

● اعتبار پایدار

در طی سی سال اخیر اعتبار «پاسیفیک اوشن بلو» هر روز بیشتر شده است و تاثیر آن هنوز برجاست. گروه‌های موفقی مانند «وِرو»، «چارلاتانز» و «پریمال اسکریم» از آن به عنوان آلبومی الهام بخش یاد می‌کنند و در نهایت عمر طولانی آلبوم گواهی بر ذوق هنری و خلاقیت و نفس سازش ناپذیر دنیس ویلسون است!

● پرتاب به فضایی جدید

مدتی پس از انتشار آلبوم «پاسیفیک اوشن بلو» دنیس ویلسون طی گفتگویی با یکی از نشریات چاپ لس‌آنجلس، ضمن بیان عقاید موسیقیایی خود به انتقاد از گروه‌ها و خوانندگانی پرداخت که با مقید کردن خویش در سبکی خاص به تدریج مخاطبانشان را از دست می‌دهند. قسمتی از این گفتگو را در ادامه می‌خوانید:

▪ شما همواره فعالیت برادرتان «برایان» را تحسین کرده‌اید پس چرا ترجیح دادید که فعالیت هنری خود را به طور مستقل پی بگیرید؟

ـ راستش را بخواهید من جزو آن دسته از انسان‌ها هستم که آرام و قرار ندارند. من نمی‌توانم در گوشه‌ای بنشینم و نظاره‌گر فعالیت‌های دیگران باشم. همواره دوست داشته‌ام که در فعالیت‌های اطرافیان شریک باشم ولی گاهی باید زندگی هنری مستقل را به زندگی گروهی ترجیح داد چرا که در بعضی موارد، گروه، خلاقیت شما را نابود می‌کند.

▪ یعنی همکاری با برایان سبب از بین رفتن خلاقیت شما می‌شد؟

ـ من چنین چیزی نگفتم! . . . همکاری با بیچ بویز به من چیزهای زیادی آموخت و من موقعیت هنری کنونی خود را بیش از همه مدیون این گروه هستم چرا که اگر این گروه و به ویژه برادرم برایان نبود، دانسته‌های موسیقیایی من هیچگاه رشد نمی‌کرد اما من سعی کردم برای رهایی از تکرار، خودم را به یک فضای آهنگین جدید پرتاب کنم!

▪ آن هم پرتابی که با استقبال شدید مخاطبان روبه رو شد، درست است؟

ـ خوشحالم که آلبوم «پاسیفیک اوشن بلو» با چنین استقبالی روبه رو شده است. این موضوع را بیش از همه مدیون سران کمپانی «کاریبو رکوردز» هستم که بسیار آسان از ایده‌های خاص من استقبال کرده و از ارائه نوعی جدید از موسیقی متفاوت نترسیدند.

▪ گویی هزینه ساخت این آلبوم هم بسیار بالا بوده است!؟

ـ به هیچ عنوان! ما از روش‌های جدیدی برای ساخت افکت‌های صوتی استفاده کردیم؛ روش‌هایی خلاقانه و با هزینه متوسط!

▪ از ریسک کردن نترسیدید؟!

ـ ترس برای من مفهومی ندارد. من آدمی هستم که همواره بی‌محابا به سمت خطر می‌روم . . . اگر می‌خواستم به این چیزها فکر کنم بایستی کپی دست چندمی از کارهای پاپیولار سال‌های اخیر را تولید می‌کردم.

▪ آیا در استفاده از ایده‌های اطرافیان، انسان منعطفی هستید؟

ـ اگر این‌گونه نبودم که اصلا به ارائه چنین آلبومی دست نمی‌زدم. بیشتر ایده‌هایی که به عنوان زیربنای ساخت قطعات مختلف این آلبوم قرار گرفت، حاصل جرقه ذهنی من یا یکی از دوستانم بود!

▪ پس آلبوم «پاسیفیک اوشن بلو» را هم می‌توان حاصل تجربیات افرادی با سلایق مختلف دانست!؟

ـ حتما این‌طور بوده است. انسان بدون کمک اطرافیان قادر نخواهد بود حتی کوچک‌ترین قدمی بردارد.