اهل هیاهو نیستم

محمد محمدی دروازه بان استقلال از زندگی خصوصی و ورزشی اش می گوید

دروازه‌بانی که امروز با اطمینان‌خاطر درون دروازه پرماجرای استقلال می‌ایستد یک دهه پیش و در اولین دوره لیگ حرفه‌ای فوتبال ایران تبدیل به چهره شد...

محمد محمدی ابتدا در ترکیب تیم سایپا خودی نشان داد و بعدها با بازی‌هایی که در پرسپولیس از خودش نشان داد به اوج شهرت رسید.

اکنون ۶ سال از دوران حضور محمدی در پرسپولیس می‌گذرد و او با همان کیفیت در ترکیب تیم استقلال بازی می‌کند. در روزگاری که عمر مفید حضور فوتبالیست‌ها در زمین ورزشی کوتاه شده، محمد محمدی هنوز هم روند رو به رشدش را حفظ کرده و در سطح اول فوتبال ایران می‌درخشد.

دروازه‌بان شماره یک استقلال با تکیه بر آموخته‌هایش در دانشکده تربیت بدنی زندگی حرفه‌ای و خاصی دارد و در این گفتگو به جزییات مسایلی که به ماندگاری‌اش در فوتبال پرهیاهوی ایران کمک کرده و همچنین رمز و راز سلامت ماندنش اشاره کرده است.

▪ آقای محمدی! به عنوان یکی از قدیمی‌ترین دروازه‌بان‌های لیگ برتر از اولین دوره این مسابقه‌ها تا امروز روند رو به‌رشدی را طی کرده‌اید و هنوز هم خیلی آماده به نظر می‌رسید. می‌خواهم بپرسم راز ماندگاری شما در رعایت چه مسایلی است؟

- برای جواب دادن به این سوال باید بگویم به نظر من زندگی یک ورزشکار حرفه‌ای به دو قسمت قبل و بعد از ازدواج تقسیم می‌شود. واقعیت این است که قبل از ازدواج مسایل زیادی هست که باعث افت یک ورزشکار می‌شود که من خوشبختانه با ازدواج زودهنگام (می‌‌خندد) و در سن ۲۰ سالگی از خیلی مسایل منفی دور شدم.

▪ واقعا فکر می‌کنی موفقیت‌ات را مدیون ازدواجی؟

- بله، به نظرم ازدواج ۵۰ درصد از موفقیت یک ورزشکار را تضمین می‌کند اما استراحت و تغذیه مناسب هم ۵۰ درصد دیگر را.

▪ برنامه زندگی روتین تو –چه ورزشی و چه خانوادگی- در وضعیت عادی چگونه است؟

- زندگی عادی من دقیقا مثل زندگی درون اردویی‌ام در هتل است. وقتی در اردو هستیم ۴ ساعت قبل از بازی با خوردن کربوهیدرات سعی می‌کنم انرژی ذخیره کنم. قبل از تمرین هم با خوردن جوجه‌کباب و ماکارونی که کربوهیدرات زیادی دارند آماده می‌شوم. برای استراحت هم برنامه روتینی دارم. شب‌های عادی معمولا ساعت ۱۱ و شب‌های بعد از مسابقه که خسته‌ام ساعت ۱۰ می‌خوابم. صبح‌ها هم ساعت ۷:۳۰ بیدار می‌شوم. ۵ سال است که پسرم را خودم به مدرسه می‌برم و به صبح زود بیدار شدن عادت کرده‌ام تجربه این سال‌ها، حداقل به خودم نشان داده استراحت و تغذیه مناسب به تداوم دوران اوج یک ورزشکار حرفه‌ای کمک می‌کند.

▪ درباره برنامه غذایی‌‌ات گفتی؛ غیراز مصرف کربوهیدرات برنامه غذایی خاص دیگری هم داری؟

- تقریبا بله، یعنی مجبورم که داشته باشم. مثلا خیلی از فوتبالیست‌ها برای جلوگیری از مصدومیتشان بیش از حد پروتئین مصرف می‌کنند اما من ترجیح می‌دهم مصرف کربوهیدرات را در برنامه غذایی‌ام قرار بدهم که در برنج، ماکارونی، سیب‌‌زمینی و غذاهای نشاسته‌دار وجود دارد یا روزهایی که وزنه می‌زنم کربوهیدرات بیشتری مصرف می‌کنم تا فشار تمرینات اصطلاحا بافت عضلاتم را آب نکند. البته پروتئین را هم از طریق خوردن مکمل به بدنم می‌رسانم.

▪ چه مکملی استفاده می‌کنی؟

- از یک نوع مکمل که پروتئین خالص است استفاده می‌کنم.

▪ عارضه ندارد؟

- نه، مصرف این پودر باعث چاقی نمی‌شود و حتی به حجیم‌شدن عضلاتم کمک می‌کند.

▪ وزن تو چند سالی است ثابت‌مانده، نه؟

- درست است. چند سال است که وزنم را در حالت متعادل نگه داشته‌ام.

▪ راه و روش خاصی داری؟

- نه. روش خاصی هم ندارم اما وقتی زیاد غذا می‌خورم متوجه می‌شوم که در حال چاق شدن هستم. در این حالت ۳ روز کمتر غذا می‌خورم و خیلی زود هم وزنم کم می‌شود. غذاهای پرچرب و سرخ‌کردنی و تنقلاتی مثل چیپس و پفک هم نمی‌خورم.

▪ صرف‌نظر از تغذیه مناسب و استراحت کافی به نظر می‌رسد به تمرینات ذهنی هم اهمیت می‌دهی. این را می‌شود از آرامشی که در چارچوب دروازه داری متوجه شد. برای داشتن این آمادگی ذهنی و تمرکز در بازی‌ها، تمرین‌های خاصی انجام می‌دهی؟

- نه، شخصا علاقه‌ای به انجام دادن تمرینات ذهنی ندارم اما برای حفظ تمرکز یک راهکارهایی هم دارم مثلا خیلی کم در فضاهای شلوغ حاضر می‌شوم. این طوری بگویم من در زندگی خصوصی‌ام نه به خاطر شهرت که برای حفظ آرامشم هرگز به میهمانی‌های شلوغ نمی‌روم و معمولا دور از هیاهو زندگی می‌کنم. حتی گاهی اوقات اقوام و دوستانم از من دلخور می‌شوند.

▪ برای همین است که کمتر با رسانه‌ها گفتگو می‌کنی؟

- بله، رفتن روی جلد روزنامه‌ها و حضور مقابل دوربین‌های تلویزیونی برای هر فوتبالیستی وسوسه‌کننده است اما من با توجه به دلایلی که قبلا گفتم علاقه‌ای به مصاحبه و قرار گرفتن در کانون توجه عموم ندارم. به نظر خودم وقتی در سایه زندگی می‌کنم در شرایط سخت بازی بهتر تصمیم می‌گیرم.

▪ لبخندهای عجیبی بعد از گرفتن توپ‌ها می‌زنی جریان چیست؟

- مطمئنا وقتی یک دروازه‌بان بتواند اطمینان تیم را جلب کند برایش یک موفقیت بزرگ محسوب می‌شود. من هم سعی می‌کنم با این خنده‌ها به هم‌تیمی‌هایم بگویم که در آرامش کامل هستم و آنها نباید نگران چارچوب دروازه باشند. به نظرم این خنده‌ها به خودم و تیمم کمک می‌کند. البته با این کار قبل از همه خودم روحیه می‌گیرم و بعد هم روحیه بازیکنان حریف تضعیف می‌شود.

▪ تو از آن گروه فوتبالیست‌هایی هستی که معمولا زیاد مصدوم می‌شوند. چرا؟

- یک دلیل آن امکانات سخت‌افزاری فوتبال ایران است. وقتی در‌ زمین فلان شهرستان به خاطر سفت بودن و غیراستاندارد بودن ‌زمین چمن کتفم آسیب می‌بیند، ایراد از فیزیک بدنی من یا آسیب‌پذیر بودن مفاصل و عضلاتم نیست. یا زمانی که بعد از برف و باران سالن سرپوشیده مجهز برای تمرین کردن نداریم و به‌دلیل سر خوردن روی چمن خیس کشاله رانم پاره می‌شود مقصر من نیستم. برای بسیاری از دوستان من پیش آمده که پس از فرو رفتن پایشان در چاله‌های عمیقی که در ‌زمین‌های چمن وجود دارد رباط صلیبی پاره کرده‌اند و دستکم ۶ ماه از فوتبال دور بوده‌اند. خود من در سال ۷۹ که بازیکن برق شیراز بودم پایم در چاله ورزشگاه حافظیه شیراز فرو رفت و رباط صلیبی‌ام پاره شد اما بعضی کارشناسان ریشه مصدومیت‌های شدید فوتبالیست‌های ما را ضعیف‌بودن بافت عضله و مفاصل آنها می‌دانند. اما من که عضلات حجیمی دارم و مرتبا با وزنه کار می‌کنم چرا مصدوم می‌شوم؟ فکر نکنم این حرف خیلی اصولی و علمی باشد.

▪ درباره تمرین‌های پرفشار و غیراصولی بعضی مربیان چه می‌گویی؟

- من این نظریه را قبول ندارم. ما دو گروه تمرین داریم؛ تمرین‌های فردی و گروهی . در تمرین فردی فشار تمرین‌ها بستگی به خود ورزشکار دارد. یک ورزشکار حرفه‌ای بهترین کسی است که می‌تواند در مورد وضعیت بدنی خودش نظر بدهد. شما وقتی در تمرین فردی احساس خستگی و کوفتگی می‌کنید، می‌توانید کمی استراحت کنید و بعد از خوردن یک نوشیدنی تمرینتان را ادامه بدهید. در تمرین گروهی هم اگر خود من احساس کنم تمرین پرفشار است و احتمال مصدومیت وجود دارد خیلی راحت خستگی‌ام را به مربی اعلام می‌کنم و تمرین را ادامه نمی‌دهم. امروز فوتبالیست‌ها مثل قدیم تمرین نمی‌کنند. همان‌طور که گفتم کیفیت ‌زمین به ویژه ‌زمین تمرین که ۶ روز هفته را روی آن بازی می‌کنیم عامل موثرتری است.

▪ به عنوان سوال آخر می‌خواهم درباره تحصیلات و تاثیری که روی موفقیت‌ تو داشته بپرسم.

- من لیسانس تربیت بدنی دارم و در دانشکده تربیت بدنی آموختم که یک ورزشکار چگونه می‌تواند با تغذیه سالم، استراحت کافی و دوری از ناهنجاری‌های اجتماعی رشد کند. اگر دقت کنید می‌بینید اغلب ورزشکارانی که در این رشته تحصیل کرده‌اند کمتر در معرض آسیب‌دیدگی قرار می‌گیرند و به‌طور نسبی موفق‌تر هستند؛ موردی که خیلی وقت‌ها نادیده گرفته می‌شود.

مهرداد مستوفی