تعویق در برگزاری مراسم سالگرد

روابط عمومی

مراسم دهمین سالگرد انسان‌شناسی و فرهنگ که قرار بود پنجشنبه 9 مهر برگزار شود در همدردی با  خانواده قربانیان و عموم مردم ایران به تعویق افتاده و زمان آن متعاقبا به اطلاع دوستان خواهد رسید.

«باز آمد بوی ماه مدرسه/  بوی بازی‌های راه مدرسه/ بوی ماه مهر، ماه مهربان/ بوی خورشید پگاه مدرسه...»؛ امروز، هفتم مهر است و برای بسیاری از اعضای خانواده گسترده انسان‌شناسی و فرهنگ، مهر دیگر سال‌هاست که ماه مدرسه نیست اما در تقویم این نهاد و جریان، همچنان موعد مهمی است که انتظارش را می‌کشیم، التهابش را داریم و وعده آن را از ماه‌ها پیش به یکدیگر می‌دهیم؛ گویی ماه خرمن ماست و وعده‌های سرخرمن...

انسان‌شناسی و فرهنگ، نهادی است که زود از آکادمی رسمی فاصله گرفت و این دور شدن، نه تنها در کالبد و مکان فیزیکی جلسات و برنامه‌ها که در مخاطبان، روش‌ها و ارزش‌هایش نیز بود. امروز شاید تبعیت چنین نهادی از تقویم آموزشی دیگر چندان توجیهی نداشته باشد، خصوصا که اکنون بسیاری از همکاران و مخاطبان ما، آکادمی را از سر گذرانده‌اند یا با آن سر می‌کنند اما کماکان تحت سیطره گفتمان آن نبوده و تمام تلاش خود را برای رهایی از آن صرف می‌کنند. نوشتن و فعالیت در اینجا نه به رسم نشریات ترویجی، مختصر حق‌التحریری داشته و دارد و نه به رسم نشریات علمی- پژوهشی، امتیازی که بشود با آن پله‌های ترقی علمی و شغلی را طی کرد. به راستی، برای نهادی که از آکادمی، جوانه زد ولی همواره منتقد آن بود و چون راه صلاح را در ساختارهای عمیقا بوروکراتیزه آن ندید، ساختن یک پاراآکادمی ایده‌آل را اتوپیای خود کرد، تبعیت از تقویم آموزشی چه توجیهی می‌تواند داشته باشد؟

به هر روی واقعیت آنست که ما از آکادمی شروع کردیم و در بدو زایش، مهر را نوروز نهاد نوی خود قرار دادیم، چرخش یک سالمان را از ابتدا با آن سنجیدیم و امروز همچنان «مهر» را مبدا قرار می‌دهیم و به عنوان یک یادگاری، یک نشان، همچنان آن را می‌پذیریم تا یادمان باشد که نطفه این عزم و اندیشه مشترک که امروز «انسان‌شناسی و فرهنگ» است زمانی در کلاس‌ها و اتاق‌های کوچک و نوستالژیک همان آکادمی بسته شد؛ دانشگاهی که زمانی تنها عرصه و جولانگاه رویاهای خود می‌دانستیم؛ یکه میعادگاه ما بود؛ اما واقعیت آنست که دیری نپایید تا با مفاهیمی که خودش ما را به آن‌ها مسلح کرده بود، در تحلیل خودش به ناکجا رسیدیم. وقتی که «مراسم‌گرایی» را دیدیم و اینکه چه‌طور وسیله، مهم‌تر از هدف می‌شود و تعادل ساختار را به هم می‌ریزد و ما اثرات این بی‌تعادلی را بیش و پیش از هر چیز، درون خود حس می‌کردیم وقتی که کنکورها را می‌دیدیم، سیستم‌های ارتقاء‌ را می‌دیدیم و جامعه‌ای را که دردها و مسائل و پرسش‌هایش عموما ربطی و راهی به آکادمی نداشتند. ما در آکادمی، در یک جزیره خوشحال و شاد بودیم، به تعبیری شاید یک آکواریوم امن ولی زینتی، دکوری...

 مسلما مهاجرت از پهنه صرفا آکادمیک، راحت نبود، ولی برای درونی نکردن منطق آسیب زده ای که در احاطه‌اش بودیم، ظاهرا گریزی از آن نیز وجود نداشت. خارج از آکادمی اما یعنی کجا؟ زیر چتر حمایتی چه کسی؟ برای کدام مخاطبان؟ با کدام نظام ارزیابی و سنجش؟ «شب تاریک و بیم موج و گردابی چنین حائل...» به هر روی طی شد. با تمام مشکل‌ها، با تمام نابلدی‌ها، ابهام‌ها، ترس‌ها و فقط و فقط با نیروی امیدی که به رویایی مشترک داشتیم، حمایت‌های بی‌چشمداشتی که از انسان‌هایی دوست‌داشتنی گرفتیم و اعتمادی که نسبت به خلوص دیگران در جمع وجود داشت؛ همان سرمایه اجتماعی‌ای که بسیاری، این روزها از فرسوده شدن ان در جامعه گلایه‌مندند. رویای ما ساختن جایی بوده و هست که الگویی از یک دانشگاه واقعی در جهان جدید باشد.

از این روی همچنان باید تصریح کنیم که انسان‌شناسی و فرهنگ نه یک سایت خبری آن طور که عده‌ای فکر می‌کنند، نه یک بانک اسناد و اطلاعات علمی چنان که برخی ما را می‌خوانند، نه یک کانون با تخصص برگزاری منظم جلسات علمی و بین‌رشته‌ای هفتگی، نه یک نهاد برای برگزاری کارگاه‌های آموزشی، نه یک شرکت پژوهشی، نه یک تشکل مردم‌نهاد خیریه، نه یک جمع دورهمی دوستانه برای شاد بودن و حمایت متقابل و نه هیچ کدام این مدلول‌ها نیست که همه آن‌ها توامان است. انسان‌شناسی و فرهنگ، نامی و دالی برای مدلی ناآزموده و جدید از دانشگاه‌های آینده است، رویای جایی که قرار است محل تولید، بسط، تبادل، ثبت و کاربردی‌سازی آگاهی و دانش باشد؛ دانشی بومی که چرخه‌های انتشار و نیز دسترسی آزاد به آن را، نظام‌های پولی و سرمایه نتوانند قطع کنند.

این، رویای مشترک همه ماست که در دهمین سالگرد تاسیس مجموعه، گرد هم آمده و آن را جشن می‌گیریم. جشن یک دهه فعالیت علمی داوطلبانه، یک دهه با هم بودن، یک دهه با هم رفتن، با هم ساختن، با هم اندیشیدن و با هم رشد کردن برای کمک به خودمان، به کسانی که دوستشان داریم و به انسانیت در معنای عام آن.

به همین وسیله از همه شما دوستان و همراهان انسان‌شناسی و فرهنگ، به رسم سال‌های گذشته دعوت می‌شود در گردهمایی امسال نیز، که دهمین سالگرد این نهاد است، شرکت نمایید.

زمان: پنج‌شنبه، 9 مهر ماه 1394

ساعت: 4 تا 7 عصر

مکان: خانه هنرمندان تهران، سالن جلیل شهناز

برنامه جلسه:
- خوش آمدگویی
- سخنرانی دکتر محمدمنصور فلامکی (استاد دانشگاه تهران)
- پخش فیلم مستند آیین گرامیداشت بزرگان علم و فرهنگ ایران در انسان شناسی و فرهنگ درسالهای 92-93
- سخنرانی دکتر عبدالحسین نیک گهر (استاد دانشگاه تهران)
- سخنرانی دکتر حسین پاینده (استاد دانشگاه علامه طباطبایی)
- پخش فیلم مستند آیین گرامیداشت بزرگان علم و فرهنگ ایران در انسان شناسی و فرهنگ درسالهای 93-94
- سخنرانی دکتر ناصر فکوهی (استاد دانشگاه تهران و مدیر انسان شناسی و فرهنگ)
- گزارش شورای مرکزی
- پخش گزارش تصویری از جلسات یکشنبه های انسان شناسی و فرهنگ
- عکس دسته جمعی

 

گزارش اولین گردهمایی سالیانه انسان‌شناسی و فرهنگ

گزارش دومین گردهمایی سالیانه انسان‌شناسی و فرهنگ

گزارش سومین گردهمایی سالیانه انسان‌شناسی و فرهنگ