عشق

پروه کتاب و رسانه

عشق ، رنه آلندی ، ترجمه ی جلال ستاری ، انتشارات توس ، 1373
ازدواج بر پایه ی عشق و در قالب تک همسری که امروزه در سراسر جهان تعمیم می یابد، نوعی از هم بستگی جسمانی، روانی، اجتماعی و عاطفی میان یک زن و مرد است که به عنوان راهی برای تکامل نوع بشر ، در میان بسیاری از روان شناسیان و جامعه شناسان و دیگر اندیشمندان امری پذیرفته شده  است و قالبی صحیح برای برپا ماندن یک جامعه به شمار می آید.
کتاب «عشق»، نوشته ی رنه آلندی، روانکاو و روان شناس فرانسوی، کتابی است که به ابعاد گوناگون عشق که از نظر نویسنده تنها در قالب ازدواجی صحیح و در تشکیل خانواده آن را محقق می داند، می پردازد.
آلندی که می توان گفت دیدگاهی روان شناسانه بر کتاب او سایه افکنده است، در فصل اول به عشق به عنوان نوعی کنش روانی که موجب تکامل فرد می شود و در خودآگاه و ناخودآگاه او موثر است، پرداخته است.
در فصل دوم نویسنده دیدگاه جسمانی عشق را در نظر میگیرد. او این مرحله از عشق را والاترین مرحله و کنش جنسی را کنشی منتهی به رسیدن به تمام وجوه عشق می داند و هم چنین شناخت صحیح از کنش جنسی را یکی از ملزومات جوامع برای جلوگیری از رفتن به کژراهه های اخلاقی و مسائل و مشکلات ناشی از آن بر می شمرد.
در فصل سوم و در دیدگاه اجتماعی ، عشق در قالب اجتماعی آن، در آموزشهای اجتماعی و نوع برخورد با آن در جامعه، در میان زنان و مردان و کودکانی که در آینده به آن نیاز پیدا خواهند کرد، بررسی شده است.
دیدگاه روانی عشق که آلندی در فصل چهارم به آن می پردازد، فصلی است که به ابعاد روانی هر انسان در عشق و آنچه در ضمیر ناخودآگاه و خودآگاه او منجر به علاقه ی او به فردی خاص می شود و هم چنین مسائل روانی که موجب عدم دست یابی به عشقی صحیح و نیز برخی مشکلات و تمایلات بیمارگونه آن می شود، اشاره دارد.
در فصل پنج، سازو کار و تکامل و استحکام عشق، نویسنده درباره ی مراحلی که منجر به تکامل عشق در زن و مرد ، به رغم اختلافات جنسیتی اشان می شود و نیز عواملی که زن و مرد می توانند رابطه ی زناشوئی سالمی را تا مرگ خود برقرار دارند، سخن می گوید.
اما در فصل ششم ، فصل عشق و عاطفه ی دینی، پس از گذار کتاب از مراحل گوناگون عشق، که در عشق شهوانی و جسمی و اتحاد روانی و اجتماعی مناسب میان زن و مرد و عشق "زمینی" محقق شده است، آلندی از عشقی عرفانی سخن می گوید. او عشق جسمانی را مبداء حرکت به سوی عشق الهی و عرفانی، که در فرهنگ شرقی و غربی به صور گوناگون بیان شده است، می داند و عشق شهوانی و عرفانی را نه تنها متضاد هم، بلکه کامل کننده ی یکدیگر و عدم وجود یکی بی دیگری می شناسد. به اعتقاد او که این فصل را به بهره گیری از مفاهیم عرفانی و دینی برگرفته است، عشق تکامل یافته در زندگی مشترک میان انسان ها، پس از گذار از مراحل گوناگون آن، در انتها به مرگ ختم نمی شود و آن عشقی که در روان و روح یک انسان پرورده شده است، پس از مرگ به سوی جاودانگی و الوهیت حرکت می کند.
در فصل آخر، آلندی این کتاب را با پرداختن به "عشق و تکامل عموم مردم"، در حالی که رسیدن به عشقی تکامل یافته را تنها در اندکی از افراد یک جامعه محقق می داند، عشق را مرحله ای مهم برای دستیابی به اهداف زندگی ای سالم در میان مردم یک جامعه می داند، به پایان میبرد.