دست بافته های دستگاهی زنان روستای شیاده

ضحا فلاح نیا

 روستای شیاده ، یکی از روستاهای دهستان خوش رودپی از توابع شهرستان بابل در استان مازندران است که در 37 کیلومتری جنوب غربی این شهرستان ( از مسیر بندپی شرقی ) قرار دارد . این روستا از شرق به روستای دیوا ، از غرب به جنگل های شیب شمالی ( در بخش مرکزی ) البرز ، از جنوب به سنگچال ( منطقه ی ییلاقی مردم شیاده) و از سمت شمال به روستای کامی کلا محدود می شود . مردم منطقه ی شیاده ، دیرتر از سایر نقاط مازندران به اسلام روی آوردند در آن زمان شیاده ، « شیارده» نامیده می شد و در محل « نارنجلو » فعلی قرار داشت . بعد از      جابجایی هایی که بر اثر جنگ و بیماری صورت گرفت ، به منطقه ی کنونی نقل مکان کردند . در دوره ی اسلامی به این منطقه « شیعه ده » گفته می شد و به مرور بر اثر کثرت استعمال به « شیاده » معروف شد .
بافندگی با دستگاه « کِک چال » ، که دستگاهی دو وردی  است ، در گذشته به صورت گسترده در بین زنان این روستا رایج بوده است  ، ولی در حال حاضر تنها یک نفر در سطح روستا مشغول به کار می باشد . بخش اصلی تولیدات را خانواده مصرف می کرد و مازاد آن در بازارهای محلی به فروش می رسید و در بیشتر موارد ، پول حاصل از فروش متعلق به زن خانواده بوده است . معمولاً از نخ های پنبه ای و پشمی برای بافتن استفاده می نمودند . برای ریسیدن نخ از مواد یاد شده و پیچیدن نخ تولید شده به دور ماسوره از دستگاه « چل » استفاده می کردند . ضخامت نخ تولید شده ، به نوع دست بافته ی تولیدی بستگی داشت . برای رنگرزی این نخ ها از مواد طبیعی موجود در محیط زندگی شان استفاده می کردند ، مثل پوست گردو و انار ، برگ لرگ و پهلم . از جمله دست بافته های تولید شده در روستا ، می توان به جاجیم ، پیوری جاجیم ، چادرشب ( در گویش محلی چاشب ) ، گِلٍج ، سفره ، حوله ، شله و شِلوار بند ، چوغا و پارچه ی پًش اشاره نمود که در ادامه توضیحاتی مختصر درمورد هر یک از آنها آمده است .

برای خواندن این مطلب در زیر کلیک کنید:

پیوست	اندازه
10890.doc	1.8 MB