داستان کاموس کشانی (۸)

بایران و توران و بر خشک و آب		نبینند جز کام افراسیاب
ز لشکر بر پهلوان پیش رو		بمژده بیامد همی نو بنو
بگفتند کای نامور پهلوان		همیشه بزی شاد و روشن‌روان
بدیدار شاهان دلت شاددار		روانت ز اندیشه آزاد دار
ز کشمیر تا برتر از رود شهد		درفش و سپاهست و پیلان و مهد
نخست اندر آیم ز خاقان چین		که تاجش سپهرست و تختش زمین
چو منشور جنگی که با تیغ اوی		بخاک اندر آید سر جنگجوی
دلاور چو کاموس شمشیرزن		که چشمش ندیدست هرگز شکن
همه کارهای شگرف آورد		چو خشم آورد باد و برف آورد
چو خشنود باشد بهار آردت		گل و سنبل جویبار آردت
ز سقلاب چون کندر شیر مرد		چو پیروز کانی سپهر نبرد
چو سگسار غرچه چو شنگل ز هند		هوا پردرفش و زمین پر پرند
چغانی چوفرطوس لشکر فروز		گهار گهانی گو گردسوز
شمیران شگنی و گردوی وهر		پراگنده بر نیزه و تیغ زهر
تو اکنون سرافراز و رامش پذیر		کزین مژده بر نا شود مرد پیر
ز لشکر توی پهلو و پیش رو		همیشه بزی شاد و فرمانت نو
دل و جان پیران پر از خنده گشت		تو گفتی مگر مرده بد زنده گشت
بهومان چنین گفت پیران که من		پذیره شوم پیش این انجمن
که ایشان ز راه دراز آمدند		پراندیشه و رزمساز آمدند
ازین آمدن بی‌نیازند سخت		خداوند تاج‌اند و زیبای تخت
ندارند سر کم ز افراسیاب		که با تخت و گنج‌اند و با جاه و آب
شوم تا ببینم که چند و چیند		سپهبد کدامند و گردان کیند
کنم آفرین پیش خاقان چین		وگر پیش تختش ببوسم زمین
ببینم سرافراز کاموس را		برابر کنم شنگل و طوس را
چو باز آیم ایدر ببندم میان		برآرم دم و دود از ایرانیان
اگر خود ندارند پایاب جنگ		بریشان کنم روز تاریک و تنگ
هرانکس که هستند زیشان سران		کنم پای و گردن ببندگران
فرستم بنزدیک افراسیاب		نه آرام جویم بدین بر نه خواب
ز لشکر هر آنکس که آید بدست		سرانشان ببرم بشمشیر پست
بسوزم دهم خاک ایشان بباد		نگیریم زان بوم و بر نیز یاد
سه بهره ازان پس برانم سپاه		کنم روز بر شاه ایران سیاه
یکی بهره زیشان فرستم ببلخ		بایرانیان بر کنم روز تلخ
دگر بهره بر سوی کابلستان		بکابل کشم خاک زابلستان
سوم بهره بر سوی ایران برم		ز ترکان بزرگان و شیران برم
زن و کودک خرد و پیر و جوان		نمانم که باشد تنی با روان
بر و بوم ایران نمانم بجای		که مه دست بادا ازیشان مه پای
کنون تا کنم کارها را بسیچ		شما جنگ ایشان مجویید هیچ
بفگت این و دل پر ز کینه برفت		همی پوست بر تنش گفتی بکفت
بلکشر چنین گفت هومان گرد		که دلرا ز کینه نباید سترد
دو روز این یکی رنج بر تن نهید		دو دیده بکوه هماون نهید
نباید که ایشان شبی بی‌درنگ		گریزان برانند ازین جای تنگ
کنون کوه و رود و در و دشت و راه		جهانی شود پردرفش سپاه
چو پیران بنزدیک لشکر رسید		در و دشت از سم اسپان ندید
جهان پر سراپرده و خیمه بود		زده سرخ و زرد و بنفش و کبود
ز دیبای چینی و از پرنیان		درفشی ز هر پرده‌ای در میان
فروماند و زان کارش آمد شگفت		بسی با دل اندیشه اندر گرفت
که تا این بهشتست یا رزمگاه		سپهر برینست گر تاج و گاه
بیامد بنزدیک خاقان چین		پیاده ببوسید روی زمین
چو خاقان بدیدش به بر درگرفت		بماند از بر و یال پیران شگفت
بپرسید بسیار و بنواختش		بر خویش نزدیک بنشاختش
بدو گفت بخ بخ که با پهلوان		نشینم چنین شاد و روشن‌روان
بپرسید زان پس کز ایران سپاه		که دارد نگین و درفش و کلاه
کدامست جنگی و گردان کیند		نشسته برین کوه سر بر چیند
چنین داد پاسخ بدو پهلوان		که بیدار دل باش و روشن‌روان
درود جهان آفرین بر تو باد		که کردی بپرسش دل بنده شاد
ببخت تو شادانم و تن درست		روانم همی خاک پای تو جست
از ایرانیان هرچ پرسید شاه		نه گنج و سپاهست و نه تاج و گاه
بی‌اندازه پیکار جستند و جنگ		ندارند از جنگ جز خاره سنگ
چو بی‌کام و بی‌نام و بی‌تن شدند		گریزان بکوه هماون شدند
سپهدار طوس است مردی دلیر		بهامون نترسد ز پیکار شیر
بزرگان چو گودرز کشوادگان		چو گیو و چو رهام ز آزادگان
ببخت سرافراز خاقان چین		سپهبد نبیند سپه را جزین
بدو گفت خاقان که نزدیک من		بباش و بیاور یکی انجمن
یک امروز با کام دل می خوریم		غم روز ناآمده نشمریم
بیاراست خیمه چو باغ بهار		بهشتست گفتی برنگ و نگار
چو بر گنبد چرخ رفت آفتاب		دل طوس و گودرز شد پر شتاب
که امروز ترکان چرا خامش‌اند		برای بداند، ار ز می بیهش‌اند
اگر مستمندند گر شادمان		شدم در گمان از بد بدگمان
اگرشان به پیکار یار آمدست		چنان دان که بد روزگار آمدست
تو ایرانیان را همه کشته گیر		وگر زنده از رزم برگشته گیر
مگر رستم آید بدین رزمگاه		وگرنه بد آید بما زین سپاه
ستودان نیابیم یک تن نه گور		بکوبندمان سر بنعل ستور
بدو گفت گیو ای سپهدار شاه		چه بودت که اندیشه کردی تباه
از اندیشه‌ی ما سخن دیگرست		ترا کردگار جهان یاورست
بسی تخم نیکی پراگنده‌ایم		جهان آفرین را پرستنده‌ایم
و دیگر ببخت جهاندار شاه		خداوند شمشیر و تخت و کلاه
ندارد جهان آفرین دست یاز		که آید ببدخواه ما را نیاز
چو رستم بیاید بدین رزمگاه		بدیها سرآید همه بر سپاه
نباشد ز یزدان کسی ناامید		وگر شب شود روی روز سپید
بیک روز کز ما نجستند جنگ		مکن دل ز اندیشه بر خیره تنگ
نبستند بر ما در آسمان		بپایان رسد هر بد بدگمان
اگر بخشش کردگار بلند		چنانست کاید بمابر گزند
به پرهیز و اندیشه‌ی نابکار		نه برگردد از ما بد روزگار
یکی کنده سازیم پیش سپاه		چنانچون بود رسم و آیین و راه
همه جنگ را تیغها برکشیم		دو روز دگر ار کشند ار کشیم
ببینیم تا چیست آغازشان		برهنه شود بی‌گمان رازشان
از ایران بیاید همان آگهی		درخشان شود شاخ سرو سهی
سپهدار گودرز بر تیغ کوه		برآمد برفت از میان گروه
چو خورشید تابان ز گنبد بگشت		ز بالا همی سوی خاور گذشت
بزاری خروش آمد از دیده‌گاه		که شد کار گردان ایران تباه
سوی باختر گشت گیتی ز گرد		سراسر بسان شب لاژورد
شد از خاک خورشید تابان بنفش		ز بس پیل و بر پشت پیلان درفش
غو دیده بشنید گودرز و گفت		که جز خاک تیره نداریم جفت
رخش گشت ز اندوه برسان قیر		چنان شد کجا خسته گردد بتیر
چنین گفت کز اختر روزگار		مرا بهره کین آمد و کارزار
ز گیتی مرا شور بختیست بهر		پراگنده بر جای تریاک زهر
نبیره پسر داشتم لشکری		شده نامبردار هر کشوری
بکین سیاوش همه کشته شد		ز من بخت بیدار برگشته شد
ازین زندگانی شدم ناامید		سیه شد مرا بخت و روز سپید
نزادی مرا کاشکی مادرم		نگشتی سپهر بلند از برم
چنین گفت با دیده‌بان پهلوان		که ای مرد بینا و روشن‌روان
نگه کن بتوران و ایران سپاه		که آرام دارند از آوردگاه
درفش سپهدار ایران کجاست		نگه کن چپ لشکر و دست راست
بدو دیده‌بان گفت کز هر دو روی		نه بینم همی جنبش و گفت‌وگوی
ازان کار شد پهلوان پر ز درد		فرود ریخت از دیدگان آب زرد
بنالید و گفت اسپ را زین کنید		ازین پس مرا خشت بالین کنید
شوم پر کنم چشم و آغوش را		بگیرم ببر گیو و شیدوش را