11 واقعیت درباره ضربه به سر کودک

نی نی بان، گروه ترجمه: بسیاری از والدین آن طور که تصور می کنند درباره آسیب و ضربه به سر کودک چیزی نمی دانند. برای مثال، آیا می دانید که می توانید به کودک آسیب دیده اجازه خوابیدن بدهید؟ یا اینکه آیا اگر به کودک آسیب دیده اجازه ادامه بازی بدهید، احتمال بروز مشکلات جدی وجود دارد؟

یازده واقعیت زیر به شما کمک می کند تا در صورت بروز چنین آسیب هایی، به درستی عمل کنید:

1. دو گروه سنی بیشتر در معرض خطرهای ناشی از آسیب به سر هستند. بنا بر گزارش CDC، کودکان کوچکتری که بین 0 تا 4 سال دارند و نوجوانان بین 15 تا 19 سال، بیشتر احتمال دارد که در معرض آسیب های مغز قرار بگیرند. پیش از 4 سالگی، کودکان توانایی کنترل مناسب ماهیچه های سر و گردن و هماهنگی میان آنها را ندارند. کودکان در مقاطع راهنمایی و دبیرستان هم به دلیل مشارکت در ورزش های گوناگون و به خصوص دوچرخه سواری یا موتورسواری بیشتر در معرض آسیب هستند. 

2. ضربه هایی که به سر وارد می شوند و ممکن است منجر به بیهوشی شود هم در دسته آسیب های مغزی هستند و والدین باید آنها را جدی بگیرند. 

3. نشانه های این نوع آسیب در افراد مختلف متفاوت است و کودکان نسبت به این آسیب واکنش نشان می دهند. نشانه های اصلی که باید به دنبال آنها باشید، شامل سردرد، سرگیجه، حالت تهوع، گیجی و تاری دید است. کودکان زیر 2 سال ممکن است نشانه هایی مانند تحریک پذیری بیش از حد، خواب بیش از حد و آرامش ناپذیری از خود نشان دهند که باید حتما مورد توجه قرار گیرند.

4. در صورت از حال رفتن باید حتما به پزشک مراجعه کنید. سوال این است که آیا می توانید برای دیدن پزشک یک روز صبر کنید و یا اینکه باید به سرعت به اوژانس مراجعه کنید؟ این نگرانی بیشتر والدینی است که فرزندانشان مورد آسیب مغزی قرار می گیرند. در این مواقع بهتر است ابتدا با پزشک تماس بگیرید اما بهتر است با کودکان کوچکتر کمی سریعتر وارد عمل شوید.

اینکه چقدر سریع باید به دنبال مراقبت های پزشکی باشید به وضعیت کودک بستگی دارد. اگر این اولین تجربه شما در مورد ضربه به سر کودک است، ممکن است بخواهید او را به اورژانس ببرید. اگر نشانه ها و علائم کودک بدتر شدند و یا دچار سردرد شدید، استفراغ، سرگیجه و یا از دست دادن هشیاری شد، به هیچ وجه در رساندن او به اورژانس تعلل نکیند.

اگر به چیزی مشکوک هستید، بهتر است به سرعت به اورژانس مراجعه کنید زیرا می توانید وضعیت کودک را کنترل کنید و اگر نیاز به مداخله باشد، وارد عمل شوید.

5. بعد از گذشت 5 تا 6 ساعت، والدین می توانند کمتر نگران باشند. با گذشت زمان کمتر نگران آسیب های جدی مانند خونریزی مغزی، تورم مغز و یا شکستگی خواهیم بود اما به یاد داشته باشید که علائمی مانند استفراغ یا سردرد شدید نباید به هیچ وجه نادیده گرفته شود.

6. کودکی که آسیب مغزی دیده است، می تواند بخوابد. 

یک منطق قدیمی درباره آسیب های مغزی و کودکان این بود که آنها را هر چند ساعت یکبار بیدار کنیم تا از هشیاری آنها اطمینان حاصل کنیم. این کار نه تنها به کودک کمکی نمی کند بلکه روند بهبود او را کند می کند. باید به کودک اجازه استراحت داده شود. 

7. ضربه به سر معمولا باعث آسیب های بلند مدت نخواهد شد و به احتمال زیاد به طور کامل بهبود خواهد یافت.

8. کودک آسیب دیده نباید هرگز به بازی ادامه دهد. چه در زمین بازی و چه در چمن فوتبال، وقتی کودک ضربه می خورد باید استراحت کند. در غیر این صورت کودک در معرض خطر آسیب های جدی تر و یا حتی مرگ قرار خواهد گرفت. حتی اگر به آسیب دیدگی کودک مشکوک هستید، بهتر است او را از ادامه بازی منع کنید. بعد از ضربه، کودک حداقل به یک روز استراحت نیاز دارد و پس از آن هم بدون انجام کنترل های پزشکی لازم نباید به بازی بازگردانده شود. به یاد داشته باشید که در صورت وجود نشانه ها، کودک نمی تواند بازی کند.

9. مربیان ورزشی کودک لزوما درباره آسیب های مغزی آموزش ندیده اند. مطالعه و کسب آگاهی مهمترین ابزار برای موفقیت در درمان آسیب های مغزی است و به همین علت، همه مربیان ورزشی باید از نظر ذهنی آمادگی مواجه با این شرایط در درازمدت و کوتاه مدت را داشته باشند. 

10. پرسیدن سوالات مناسب در این شرایط حیاتی است. یک نوجوان ورزشکار ممکن است از اعتراف به اینکه آسیب دیده است، احساس حقارت کند. پرسیدن سوال ساده «حالت خوب است؟» کافی نیست. بهتر است با او تعامل کنید و نظاره گر او باشید و اگر مشکوک به آسیب جدی هستید، او را از بازی بیرون بکشید.

11. حمایت و همدلی با نوجوان آسیب دیده، رمز بهبود اوست. 80 تا 90 درصد از کودکان آسیب دیده با گذشت 2 تا 3 هفته به وضعیت طبیعی برمی گردند. در این مدت ممکن است از مدرسه عقب بیفتند و به خاطر اینکه نمی توانند در تیم ورزشی بازی کنند، احساس افسردگی به سراغشان بیاید. همدلی و حمایت والدین، مربیان، معلمان و هم تیمی ها می تواند نقش حیاتی در بهبود کودک داشته باشد.