آیا این میزان پیشرفت کافی است

وقتی سال پیش در مسابقات شنای بازی های آسیایی داخل سالن در ماکائو یک مدال طلا سهم ما شد, روی آن مانور بیش از حدی صورت گرفت و نشانگر توانایی و ظرفیت فراوان این رشته تلقی شد, حال آن که در ماکائو بسیاری از بزرگان قاره حاضر نبودند و آن مسابقات جدی انگاشته نشده بود

پیکارهای شنای استخر کوچک قهرمانی جهان ۲۰۰۸ که چندی پیش در شهر منچستر انگلیس برگزار شد، محل شکسته شدن ۱۸ رکورد جهانی ویژه این استخرها ( ۲۵ متری) بود اما برای ورزشکاران اعزامی ایران نه فقط هیچ مدال و رتبه قابل قبولی به دست نیامد، بلکه فقط دو رکورد جدید کشوری به ثبت رسید و حتی حضور بهترین های شنای کشور در ترکیب تیم اعزامی نیز باعث ارتقای تیم نشد و البته از آغاز هم مشخص بود که منچستر جایی برای درخشش شناگران ما نیست که هنوز در سلسله مراتب جهانی رتبه و ارزشی عادی و متوسط دارند و از رکوردهای جهانی بسیار دورند.

محمد علیرضایی، امین نوشادی، محمد بیداریان و سیروس سعید نفرات ایرانی حاضر در پیکارهای جهانی منچستر بودند که از بین آنها سعید مقیم انگلیس است و خارج از چرخه های شنای کشورمان و دور از آن رشد کرده و محصول و پیامد آن نیست، ولی بقیه همگی در جامعه شنای ایران بزرگ شده و در آن درس گرفته و تربیت شده اند و به تبع آن نتایجی که در منچستر گرفتند، بیشتر نشانه فاصله عظیم بین سطح کار ما و شنای روز دنیا بود و این ادعا را که شنای ایران رشد عظیمی داشته است، رد می کرد.

وقتی سال پیش در مسابقات شنای بازی های آسیایی داخل سالن در ماکائو یک مدال طلا سهم ما شد، روی آن مانور بیش از حدی صورت گرفت و نشانگر توانایی و ظرفیت فراوان این رشته تلقی شد، حال آن که در ماکائو بسیاری از بزرگان قاره حاضر نبودند و آن مسابقات جدی انگاشته نشده بود.

● در نوسان

این بار در منچستر حس و روال برداشت بهتری از جایگاه شنای ایران در سطح جهان به دست آمد و باز هم ثابت شد که در تضاد با ادعای فدراسیون شنا پیشرفت این رشته به داخل مرزها منحصر و محدود می شود و آنجا که بزرگان حاضر باشند، رتبه ها برای ما از چهلم تا صدم در نوسان خواهد بود و در پیکاری مثل قهرمانی جهان و المپیک حتی رتبه شصت و پنجم در برخی مواد برای ما دست نیافتنی نخواهد بود و این که چطور می توان این را نادیده گرفت و براساس پیشرفت رکوردهای داخلی شنا نسبت به ۱۰ سال پیش این رشته را موفق تلقی کرد و یا تعدد رکوردهای جدید نشانه رشد دانست، مساله ای است که فدراسیون شنا باید پاسخگوی آن باشد.

مسابقه های جهانی منچستر در ۲۰ ماده در استخرهای کوچک برگزار شد که نفرات ما فقط در ۶ رشته بخت آزمایی کردند و البته کاری از پیش نبردند. در ۲۰۰ متر آزاد امین نوشادی با ۳۵/۵۳-۱ دقیقه چهل و چهارم شد و رکورد ایران را ۷ صدم ثانیه بهبود بخشید و سیروس سعید در همین ماده به رتبه ۴۵ رسید و در میان آسیایی ها چین، ژاپن، قرقیزستان و تایوان هم بالاتر از آنها قرار گرفتند. رتبه اول این رشته نیز به کنریک مانگ از استرالیا رسید که بیشتر از ۴۶/۴۳-۱ دقیقه وقت را صرف پیمودن مسیر نکرد. این در حالی است که رکورد جهانی این ماده با ۱۰/۴۱-۱ دقیقه متعلق به ایمان تورپ هموطن مشهور مانگ است که مدتی است بازنشسته شده و دیگر در مسابقات رسمی شرکت نمی کند.

● تفاوت ما و آنها

مورد فوق و قیاسی که بین حد نصاب و رتبه شناگر ایرانی و ورزشکار استرالیایی از طریق مطالعه نکات فوق قابل انجام است بیش از پیش شما را با شرایط موجود و تفاوت ما و آنها آشنا و نسبت به آن آگاه می سازد و متذکر می شود که ما سال ها و سال ها از رکوردهای جهانی عقب هستیم و حتی تشریح این تفاوت نیز دشوار است، چه برسد به پوشش دادن آن و این نکته که ما مثلا در ۱۰ سال اخیر پیوسته رکوردهای خود را بهبود بخشیده ایم، جبرانی بر قضیه فوق نیست و برعکس موید این نکته است که ما هنوز از چرخه های کاری لازم در سطح جهان دور هستیم و همان قدر که ترقی می کنیم، حداقل به همان اندازه از ریتم پیشرفت رقبا عقب می مانیم و اصولا سیر و روند ترقی حریفان، از ما سریع تر و حرکت ما کندتر و ملایم تر است.

نمونه های دیگری نیز در دست است. در همان مسابقات جهانی منچستر محمد علیرضایی در شنای ۱۰۰ متر قورباغه از زمان ۱۶/۰۵-۱ دقیقه فراتر نرفت و در نتیجه فقط حائز رتبه چهل و پنجم شد. در این رشته نفرات چین، ژاپن، فیلیپین، لبنان، تایوان و ماکائو نیز بالاتر از علیرضایی ایستادند و در نهایت ایگور بوریسیک از اوکراین با ۷۴/۵۷ ثانیه قهرمان شد. این در حالی است که رکورد جهانی این ماده از آن یک شناگر امریکایی و به میزان ۴۷/۵۷ ثانیه است که آن شناگر زحمت رفتن به منچستر را به خود نداده بود.

در ۱۰۰ متر پروانه مردان سیروس سعید با ۰۴/۵۹ ثانیه پنجاه و یکم شد و در بین آسیایی ها از عهده هند، تایوان، چین، ژاپن، لبنان، سنگاپور و سوریه نیز بر نیامد. قهرمان این رشته پیتر مانکوک از اسلوونی بود که ۵۰/۵۰ ثانیه را صرف طی کردن مسیر کرد. در ۵۰ متر آزاد هم محمد بیداریان هر چند با

۱۴/۲۳ ثانیه رکورد ایران را ۵ صدم ثانیه بهبود بخشید، اما از رتبه ۴۱ فراتر نرفت و امین نوشادی پنجاه و چهارم شد. مدال طلای این رشته به داج دراگانیا از کرواسی رسید که به زمان ۸۱/۲۰ ثانیه نایل شد.

● کافی نیست

وقتی ۱۰۰ متر آزاد شروع شد، محمد بیداریان و امین نوشادی در گروه هشتم، بین ۸ شناگر پنجم و هفتم شدند و در جدول کلی به رتبه های ۴۶ و ۵۱ رسیدند و طبعا حذف شدند. در ۵۰ متر قورباغه محمد علیرضایی در حالی در دسته خود چهارم و در مجموع سی و دوم شد که سال ۲۰۰۶ در همین رقابت ها بیست و ششم شده بود. با این حال قیاسی ولو کوتاه بین دوره اخیر و دوره ۲۰۰۶ این مسابقات نشانگر این است که گذشت دو سال از دوره قبلی این پیکارها هر چند تفاوت هایی را موجب شده، اما این تفاوت ها چشمگیر نیست و سیر ترقی رکوردها نیز کافی نمی نماید و گاهی پسرفت را هم گواهی می دهد و طبعا فدراسیون شنا که دایما از روند پیشرفت خود خبر می دهد، باید در این مورد توضیحی تازه و متفاوت را ارایه دهد. زیرا همان توضیحات سنتی و قدیمی مبنی بر این که ما در قاره ای قرار داریم که برخی شناگرانش ( ژاپنی ها و چینی ها) حتی مدال طلای جهان را بر سینه دارند و بنا بر این عذر ( ندرخشیدن) مان موجه است، دردی را دوا نمی کند و این را روشن نمی کند که آیا ترقی ما همسو با همان چیزی است که شنای جهان در سال ۲۰۰۸ از خود بروز می دهد و آ یا در آستانه فصل گرما و تابستان و استخر و شنا. این ورزش در کشورمان جایگاهی را دارد که باید داشته باشد؟ البته جواب سوال های فوق از حالا مشخص است.

وحید رسولی