تأثیر ۶ وعده غذا در روز

خوردن وعده های غذائی کم حجم به چند دلیل ایده بهتری می باشد جدای از حفظ بالانس نیتروژن مثبت برای مدت طولانی تر خوردن غذای کم حجم در وعده های بیشتر این اجازه را به فرد می دهد که روزانه کالری بیشتری به بدن برساند و در عین حال احتمال افزایش درصد چربی را هم به حداقل برساند

معمولاً به افرادی‌که خواستار افزایش تأثیرات آنابولیکی در عضلاتشان هستند توصیه می‌شود که وعده‌های غذائی‌شان را در حجم کمتر و در وعده‌های بیشتر و فواصل زمانی معین در طول روز میل کنند. به‌طور معمول پایه این نوع رژیم‌ها تشکیل شده است از دریافت یک وعده حاوی پروتئین در فواصل دو تا دوساعت‌ونیم یک‌بار به جهت حفظ سطح پلاسمای آمینواسید در یک حد معین و در نهایت افزایش خاصیت بالانس نیتروژن مثبت در بدن. قرار گرفتن بدن در وضعیت بالانس نیتروژن مثبت یعنی افزایش رشد عضلانی. در عمل، خیلی از بدنسازان به‌صورت روزانه سعی در دریافت ۴ تا ۸ وعده غذا دارند که البته لزومی هم ندارد که تمام وعده‌های غذایشان به‌صورت جامد باشد و نوشیدن یک محلول پروتئینی در برخی از وعده‌ها حکم یک وعده غذائی را برای آنها دارد.

خوردن وعده‌های غذائی کم حجم به چند دلیل ایده بهتری می‌باشد. جدای از حفظ بالانس نیتروژن مثبت برای مدت طولانی‌تر. خوردن غذای کم حجم در وعده‌های بیشتر این اجازه را به فرد می‌دهد که روزانه کالری بیشتری به بدن برساند و در عین حال احتمال افزایش درصد چربی را هم به حداقل برساند. تحقیقات زیادی، سنخیت این موضوع را تأیید کرده که خوردن یک میزان مشخص کالری به‌صورت ۴ تا ۵ وعده در روز در قیاس با خوردن همان میزان کالری در ۲ تا ۳ وعده افزایش درصد چربی به مراتب کمتری را برای فرد در پی داشته است که البته این مسئله به میزان قابل توجهی با کنترل ترشح هورمون انسولین مرتبط می‌باشد.

وعده‌های غذائی پرحجم ترشح بیشتر هورمون انسولین را در پی دارد و انسولین هم در جواب تمایل بیشتری به ذخیره کالری به‌صورت چربی در بدن دارد. به‌طور معمول آزادسازی انسولین کمتر در هر وعده غذائی به معنای سنتز کمتر چربی در بدن می‌باشد. و تنها استثناء این قانون در طول زمان دو ساعت بعد از تمرین می‌باشد. در وعده غذائی بعد از تمرین که معمولاً به شکل محلول حاوی پروتئین و کربوهیدرات ساده است ترشح انسولین زیاد می‌شود.

ولی همین ترشح زیاد هم در این مقطع به‌عنوان یک یاری‌رسان و تسریع دهنده در روند ریکاوری عضلات که شامل افزایش سنتر گلوکز و بارگیری آمینواسید به‌داخل سلول‌های عضلانی است عمل می‌کند.

با وجودی‌که این نوع رژیم‌های غذائی بسیار معقول و مؤثر به‌نظر می‌رسند ولی به چند دلیل به افراد مسن پیروی از این رژیم توصیه نمی‌شود. چون در یک تحقیق به‌عمل آمده بر روی چند زن مسن مشخص شد که بالانس مثبت نیتروژن آنها در صورت دریافت دو وعده غذا در طول روز بسیار بهتر بوده است. علت این چنین حالتی را محققان پدیده Pulse Pattern می‌دانند که در این وضعیت احتیاج بیشتر به آمینواسیدهای آزاد در خون جهت افزایش سنتز پروتئین پیش می‌آید. در این خصوص جای تعجب است چون اکثر عملکردهای بدن با پیری روند نزولی به‌خود می‌گیرند. ولی استخراج آمینواسید در روده روند صعودی پیدا می‌کند.

بنا به تحقیقات مشابه دیگر می‌توان این‌طور جمع‌بندی کرد که افراد مسن نیازی به پیروی از این نوع رژیم ندارند ولی برای افراد جوان پیروی از رژیم‌های غذائی کم‌حجم و در وعده‌های بیشتر مؤثر و مفید می‌باشد.