یک ملت همیشه بدهکار

آنها که دست پیش می گیرند

۱) ما همیشه بدهکاریم. ملت ما یاد گرفته همیشه نقش یک نجات یافته از همه متشکر را ایفا کند. ما باید عادت کنیم هر اتفاقی می افتد، از مسؤولان دلسوز ممنون باشیم. «دکترین توجیه و تفسیر»، گفتمان غالب ورزش ما در بیشتر این سالهای اخیر بوده است. ما هنوز داریم می بازیم و البته هنوز از همه سپاسگزاریم.

۲) لحن مدیران ورزش ایران بعد از شکست در المپیک، به ادبیات آدمهای بدهکار شبیه نیست. تو گویی حقیقتاً در ورزشگاه های پکن هیچ اتفاق خاصی نیفتاده است. می آیند، منت می گذارند، بزرگترین فاجعه ها را با آماجی از «اما و اگرها» به باد توجیه می گیرند و سخاوتمندانه ابقا می شوند.

علی کفاشیان می گوید: «قبلی ها افتضاح می باختند، ما خوب باختیم.»! دست شما درد نکند که خوب باختید. منت گذاشتید. خدا شما مدیران «خوب بباز» را از ما نگیرد.

البته ما از قبلی ها هم که لطف کردند و افتضاح باختند، به نوبه خودمان ممنونیم!

۳) این اولین بار نیست که ما به تشکر از رئیسان این لشکر شکست خورده وادار می شویم. از استقلالی ها ممنونیم که فهرست را نفرستادند و از هدر رفتن هزینه اعزام یک تیم به آسیا جلوگیری کردند، از فتح ا... زاده هم ممنونیم که با ورودش به مجموعه آبی، انواع جامها را از تیررس لاجوردی پوشان دور کرد تا هواداران این تیم از تماشای جشنهای قهرمانی کلافه کننده معاف باشند، از مسعود مرادی و محسن قهرمانی ممنونیم که با دو اشتباه متوالی در فینال و نیمه نهایی جامهای حذفی، مصطفی دنیزلی را بدون عنوان قهرمانی از ایران «پر» دادند و تاریخ فوتبال آسیا را عوض کردند.

از محمد حسن انصاری فر و حبیب کاشانی ممنونیم که دست به دست هم دادند و با فراهم کردن مقدمات کسر ۶ امتیاز از پرسپولیس، ته مانده آبروی سرخپوشان را در محافل بین المللی به حراج گذاشتند، از دست اندرکارانی که دلسوزی به خرج دادند و با بستن درهای ورزشگاه آزادی، هفت جنازه به حماسه ایران - ژاپن تحمیل کردند هم ممنونیم!

از آن رئیس کمیته موتورسو اری کذایی هم ممنونیم که با اهمال کاری خود، عاشقی به اسم پالیزبانیان را به یک خاطره در ورزش ایران تبدیل کرد.

می بینید؟ هیچ کدام از این آقایان نه بر کنار شده اند، نه استعفا داده اند و نه حتی آن طور که شایسته است مورد مجازات قرار گرفته اند. پس حتماً باید از آنها ممنون باشیم. این طور نیست؟!

۴) دیری است معذرت خواستن و عفو طلب کردن زیر خروارها «منیت» مدفون مانده است. وقتی عذر نمی خواهی، یعنی به هیچ گناهی معترف نیستی.

صدبار متأسفیم که حداقل در ورزش ما کمتر کسی به شعور عامه قائل است. راهبرد همیشه طلبکار بودن، در فرهنگ ورزشی ما ریشه دوانده و گویا هیچ درمانی برای آن پیدا نمی شود.

۵) باز هم از همه ممنونیم. اجر آنهایی که باز هم به ما فهماندند «هیچی» نیستیم و نباید انتظار معجزه داشته باشیم، محفوظ است. شما به بزرگی خودتان ما بدهکارهای همیشه متشکر را ببخشید !

رسول بهروش