اقتصاددان عزیز چطور بچه‌هایم را ادب کنم؟

اقتصاددان عزیز
آموزش نظم و انضباط به بچه‌ها به‌نظر ساده است. «اگر خوب رفتار کردند، به شان جایزه بده و اگر بد رفتار کردند، تنبیه شان کن.» یعنی بچه‌ها ظاهرا باید به انگیزش‌ها پاسخ …

اقتصاددان عزیز

آموزش نظم و انضباط به بچه‌ها به‌نظر ساده است. «اگر خوب رفتار کردند، به شان جایزه بده و اگر بد رفتار کردند، تنبیه شان کن.» یعنی بچه‌ها ظاهرا باید به انگیزش‌ها پاسخ بدهند دیگر، درست می‌گویم؟ اما چرا اقدامات من در مورد فرزندانم چندان نتیجه بخش نیستند؟

تام عزیز

حرفَت درست است، اما تا حدودی! بله کودکان به مشوق‌ها پاسخ می‌دهند، اما این استراتژی محدودیت‌های خودش را دارد؛ اولین‌اش اینکه کودکان بی‌صبرند. اگر می‌بینی با تشویق و تنبیه نمی‌توانی بچه‌ات را به خوب رفتار کردن وادار کنی، حتما باید هر از گاهی چماق و هویج ات را مورد بازبینی قرار دهی.

مساله دوم به اعتبار مربوط می‌شود. اگر بچه ۴ ساله‌ات را به تنبیه با شلاق تهدید کنی، آیا اجرایش خواهی کرد؟ احتمالش به نظر کم است، به همین خاطر هم بچه‌ات خیلی زود وقت‌هایی که تهدیدهایت فقط برای ترساندن باشند، می‌فهد و آنها را جدی نمی‌گیرد. بنابراین، مساله این است که تنبیهاتی دم دستت داشته باشی که قابلیت اجرایی داشته باشند. این کار را می‌توانی از طریق به‌وجود آوردن یک «اساس تنبیه» – نه تنبیهِ اساسی – انجام دهی. پروفسور جاشوآ گنز، نویسنده کتاب اقتصادِ والدین، معتقد است که اگر فردی منبع مداومی از پول یا شکلات داشته باشد، قدرت چانه زنی‌اش در مقابل کودک بالا می‌رود. تهدید به حذف هویج (مثلا همین شکلات یا پول تو جیبی) معتبرتر است، تا اینکه بچه‌ات را تهدید کنی که با سیم خاردار شلاقش خواهی زد. یعنی آنچه را که پدر و مادری ممکن است هله هوله تلقی کنند، از نظر پروفسور گنز می‌تواند یک «عامل انگیزشی» باشد.

البته همچنین پیش از این در مورد تحقیق بروس واینبرگ نوشته‌ام، که نشان داده بود کودکان خانواده‌های ثروتمند کمتر در معرض خطر تنبیه بدنی قرار دارند زیرا همواره می‌توان آنها را با حذف پول تو جیبی تنبیه کرد. خانواده‌های فقیر از آنجا که پول کمتری دارند، اغلب چاره‌ای جز کتک زدن بچه‌شان پیدا نمی‌کنند، زیرا گزینه‌های تنبیهی شان تنوع کمتری دارد.

تیم هارفورد

مجید روئین پرویزی