۲۲ ژانویه ۲۰۰۵ ـ ادامه دوران «برده برای سکس» ـ قصه غم انگیز « سری موم»

«نیکلاس کریستف» روزنامه نگار آمریکایی دو مقاله از کشور کامبوج برای نیویورک تایمز فرستاده که در شماره های ۱۵ و ۲۲ ژانویه ۲۰۰۵ این روزنامه چاپ شده و حکایت از وجود «برده سکس» در چند …

«نیکلاس کریستف» روزنامه نگار آمریکایی دو مقاله از کشور کامبوج برای نیویورک تایمز فرستاده که در شماره های ۱۵ و ۲۲ ژانویه ۲۰۰۵ این روزنامه چاپ شده و حکایت از وجود «برده سکس» در چند نقطه ازجهان دارد و احتمالا در بعضی نقاط در حال گسترش است. این وضعیت، از اوضاع نابسامان اقتصادی ـ اجتماعی برخی از کشورها و ضعف و فساد دستگاههای دولتی آنها پرده بر می دارد و زنگهای متعدد خطر را به صدا در می آورد که یکی از این زنگها، گسترش بیماری ایدز است. از نوشته های کریستف که با ذکر نام و همراه با چاپ عکس است چنین بر می آید:

ـ یک سال پیش به کامبوج رفتم ( که قرار بود «پل پت» پس از وقایع نیمه دهه ۱۹۷۰ یک مدینه فاضله کشاورزی در آنجا به وجود آورد) و با چشم و گوش و حواس یک روزنامه نگار ضمن بازدید از گوشه و کنار این کشور متوجه شدم که ربودن و یا فریب دادن دختران جوان روستاها و فروش آنان به خانه های فساد در شهرها و گرفتن سند بدهکاری از آنان و سپس بکار انداختن به صورت «برده سکس» مسئله ای وخیم شده است و مرگ این زنان جوان از بیماری ایدز حتی پیش از آن که ۲۰ ساله شوند قطعی است. این خانه ها توسط چاقو کشان محفاظت می شوند تا این بردگان قرن ۲۱ امکان فرار نداشته باشند. به یکی از خانه ها رفتم و برای آزاد کردن دو تن از زنان خردسال با صاحب خانه که در عین حال در معاملات مواد مخدر و جرائم سازمان یافته دست داشت وارد مذاکره شدم و توانستم با پرداخت دلار نقد دو زن را از او خریداری کنم و به دهکده هایشان بازگردانم. اهالی دو دهکده از دیدن دو دختر که گمان کرده بودند سربه نیست شده و زنده نباشند شاد شدند و شادمانی کردند. سپس به هر کدام سرمایه ای دادم تا کار شرافتمندانه کنند و ....

امسال که بار دیگر گذارم به کامبوج افتاد به یاد دو دختر افتادم. به سراغ «سری مومSrey Mom» رفتم گفتند که دوباره ناپدید شده است. به جستجویش پرداختم و او را در همان خانه فساد که تا سال گذشته درآنجا بود یافتم. این بار با پای خودش به آنجا رفته بود. پرسیدم که چرا؟. گفت که معتاد است و نمی توانست در دهکده مواد مخدر تهیه کند و استطاعت آن را هم نداشت. او گفت که صاحبان خانه های فساد نه تنها از آنان سند بدهکاری می گیرند و برای پاییدنشان چاقوکش می گمارند، بلکه معتادشان به مواد مخدر می کنند که راه گریز نداشته باشند و اسیر اعتیاد و نیازمند به ایشان باشند. «سری موم» گفت: سال گذشته مرا با پول شما و به آن آسانی آزاد کردند زیرا اطمینان داشتند که اعتیاد، مرا به آن خانه باز خواهد گردانید. خانه فساد یک دام بلاست و کانون میکروب جامعه که نباید امکان گشایش یابد.

گزارش کریستف و اظهاران «سری موم» که اشاره ای به آنها در بالا رفت ادامه دوره ای را در تاریخ اجتماعی برخی از ملل نشان می دهد که قرار بود چند دهه پیش پایان یابد. این ملل در میان حاکمان خود دلسوز ندارند.