اجرای پورتر واگونر در هالیوود

خواننده افسانه های ویلی نلسون, در طول سال های ۱۹۷۰ به بعد, طرفدارانش را در بارها و کنسرت ەائی که در مرکزتگزاس اجرا می شد, پیدا کرد

خواننده افسانه‌های ویلی نلسون، در طول سال‌های ۱۹۷۰ به بعد، طرفدارانش را در بارها و کنسرت‌ەائی که در مرکزتگزاس اجرا می‌شد، پیدا کرد.

ظهور پورتر واگونر در روز شنبه هفدهم فوریه در لس‌آنجلس چنین حالتی داشت. روز بیست و سوم فوریه، پنجاهمین سالگرد عضویت او در Grand Ole Opry بود که حاضرات با طرفداری از موسیقی کانتری مرسوم، بیش از پیش به شهرت و آوازه او افزودند.

اما جمعیتی که در Music Box در فوندا تئاتر هالیوود گرد هم آمده بودند، با آن‌ها فرق داشتند. این فضا پر از دانشجویان و پسر بچه‌های کالیفرنیائی با موهای فرفری شبیه پابلو کروز بود که در تاریکی هم عینک آفتابی زده بودند. فکر نمی‌کنم این‌ها جزو افرادی باشند که بتوانند مردی لاغر اندام، با موهای گندمی پف داده را در روکشی از کت و شلوار اتو کشیده تحمل کنند. واگونر هم هیچ نظری در خصوص آن‌چه که باید انتظارش را کشید، نداشت. او از چهل سال پیش هیچ کار شایسته‌ای ارایه نکرده بود.

واگونر در پایان نیمه نخست اجرایش، از اریک بچمن خواننده و ترانه‌سرا کمک گرفت و بدین ترتیب تغییری در حالت یکنواخت موسیقی کانتری‌اش به‌وجود آورد. در طول این بیست و پنج دقیقه تشویق و تحسین طرفداران و کسانی که مجذوب و شیفته کارش شده بودند، صدای او برای یک دقیقه هم قطع نشد. شک نکنید که آب شب تشویق‌ها و تحسین‌ەا بودند که او را ستاره ستارگان کردند.

نواختن گیتار و ماندولین به عهده مارتی استورات بود. او به نوبت سراغ آلت‌های موسیقی با تارهای موج‌دارشان می‌رفت تا موجب پایکوبی حاضرین شود. واگونر معتقد بود که او با ماندولین و بقیه آلات موسیقی بازی می‌کند. بازگشت واگونر با همراهی دوایت یوکام (باس) و بیلی باب تورنتون (درام) همراه بود.او کار نیمه صحبت گونه خود را تحت عنوان ”سبز، چمن‌های سبزخانه“ که نشانگر تفکراتش در مورد فراموش شدن احتمالی‌اش بود، ارایه کرد. سپس کار آرام ”مردانی با قلب‌های شکسته“ را که بر گرفته از یک رسیتال قدیمی با نام ”به یافته‌هایت صلیب آویزان کن“ از هانک ویلیامز بود، در سکوت اجرا کرد. واگونر با اجرای ”تماشای اجباری پارک“ و ”اتاق پلاستیکی“ نیز در جهت حرکتش تغییر ایجاد کرد. سپس با ”ذهن خرسند“ به تسلی و دلداری روح افراد دردمند پرداخت.

واگونر ۷۹ ساله که به‌دلیل نارسائی رگ آئورتش تابستان سال گذشته زیر تیغ جراحی رفته بود، در طول اجرا به لحظاتی رسید که به سختی می‌توانست کلمات را به یاد آورد. حتی هنگامی که از روی متن شعر ”تماشای پارک را می‌خواند، در صدایش تردیدهائی در مورد نت آهنگ شنیده می‌شد.

اما بی‌ریائی، صمیمیت و اعتبار کاری او بهکمکش آمد تا در مقابل سیل بزرگی از افرادی که شاید فقط به خاطر انتقاد از کار او آمده بودند، موفق جلوه کند. جالب این که او خیلی راحت توانست با افرادی که در بلوار هالیوود جمع شده بودند، ارتباط برقرار کند، بسیاری از حاضرین که برای نخستین بار کارهای واگونر را می‌شنیدند، هم به اندازه کافی به کارهای او توجه نشان دادند، هم در جای مناسب خندیدند، و هم در زمان‌هائی مناسب به تشویق اجرای او پرداختند.

استوارت مدعی است که او جدیدترین ستاره راک در لس‌آنجلس است!

واگونر گاه و بی‌گاه به توضیح و معرفی تکنیک‌های تاریخی کانتری می‌پرداخت و هر از چندگاهی هم با لذله‌گوئی و شوخ‌طبعی خاص خودش، توجه همگان را جلب می‌کرد. این در حالی بود که کیس و بچمن هیچ صحبتی با تماشاچیان خود نداشتند. کیس هم مانند واگونر ارادت خاصی به موسیقی کانتری داشت، اما در صحبت‌های خود به اندازه اگونر موفق نبود. او در یکی از برنامه‌های نامعمولش، شبیه روح جون کارتر ظاهر شد که قصد داشت با استفاده از شکل و شمایل خود به انتقالاندیشه‌ها و تفکراتش بپردازد.

صدای او پرقدرت و غیر قابل کنترل است. صداقتی که در صدای دو رگه او موج می‌زند، باعث شده که واگونر سنت‌گرا هم به او اعتماد داشته باشد.

بچمن نیز به ریش و کلاه بافتنی‌اش ترجیح داد مانند زمان‌هائی که با برس اسپریتنگستین، باب دیلان و گوردون لایت فوت کار می‌کرد، گسترده پرمعناتری از انواع موسیقی را که شامل کانتری هم می‌شد، اجرا کند.

شاید یکی از دلایلی که تماشاچیان را در این کنسرت بسیار مشتاق کرده بود، همین باشد. در عصری که بیشتر نمایش‌های تلویزیونی را کپی می‌کنند و نمونه آهنگ‌هائی با بیش از سی سال قدمت را به روز می‌کنند، هنوز مشتاقانی هستند که انتظار دیدن موسیقی‌های زنده و برگرفته از واقعیات زندگی را می‌کشند. این همان عاملی است که پورتر واگونر را تشویق کرد تا نسخه جدیدی از کارهای ویلی نلسون را ارایه کند.