جایگاه هنر در زیرِ زمین است

سال گذشته طی یک فراخوان، تعدادی واحد تجاری در ایستگاه متروی بهشتی عرضه گردید. اجاره بهای واحدهای مذکور بین دویست و پنجاه هزار تومان الی هشتصد هزار تومان در ماه اعلام شد. این …

سال گذشته طی یک فراخوان، تعدادی واحد تجاری در ایستگاه متروی بهشتی عرضه گردید. اجاره بهای واحدهای مذکور بین دویست و پنجاه هزار تومان الی هشتصد هزار تومان در ماه اعلام شد. این مبلغ برای یک واحد تجاری در مکانی پر رفت و آمد، مناسب به نظر می‌رسد ولی تنها مشکل محل مذکور این است که این واحدها در مسیر اصلی عبور و مرور مسافران قرار ندارند و مانند راهرویی جداگانه در نزدیکی خروجی مترو طراحی گردیده است که به محوطه سالن همایش مترو منتهی می‌شود؛ همین مسئله باعث گردید استقبال شایان توجهی از این واحدها به عمل نیاید. تنها زمان پرکاربرد این پاساژ، مربوط به ماه رمضان گذشته است که از واحدهای مذکور به عنوان انبار کتاب در مدت برگزاری نمایشگاه قرآن استفاده شد. پس از تخلیه مجدد مرکز تجاری متروی بهشتی از کتاب‌های نمایشگاه، پاساژ در اختیار سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران قرار گرفت و نام «بازارچه فرهنگی هنری مترو» و همچنین «گذر فرهنگ و هنر مترو» برای آن انتخاب گردید. در حال حاضر هم واحدهای تجاری بازارچه در اختیار هنرمندان صنایع دستی و هنرهای تجسمی قرار گرفته است تا کارهای ارزشمند خویش را عرضه کنند.

این اتفاق که مکانی خاص برای هنرمندان در نظر گرفته شده است تا بهره‌ای مادی از هنر خود داشته باشند قابل تقدیر است اما علامت سؤال اینجاست که چرا وقتی مشخص شد به لحاظ اقتصادی و همچنین اجتماعی (اجتماعی از این منظر که مسافران معمولاً در حال تعجیل برای سوار شدن به قطار و یا رسیدن به تاکسی و اتوبوس هستند و زمانی برای گشت زدن در محلی که در مسیرشان نیست را ندارند.) واحدهای تجاری این ایستگاه مقبول نمی‌باشند، مسؤولان به فکر اهالی هنر افتادند؟

آیا ارائه این واحدها، فقط برای ساکت کردن اهالی هنر از اتهام زدن در مورد کم توجهی مسؤولان نسبت به ایشان نیست؟

آیا واگذاری پاساژ متروی بهشتی به هنرمندان، تنها برای بالا بردن آمارها در توجه به فعالیت‌های فرهنگی در سخنرانی‌ها و گزارش‌های مسؤولان نمی‌باشد؟

این گونه توجه نشان دادن به هنر، فرهنگ و هنرمند، توهین‌آمیز به نظر می‌رسد ولی افسوس که نیاز مادی هنرمند و همچنین نیاز روحیش برای دیده شدن، او را به پذیرش توهین عادت داده است.

البته هر شیء هنری که ار زیر خاک‌های این سرزمین به‌دست آمده، ارزش پیدا کرده است؛ شاید کمی خاک خوردن هنرهای زنده ما در زیر زمین (ایستگاه مترو) باعث ارزشمندتر شدن و توجه بیشتر به آنها گردد. اگر از این دید به موضوع بنگریم، واگذاری بازارچه فرهنگی هنری مترو به هنرمندان نه تنها توهین‌آمیز نبوده، بلکه راهی برای توجه نشان دادن بیشتر به ایشان است. پس از قضاوت عجولانه خود در مورد اهانتی که به قشر هنرمند شده است پوزش خواسته و تشکر ویژه‌ای از مسؤولان امر در باب اهمیت دادن به هنرمندان دارم.

سید جواد حسینی

کارشناسی فرش – رنگرزی

×

‹›