تعریف سقف آرزوهای بازیكنان تیم ملی

این روزها هرگاه كه در مورد علت بیماری تیم ملی سئوال می شود اولین موردی كه به ذهن خطور می كند بی انگیزه بودن بازیكنان تیم ملی است

شاید حق با این كارشناسان باشد چون پس از بازی با بحرین در تهران كه منجر به صعود تیم ملی به جام جهانی شد، دیگر بازی صد درصد از بازیكنان ملی پوش ندیدیم چون آنها همه چیز را برای خود تمام شده فرض كردند. البته بروز این بی انگیزگی كاملاً طبیعی است و در سایر تیم های فوتبال جهان نیز به چشم می خورد. معمولاً پس از مسجل شدن صعود تیم ها به رقابت های جام جهانی، بازیكنان تیم های صعود كننده به نوعی بی انگیزگی دچار می شوند كه حتی مربیان این تیم ها در بازی های باقی مانده خود در چارچوب رقابت های راهیابی به جام جهانی از بازیكنان ذخیره و یا جوانان خود استفاده می كنند. به هر حال، تیم ملی ما در بازی های چهار جانبه تهران در برابر تیم های مقدونیه و توگو كم انگیزه ظاهر شد. به همین دلیل، به شدت مورد انتقاد رسانه های گروهی قرار گرفت. البته در این زمینه تیم ملی بسیار بد شانس بود چون بازی های تداركاتی این تیم دقیقاً مصادف شد با بازی های تداركاتی تیم های راه یافته به جام جهانی در سایر نقاط جهان. به همین دلیل كارشناسان و حتی مردم به مقایسه عملكرد تیم ملی با عملكرد تیم های مطرح در بازی های تداركاتی پرداختند. استدلال این منتقدان این بود كه به چه دلیل تنها بازیكنان ما پس از صعود به جام جهانی بی انگیزه شده اند، اما این بی انگیزگی در میان بازیكنان سایر كشورها مثلاً بازیكنان تیم های آرژانتین، انگلیس و یا ایتالیا به چشم نمی خورد.

افرادی كه این موضوع را مطرح می كنند به این واقعیت توجه ندارند كه سقف آرزوهای بازیكنان ایرانی با بازیكنان كشورهای صاحب فوتبال كاملاً متفاوت است. به عنوان مثال مردم كشور آرژانتین و یا ایتالیا كمتر از قهرمانی در جام جهانی از تیم ملی كشورشان توقع ندارند در حالیكه سقف آرزوهای مردم و بازیكنان ایرانی صعود به جام جهانی و یا حداكثر ارائه بازی های قابل قبول در این رقابت ها می باشد. به همین دلیل است كه بازیكنان این كشورها پس از صعود به جام جهانی همه چیز را تمام شده برای خود نمی بینند و صعود به بزرگترین رویداد فوتبال جهان تنها آغاز راه برای رسیدن به هدف بزرگتر كه همان قهرمانی در جام جهانی است.پس منطقی نیست كه بازیكنان ایرانی را با بازیكنان تیم های مطرح فوتبال جهان مقایسه كنیم و حتم داریم كه با نزدیك شدن به زمان برگزاری رقابت های جام جهانی این انگیزه در میان بازیكنان تقویت خواهد شد.دیگر نكته ای كه در رقابت های چهار جانبه تهران به نظر آمد نمایش ضعیف بازیكنان شاغل در باشگاههای اروپایی بجز وحید هاشمیان بود. در دو دیدار با مقدونیه و توگو كاملاً مشخص بود كه بازیكنان خارجی در فكر حفظ ساق های خود برای بازی های باشگاهی هستند چون آنها به خوبی واقف هستند كه در صورت مصدوم شدن، جایگاه خود را برای ماهها در تیم باشگاهی خود از دست خواهند داد و شاید تا پایان فصل به نیمكت ذخیره ها بچسبند. به هر حال هر مربی ای آرزو دارد تا بازیكنانی چون مهدوی كیا و كریمی را در اختیار داشته باشد اما زمانی كه این بازیكنان بر خلاف تصور در حد انتظار ظاهر نمی شوند مربی تیم چه كاری می تواند انجام بدهد؟

به طور حتم با توجه به اینكه بازی های باشگاهی تمام كشورهای جهان حداقل یك ماه پیش از برگزاری رقابت های جام جهانی به پایان خواهد رسید. به همین دلیل، در آن زمان بازیكنان لژیونر دیگر به فكر ساق های خود نخواهند بود و با تمام وجود برای تیم ملی بازی خواهند كرد دقیقا همان اتفاقی كه در جام ملت های آسیا در سال ۲۰۰۴ رخ داد.