بی‌سواد تولید نکنیم

نیمه پر لیوان را دیدن همیشه هم خوب نیست، نمونه‌اش دلخوش بودن به پوشش تحصیلی ۹۸.۷ درصدی افراد لازم‌التعلیم است و نادیده گرفتن ۱.۳ درصدی که از تحصیل بازمانده‌اند.

نیمه پر لیوان را دیدن همیشه هم خوب نیست، نمونه‌اش دلخوش بودن به پوشش تحصیلی ۹۸.۷ درصدی افراد لازم‌التعلیم است و نادیده گرفتن ۱.۳ درصدی که از تحصیل بازمانده‌اند.

تاکنون آن عدد بزرگ مانع دیده شدن این عدد کوچک بود؛ چون گفته می شد چرخه ای که ۹۸.۷ درصد افراد لازم التعلیم را جذب سوادآموزی می کند، آن قدر موفق است که رقم ۱.۳ درصد در مقابلش قطره ای است در برابر دریا.

اما حالا ورق برگشته است و سرپرست آموزش و پرورش تاکید دارد باید این عدد کوچک را ملاک عمل قرار داد نه آن عدد بزرگ را و این یعنی شروعی خوب.

در واقع شناختن مشکل، پذیرفتن آن و پیدا کردن راه حل برایش نیمی از موفقیت است؛ یعنی کاری که برای متوقف کردن چرخه تولید بی سواد در کشور ضروری است.

باید پذیرفت کشور از لحاظ فرهنگی و اجتماعی، شرایط ویژه ای دارد؛ یعنی هنوز در برخی نقاط کشور اعتقاد بر خانه نشین بودن دختر، ازدواج زودهنگام او و درگیر شدنش در زندگی یک باور راسخ است.

در برخی نقاط هم هنوز کودکان، نیروی کار تلقی می شوند و رفتن به مدرسه مانع درآمدزایی آنها برای خانواده محسوب می شود.

صعب العبور بودن برخی نقاط، دسترسی نداشتن به مدرسه و تعطیل شدن برخی مدارس مناطق محروم به علت نداشتن معلم هم در این میان مزید بر علت است که روی هم سبب بازماندن عده ای از کودکان از تحصیل می شود.

اینها همان هایی هستند که آمار ۱.۳ درصدی کودکان جامانده از پوشش تحصیلی در مقطع ابتدایی را می سازند که البته شاید تعدادشان بیش از رقمی باشد که رسما اعلام می شود.

سرپرست آموزش و پرورش نیز دیروز تاکید کرد باید ابتدا در بخش سوادآموزی آمار دقیق بی سوادان را تعیین کرد، چون فعلا چنین آماری در دسترس نیست. این گفته او نشان می دهد رقم افراد بازمانده از تحصیل نیز می تواند بزرگ تر از رقم اعلام شده باشد.

اما فعلا با آمارهای موجود هم می توان نتیجه گرفت کشور دیگر گنجایش پذیرش بی سوادان تازه را ندارد، چون آمارهای نهضت سوادآموزی نشان می دهد هم اکنون در گروه سنی شش تا ۴۹ سال نزدیک به چهار میلیون بی سواد وجود دارد.

پس گرچه ریشه کنی بی سوادی در کشور مهم است، اما مهم تر از آن جلوگیری از تولید بی سوادان جدید است که این نیز جز با پذیرش واقعیت و برداشتن گام های عملی برای حل آن محقق نمی شود.

مریم خباز