مالیات های بی اجر و مزد

ارائه ندادن خدمات عمومی به آدم هایی که مالیات خودشان را پرداخت می کنند, درست بر خلاف باور بنیادین آمریکایی ها به انصاف است

ارائه ندادن خدمات عمومی به آدم‌هایی که مالیات خودشان را پرداخت می‌کنند، درست بر خلاف باور بنیادین آمریکایی‌ها به انصاف است.

اما سیاست‌مدارانی که بی‌وقفه فریاد می‌زنند «دروازه‌ قلعه را بالا بکشید!»، وقتی سراغ مهاجران غیرقانونی می‌روند، دقیقا همین کار را می‌کنند: به کسانی که مالیات می‌دهند، خدمات عمومی ارائه نمی‌دهند.

این واقعیت که مهاجران غیرقانونی مالیات پرداخت می‌کنند، برای بسیاری از آمریکایی‌ها جدید و باورنکردنی است. حدود دو سوم مهاجران غیرقانونی برای خدمات درمانی، امنیت اجتماعی و درآمد شخصی مالیات پرداخت می‌کنند. با این وجود، ملی‌پرستانی همچون تام تانکردو نماینده‌ کنگره، این انگاره را ترویج داده‌اند که بیگانگانی غیرقانونی به کشور آمده‌اند و مثل انگل به جان برنامه‌های رفاهی، مدارس و بیمارستان‌های آمریکا افتاده‌اند و دارند از خدماتی استفاده می‌کنند که پولی برای آنها پرداخت نکرده‌اند.

در واقع، قانون اصلاح رفاه در سال ۱۹۹۶ مهاجران غیرقانونی را تقریبا از همه‌ برنامه‌های دولتی از جمله کوپن مواد غذایی، یارانه‌های مسکن، خدمات بهداشتی و دارویی و خدمات بیمارستانی محروم کرده است. تنها خدماتی که مهاجران غیرقانونی می‌توانند هنوز از آنها استفاده کنند، خدمات درمانی اورژانسی و خدمات آموزشی پایه۱ است.

با این حال، تانکردو و یارانش قانونی را از تصویب مجلس گذراندند که انواع کمک به خارجی‌ها را مصداق جرم می‌شناسد- حتی صدقه‌های خصوصی از سوی کشیشان یا خدمات رایگان از سوی پرستاران و مددیاران اجتماعی. در واقع، اگر یک کاسه سوپ مرغ به یک مهاجر غیرقانونی بدهید، می‌توانند شما را به پنج سال زندان محکوم و همه‌ دارایی‌هایتان را مصادره کنند.

قانون سنا که اخیرا کنار گذاشته شده است، می‌توانست این تمهیدات سختگیرانه و وحشیانه، این قانون‌های وحشتناک علیه کمک‌های خصوصی را تعدیل کند. با این حال، انگار هیچ کس- نه دموکرات‌ها و نه جمهوری‌خواهان- دوست ندارد که علیه ایده‌ محروم‌کردن مهاجران غیرقانونی از خدمات عمومی سخن بگوید. چند وقت پیش کنگره قانونی را تصویب کرد که طبق آن تمام داوطلبان برخوردارشدن از بیمه‌ خدمات درمانی فدرال برای فقرا باید شهروند آمریکا باشند و مدارک آن را نشان دهند تا به این ترتیب، به قول چارلی نوروود، «بیگانه‌های غیرقانونی نتوانند این مزایا را از ما آمریکایی‌ها بدزدند».

اما مهاجران به آمریکا نمی‌آیند تا دولت این کشور را تلکه کنند. موسسه‌ مطالعات شهری در گزارش خود نشان داده است که تلاش برای اصلاح قوانین رفاهی در سال ۱۹۹۶ به خوبی توانسته است خانوارهای مهاجر ثبت‌نشده را از دسترسی به خدمات رفاهی محروم کند. البته اتفاق مهم دیگری نیز در چنین سالی رخ داده است: سازمان داخلی خدمات درآمدی (IRS) برای مهاجران غیرقانونی شماره‌ ملی صادر کرد تا این «غیرقانونی‌ها» بتوانند به آسانی مالیات درآمد خود را واریز کنند!

می‌شد تصور کرد آنها که از دپورت‌شدن می‌ترسند یا می‌خواهند با پرداخت هزینه‌ موردنیاز از دستمزدهای اندک خود از مزایای بیمه‌ اجتماعی بهره‌مند شوند، به سراغ IRS بروند و به هدف خود برسند. اما قضیه این نیست. نزدیک به ۸ میلیون نفر از ۱۲ میلیون‌نفر مهاجر غیرقانونی در این کشور مالیات بر درآمد خود را از طریق شماره‌های ملی IRS می‌پردازند، اما هنوز از خدمات رفاهی برخوردار نیستند. شاید امیدوارند که این پرداخت مالیات روزی به کمک آنها بیاید و بتوانند سکونت خود را قانونی کنند و این یعنی آنها دوست دارند به قواعد تن بدهند، دیگر در سایه نزیند و به حساب بیایند.

از سوی دیگر، مالیات‌های مربوط به امنیت اجتماعی و خدمات درمانی مهاجرانی که به استخدام شرکتی در آمده‌اند، به طور خودکار از حقوق آنها کسر می‌شود. اما از آنجا که کارگران ثبت‌نشده و غیرقانونی شماره‌های بیمه‌ قلابی دارند، هرگز نمی‌توانند از مزایای بیمه‌ای استفاده کنند که پولش را پرداخته اند. سال گذشته، درآمد حاصل از این شماره‌های قلابی به حدود ۱۰ درصد از درآمد مازاد امنیت اجتماعی رسیده بود. هر سال، این میزان به طور متوسط ۵۰ میلیارد دلار افزایش می‌یابد.

همه‌ مهاجران غیرقانونی فراتر از مالیات‌های فدرال به طور خودکار مالیات‌های مرتب بر فروش ایالتی را نیز پرداخت می‌کنند که صرف نگهداری و تعمیر جاده‌ها می‌شود- و البته خود این مهاجران نیز از جاده‌ها استفاده می‌کنند- یا مالیات‌های ملکی را از خلال اجاره‌هایشان می‌پردازند که به تحصیل فرزندانشان کمک می‌کند. مجمع پژوهش‌های ملی- که خوشبختانه ملی‌پرست نیست- دریافته است که مجموع مالیات پرداخت‌شده برای کودکان خانواده‌های کم‌مهارت، یعنی خانواده‌هایی که غالبا از مهاجران غیرقانونی تشکیل می‌شوند، ۸۰ هزار دلار بیشتر از میزانی که می‌توانند این خانواده‌ها مصرف کنند، پول به حساب خزانه واریز می‌کند.

بله، بسیاری از مهاجران غیرقانونی در ابتدا، برای اجتماع‌هایی که بار نخست در آنها قدم می‌گذارند، تنش‌آفرین هستند؛ زیرا در ابتدای کار ورشکسته و بیکارند. این اجتماعات برای حل این معضل باید مازاد مالیات‌هایی را که دولت فدرال از مهاجران جمع‌آوری می‌کند، دریافت کنند. اما دلیل واقعی‌ای که اجتماعات مرزی را تحت فشار قرار می‌دهد، فقدان برنامه‌ای مشخص برای کارگران میهمان است. چنین برنامه‌ای می‌تواند کارگران مشتاق را به کارفرمایان نیازمند نیروی کار معرفی کند تا کارگرها زمان زیادی به دنبال کار نباشند- دوره‌ای از بیکاری که قطعا آنها را به باری بر دوش اجتماعات مرزی بدل می‌کند.

مخالفان و دشمنان مهاجران غیرقانونی «هزینه‌ زیاد مهاجران غیرقانونی» را بزرگنمایی کرده‌اند تا خشم مردم را علیه انسان‌های دیگری برانگیزانند که هیچ کاری نکرده‌اند، مگر پرداخت مالیات‌هایشان؛ بی‌آنکه از خدمات متناسبی بهره‌مند شوند. به خاطر داشته باشید: مهاجران غیرقانونی دولت را تلکه نمی‌کنند. قضیه کاملا برعکس است.

نویسنده: شیخا دالمیا

مترجم: ایمان گنجی

منبع: ریزن دات کام

پاورقی:

۱) خدمات موسوم به K-۱۲ که عدد ۱۲ در آن به ۱۲ سال آموزش پایه اشاره دارد.