امپریالیسم عریان

فعالیت های بین المللی ایالات متحده از ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ به بعد غالباً به عنوان برپایی «نظامی گری جدید» و «نو امپریالیسم » در نظر گرفته می شود با این حال, برای آمریكا كه از ابتدا, نیرویی توسعه طلب در سطح قاره, نیمكره و جهان بوده است , نظامی گری و امپریالیسم موضوع جدیدی به نظر نمی رسد ولی آنچه تغییر یافته, وضوح و نامحدود بودن بلندپروازی های جهانی ایالات متحده است

«ماكس بوت»، عضو ارشد شورای روابط خارجی ، تأكید می كند بزرگترین خطری كه ایالات متحده در عراق و در سراسر جهان با آن مواجه است ، این مسأله است كه ما از تمام نیروی خود به خاطر ترس برانگیز كلمه امپریالیسم استفاده نمی كنیم. با یادآوری پیشینه امپریالیسم ، نیازی نیست كه آمریكا این واژه را پذیرفته باشد، ولی باید به عمل كردن به آن اعتقاد داشته باشد. وی می گوید: ایالات متحده باید این آمادگی را كسب كند كه بدون هیچ پوزشی از عهده وظایف سلطه جویانه خود برآید. اگر واشنگتن تا كنون قصد برقراری پایگاههای دائمی در عراق را نداشته است ، اینك باید به آن بیندیشد، حتی اگر این امر موجب خشم عراقی ها در باره امپریالیسم آمریكا شود، بگذار چنین باشد. («امپریالیسم آمریكایی؟ نیازی به پیدا كردن برچسب نیست» یو اس تو دی ۶ مه ۲۰۰۲). همچنین پروفسور «كلمن» از انستیتو مطالعات پیشرفته بین المللی در دانشگاه كالیفرنیا در «لس آنجلس» بیان می كند: «وظیفه اصلی براساس كتاب صلح آمریكایی باید یافتن راههایی برای ایجاد نظم جدید در خاورمیانه باشد. تهمتی كه عده ای مطرح كردند، این است كه هر تغییری در وضع موجود، اقدام امپریالیستی محسوب می شود و انگیزه اصلی این تمایل ، كنترل نفت خاورمیانه است. ولی صرفنظر از هرگونه اعتراضی، امپریالیسم دقیقاً همان چیزی است كه برای حفظ نظم در خاورمیانه مورد نیاز است. («در دفاع از حكومتها» از اندرو بسویچ، كتاب امپریال تنس ، ۲۰۰۳).

این نقطه نظرها اگرچه از نوعی محافظه كاری سرچشمه می گیرد، ولی در محدوده جریان اصلی سیاست خارجی آمریكاست. در واقع، در چرخه حاكم آمریكا در باره تلاش های موجود برای توسعه امپراتوری ایالات متحده، ناهمگونی اندكی وجود دارد. از نظر «ایوودالدر» و «جیمز لیندسی» اعضای ارشد درمؤسسه بروكینگز «بحث حقیقی نه چرایی امپراتوری ، بلكه چگونگی اجرای آن است.» (نیویورك تایمز، ۱۰ مه ۲۰۰۳). «مایكل ایگناتی یف »، رئیس بخش سیاست حقوق بشر در دانشكده دولتی «جان اف كندی » دانشگاه «هاروارد» با صراحت اظهار می دارد: این امپریالیسم جدید در تئوری ، انساندوستانه است ، ولی در عمل ، امپریالیستی است و در واقع، حكومتی دست نشانده ایجاد می كند كه در آن، كشورها در تئوری، دارای استقلال هستند، ولی در عمل اینگونه نیست. حضور آمریكایی ها در افغانستان و یا در بالكان، در نهایت، به منظور حفظ نظم امپراتوری در مناطقی است كه برای منافع ایالات متحده ضروری به نظر می رسد. آنها دراین كشورها، نظم را در مقابل تهدیدها حفظ می كنند. به عنوان آخرین كشور نظامی غرب و آخرین امپراتوری به جا مانده از آن ، ایالات متحده این مسؤولیت را دارد تا همانند روم نظم و قانون امپراتوری را برقرار كند. ما اینك وحشیان را می شناسیم. وحشی ها مجازات شده اند و بیش از این نیز رخ خواهد داد(!) (تكاپوی قدرت امپراتوری آمریكا، ناوال واركالج ریویو، بهار ۲۰۰۳).

تمام این مطالب ، نشاندهنده واقعیت های نیروی امپراتوری آمریكاست. «جورج دبلیو بوش» در مقدمه كتاب «استراتژی امنیت ملی ایالات متحده» كه در پاییز ۲۰۰۲ منتشر شد، اعلام كرد كه از زمان فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی ، تنها الگوی پایدار برای توفیق ملی، آزادی ، دموكراسی و تجارت آزاد است كه به طور ذاتی در سرمایه داری ایالات متحده حضور دارد. سرنوشت هر جامعه ای كه از پیروی این الگو سر باز زند، به شكست منتهی می شود و همانطور كه اشاره شده است ، تهدیدی اجتماعی برای ایالات متحده به شمار می رود. بخش مهم این سند كه در ادامه آمده، اعلام آشكار هدف استراتژیك واشنگتن برای غلبه بر كل سیاره به مدت نامحدود است. در این سند اعلام شده كه اهداف برپا كردن جنگ پیشگیرانه آمریكا علیه ملت هایی است كه تهدیدی به شمار می روند یا در آینده به احتمال زیاد می توانند به طور محسوس برتری ایالات متحده را به خطر بیندازند یا ممكن است از طریق خطراتی كه برای دوستان یا متحدان ایالات متحده در هرجای این كره خاكی كه به وجود می آورند، تهدیدی غیرمستقیم تلقی شوند. استراتژی امنیت ملی جدید بر اقدامات پیشگیرانه لازم به منظور اطمینان از آنكه هیچ قدرتی نتواند هیچگاه در آینده با توانایی های نظامی ایالات متحده به رقابت بپردازد، تأكید می كند. در ۱۳ آوریل ،۲۰۰۴ بوش ادعا كرد كه ایالات متحده نیاز دارد «به تهاجم خود ادامه دهد و همچنان مهاجم باقی بماند» و به این وسیله، جنگی بی پایان را علیه كسانی اعلام كرد كه آنها را دشمن می پندارد.

---