غزه را دریابیم

آنچه که در غزه رخ می دهد, یک فاجعه به تمام معناست, مصیبتی هولناک و غیر قابل تصور است که سکوت سران کشورهای جهان آن را سنگین تر و عظیم تر کرده است

آنچه که در غزه رخ می دهد، یک فاجعه به تمام معناست، مصیبتی هولناک و غیر قابل تصور است که سکوت سران کشورهای جهان آن را سنگین تر و عظیم تر کرده است.

براستی چه چیز مانع از عکس العمل کشورهای عربی و اسلامی شده است؟ چرا صدایی از آنها نمی شنویم، تنها بیانیه هایی در محکومیت اقدامات جنایتکارانه اسراییل و تظاهرات های اعتراض آمیز در برخی از کشورها و دیگر هیچ!

صداها در حنجره خاموش و خشم و حزن در سینه ها نهان شده است. این تمام حمایت ملت های مسلمان از برادران فلسطینی شان است مظلومانی که نیاز به حمایت و یاری هرچند کوچک و جزیی همه مردم جهان دارند.

مردم مظلوم غزه هرچند به سکوت حکومت های عربی و اسلامی در برابر جنایت های رژیم غاصب صهیونیستی عادت کرده اند، اما هنوز نمی دانند ملت های مسلمان در سراسر دنیا را چه شده که در برابر قضیه فلسطین روزه سکوت گرفته اند؟!

توقف جنایت و کشتاری که اسراییل در حق فرزندان فلسطین و بویژه اهالی غزه روا می دارد تنها با بسیج همگانی تمامی مسلمانان دنیا امکان پذیر است. این جنایت، تنها قضیه ملتی که در برابر آلات جنگی و نظامی غاصبان صهیونیست بی دفاع مانده اند نیست، این جنایت ها ریشه در بغض و کینه دیرینه صهیونیست ها نسبت به مسلمانان دارد.

غزه می گرید، آنگاه که هر فلسطینی بر از دست دادن فرزند، پدر و یا برادری می گرید، اما اشک های غزه، اشک شکست و حسرت نیست، اشکی است که شعله های پیروزی را روشن خواهد ساخت، پیروزی که با خود نور، آزادی سرزمین و بازگشت آوارگان را به ارمغان خواهد آورد و روشنایی صبح تنها پس از تاریکی و ظلمت شب می دمد.

محاصره غزه و بستن مرزهای آن از زمین، هوا و دریا، باران مصیبت و بدبختی را بر سر ساکنان این منطقه باراند. با هر کدام از اهالی غزه که سخن می گویی دردهای ناگفته ای را با تو در میان می گذارد که بیشتر به قصه های درام شباهت دارد تا واقعیتی در دنیای به اصطلاح متمدن امروز.

"ام محمد شبلی" زن رنجور و ضعیفی که فرزند ۱۳ ساله اش را در آغوش گرفته درباره وضعیت معیشتی خود می گوید: با وجود آنکه در ماه نهم و روزهای آخر بارداری هستم اما چون پول تاکسی ندارم تاکنون به بیمارستان مراجعه نکرده ام.

زن بیچاره در حالی که به شدت گریه می کرد سوگند می خورد که در خانه هیچ غذای مقوی برای سیر کردن هشت فرزندش پیدا نمی شود و همسرش روزانه حتی یک دلار هم درآمد ندارد.

جوان ۲۰ ساله ای در حالی که قطرات اشک بر گونه اش جاری بود، درباره فرزند یک ساله اش می گوید: کودکم بیمار است و نیاز به عمل جراحی دارد، برای تأمین هزینه جراحی از انجمن خیریه غزه طلب یاری کرده ام اما هنوز جوابی نگرفته ام.

فقر و تنگدستی هر روز در غزه رو به افزایش است، چنانچه در گزارش اخیر سازمان حقوق بشر فلسطین می خوانیم: تعداد کسانی که زیر خط فقر زندگی می کنند در غزه ۷۳% است و این رقم در آینده نزدیک به ۹۰ درصد خواهد رسید. نرخ بیکاری در این منطقه نیز بنا بر آخرین گزارشات منتشر شده به ۸۵% رسیده است.

"خلیل" دانشجوی ممتاز رشته مهندسی در دانشگاه اسلامی غزه که به دلیل عدم توانایی در پرداخت شهریه، چندین ترم مرخصی گرفته است، می گوید: خیلی از دانشجویان وضعیتی مشابه شرایط من را دارند، خانواده هایشان نهایتا می توانند مایحتاج اولیه زندگی خود را فراهم آورند و دیگر جایی برای مخارج درس و دانشگاه ها نمی ماند.

خلیل ادامه می دهد: وقتی فارغ التحصیلان دانشگاه ها و دوستانم را می بینم که در حال رفتگری و تمیز کردن خیابان های اطراف موسسات آمریکایی هستند تا از پول این کار غذایی را برای خانواده خود فراهم کنند، بسیار متأسف و غمگین می شوم.

خلیل با حالتی از بغض و غضب فریاد می زند: آیا این شرایط شایسته امتی است که دفاع از مسجدالاقصی را سرلوحه خود قرار داده و برای آزادی سرزمینش تمامی رنج ها و بیچارگی ها را به جان خریده است؟!

"رمزی منتصر" نوجوان ۱۳ ساله اهل غزه است که رد پای سال ها بیچارگی و بدبختی را می شود در چروک صورتش دید. لباسی پاره و کوتاه بر تن کرده که از زمان هشت سالگی اش آن را خریده بود.

رمزی می گوید: در فصل زمستان به مدرسه نمی روم چون پدرم از زمان محاصره غزه کار نمی کند و پولی برای کرایه ماشینی که با آن به مدرسه بروم ندارد.

رمزی ادامه می دهد: ما با کمک های هر سه ماه یک بار انجمن های خیریه که برای پدربزرگ و مادربزرگم می فرستند زندگی می کنیم، کمی آرد، عدس، برنج، شکر، روغن و کمی نیز شیر.

در غزه نه تنها مصرف کنندگان مواد غذایی، بلکه فروشندگان آنها نیز گرسنه اند زیرا رژیم صهیونیستی جز در مواردی معدود و آن هم با قیمت های بسیار بالا، اجازه ورود مواد غذایی را به بازارهای غزه نمی دهد.

"زیاد شحانه" یکی از مغازه داران غزه می گوید: به نظر شما در این وضعیت سخت اقتصادی کدامیک از ساکنان منطقه می توانند هر کیسه آرد را ۳۰ دلار، هر کیسه برنج را ۲۲ دلار، هر گالن روغن را ۳۵ دلار و هر کیسه شکر را به قیمت ۵۰ دلار بخرند.

وی ادامه می دهد: شهروندی که روزانه یک دلار هم درآمد ندارد چطور می تواند این مایحتاج اولیه خود و خانواده اش را خریداری کند.

محاصره اسراییل حتی دریا و صیادان را نیز بی نصیب نگذاشته است. آنها به هیچ صیادی اجازه نمی دهند بیش از ۳-۲ کیلومتر از ساحل دورتر شود و بدین ترتیب صیادان ترجیح می دهند به جای جستجوی بی نتیجه در آب های ساحلی کم عمق در خانه بنشینند و منتظر بمانند تا چه پیش آید!

"حسن الجوزانی" ماهیگیری که در شهر رفح در جنوب غزه سکونت دارد، می گوید: خانه ماندن بهتر از رفتن به صید است.

او ادامه می دهد: چند روز پیش که اوضاع معیشتی بسیار سخت شده بود، قایقم را برداشتم و برای صید به دریا رفتم، با آنکه بیش از یک کیلومتر از ساحل دور نشده بودم و هنوز از منطقه ممنوعه خارج نشده بودم، قایق های صهیونیستی راه را بر من بستند و شروع به شلیک گلوله به سمت من و قایقم کردند. نمی دانم چه شد که به لطف خداوند نجات پیدا کردم.

"احمد علی" از اهالی جنوب غزه که مزرعه دار است در حالی که دو دستش را به هم می مالد با حسرت می گوید: محاصره، حتی حیوانات را نیز در امان نگذاشته است. برای امرار معاش، مزرعه ای را اجاره کردم و تعدادی مرغ و خروس خریدم تا با نگهداری و فروش آنها هم غذای اهالی تأمین شود و هم سودی برای امرار معاش خودم بدست آورم، اما اسراییلی ها با بستن معابر، مانع از ورود حتی علوفه و غذای طیور به منطقه شدند.

احمد علی کمی مکث کرد و ادامه داد: مزرعه و کار و کسبم به کل تعطیل شد و اکنون نمی دانم از کجا باید قرص هایم را به مردم پرداخت کنم و حتی پولی برای خریدن شیر برای فرزندان کوچکم نیز ندارم.

پای درددل هر کدام از اهالی غزه که می نشینم، حکایت ها از مشکلات و مصایب ناشی از محاصره رژیم صهیونیستی دارد.

هرچند این محاصره زندگی را به کام همه آنها تلخ و دشوار کرده اما همگی معتقدند با پیروی از سیره پیامبر اکرم (ص) که سه سال در شعب ابی طالب مصایب و مشکلات محاصره دشمنان را تحمل کرد، در نهایت پیروزی از آن ملت مظلوم فلسطین خواهد بود.

"و ان الباطل کان ذهوقا"

فاطمه کاظم زاده