فرضیه علمی درباره علت ام اس

۱- شرایط جوی در سراسر جهان: براساس این فرضیه به نظر می‌رسد كه ابتلا به ام اس در میان ساكنان نواحی اطراف مدار چهلم نیم كره‌های شمالی و جنوبی كره زمین شایعتر است.
فردی كه در یكی از …

۱- شرایط جوی در سراسر جهان: براساس این فرضیه به نظر می‌رسد كه ابتلا به ام اس در میان ساكنان نواحی اطراف مدار چهلم نیم كره‌های شمالی و جنوبی كره زمین شایعتر است.

فردی كه در یكی از این مناطق متولد شده و پیش از رسیدن به سن نوجوانی به منطقه دیگر منتقل می‌شود، تا حدودی در معرض ابتلا به این بیماری قرار می‌گیرند.

۲- ژنتیك: ابتلای والدین یا یكی از نزدیكان به این بیماری خطر ابتلا به ام.اس را در فرد افزایش می‌دهد.

۳- عامل ایمنی: به طور كلی این امر پذیرفته شده است كه بیماری ام‌اس نوعی اختلال در سیستم ایمنی خودكار است.

۴- عامل ویروسی: این احتمال وجود دارد كه یك عامل ویروسی در بروز ام اس نقش داشته باشد.

برخی عصب‌شناسان معتقدند كه ام اس به دلیل تولد یك فرد با نقص ژنتیكی بروز می‌كند، چرا كه نمی‌تواند با یك عامل محیط زیستی سازگاری داشته باشد.

وقتی فرد مزبور با آن عامل تماس پیدا كند، سیستم خودكار ایمنی واكنش نشان داده و منجر به بروز بیماری می‌شود.

هنوز برای این بیماری هیچ راه مشخصی برای پیشگیری شناخته نشده است. در مورد تشخیص بیماری نیز لازم به ذكر است كه در حال حاضر هیچ آزمایش خاصی به این منظور وجود ندارد و معمولا از طریق مراجعه به سابقه پزشكی و آزمایشات فیزیكی فرد مورد آزمایش قرار می‌گیرد.

تصاویر MRI معمولا می‌تواند آسیب میلین در بافت مغز را نشان دهد، اما در برخی افراد مبتلا به این بیماری این تصاویر كاملا طبیعی هستند و هیچ مشكل یا نارسایی را نشان نمی‌دهند. یكی دیگر از روشهای تشخیص بیماری آزمایش مایع مغزی نخاعی است.

در درازمدت میزان فلج و از كار افتادگی اعضا افزایش پیدا می‌كند. مرگ افراد مبتلا به این بیماری عموما در اثر پیچیدگی‌ها و شرایط سخت ناشی از فلج آنهاست.

از شایعترین عوامل مرگ این بیماران می‌توان به بروز زخم‌های بستری و در نتیجه بروز عفونت، ذات‌الریه، آمبولی ریوی، گرفتگی رگ‌های تغذیه كننده ریه‌ها توسط لخته‌های خونی و خودكشی اشاره كرد.

بیماری ام اس مسری نیست و خطری برای اطرافیان بیمار ندارد، اما می‌تواند به طور ژنتیكی اعضای یك خانواده را تهدید كند.

عملكرد اصلی برای درمان بیماری وجود دارد. اولین مرحله توقف و یا كاهش حملات سیستم ایمنی به میلین رشته‌های اعصاب است.

مرحله دوم بهبود علائم بیماری و كمك به فرد برای بازگشتن به شرایط طبیعی تا حد امكان است.

سیستم ایمنی به كمك دارو درمان می‌شود.

سایر معالجات شامل مصرف داروهای ضدافسردگی برای بهبود حالت افسردگی و كاهش خطر خودكشی، مصرف دارو برای كنترل مثانه، مصرف دارو برای رفع گرفتگی‌های عضلانی و مصرف دارو برای بهبود دردهای عصبی است.

اثرات جانبی این داروها با توجه به نوع دارویی كه مصرف می‌شود، متفاوت است. از مهمترین آنها خواب آلودگی، بهم خوردگی معده و واكنش‌های آلرژیك نسبت به داروها هستند.

از آنجا كه این بیماری مادام العمر است، كنترل دایمی و معالجه همیشگی بیماری ضروری است.

پیشرفت بیماری در اثر مصرف دارو تا حدودی كندتر می‌شود.

همچنین معالجه علایم بیماری می‌تواند حالت فلج را كاهش دهد.