نگاهی به بهار خونین شیکاگو

دو ماه قبل از آنکه واقعه خونین اول ماه مه ۱۸۸۶ در مناطق کارگرنشین شهر شیکاگو آمریکا رخ دهد، مردم این شهر با چشمان خود کانتینرهایی پر از سلاح و مهمات را می‌دیدند که در میان هواداران …

دو ماه قبل از آنکه واقعه خونین اول ماه مه ۱۸۸۶ در مناطق کارگرنشین شهر شیکاگو آمریکا رخ دهد، مردم این شهر با چشمان خود کانتینرهایی پر از سلاح و مهمات را می‌دیدند که در میان هواداران جنبش‌های کارگری این شهر ردوبدل می‌شد. آنها فکر می‌کردند که شیکاگو دیر یا زود شاهد یک حادثه بزرگ خواهد بود، حادثه‌ای که به گمان برخی از مردم یادآور جنگ‌های داخلی یا همان درگیری‌های طبقات کارگری (کمون) با نظام بورژوازی در پاریس بود.

مردم شیکاگو نیز می‌دانستند که ۱۶ سال پیش از آن چه وقایع تلخی در پاریس رخ داده بود و چگونه کارگرانی که فقط خواستار تقلیل ساعت کار خود به ۸ ساعت در روز بودند، توسط حاکمان سرمایه‌داری پاریس در روز نوزدهم ماه مارس ۱۸۷۰ سرکوب شدند.

با این حال شورش‌هایی که در روزهای منتهی به اول ماه مه ۱۸۸۶ در شیکاگو رخ داد به عنوان نخستین نقطه حرکت‌های حق‌طلبانه جنبش‌های کارگری در جهان شناخته و گرامی داشته می‌شود.

گزارشگران روزنامه کارگر آمریکا در آن روزها نوشته‌اند: امروز (روز اول ماه مه ۱۸۸۶) هیچ دودی از دودکش کارخانه‌ها بیرون نمی‌آید و همه چیز رنگ یک روز تعطیل به خود گرفته است.>

روزنامه‌های آمریکا نقطه انفجار نهضت اول ماه مه ۱۸۸۶ را کارخانه‌ای معدنی کوچک در منطقه‌ای به نام <مک‌گورمیک> در شیکاگو ذکر کرده‌اند. کارخانه‌ای که از زمستان سال ۱۸۸۵ در اعتصاب به سر می‌برد و دائما زیر نظر و حملات دسته‌های پلیس بود.

<اسپایز> رهبر کارگران اعتصابی در روز دوم ماه مه قرار بود برای کارگران سخنرانی کند و هنگامی که سخنرانی خود را آغاز کرد ناگهان پلیس شیکاگو به جمعیت ۶ هزار نفری که دور <اسپایز> جمع شده بودند حمله‌ور شد.

در نبرد سنگینی که میان پلیس‌های تا دندان مسلح و کارگران چوب و سنگ به دست در محوطه کارخانه معدنی و مسیرهای منتهی به آن کارخانه رخ داد و در اثر پرتاب ۲ بمب دستی به سوی کارگران، ۲ تن از کارگران و چند تن از بچه‌های آن محله کشته یا مجروح شدند.

در ساعات اول همان شب اطلاعیه‌ای با امضاء و نام <اسپایز> رهبر کارگران شورشی شیکاگو در محلات فقیرنشین شیکاگو دست به دست می‌گشت، اطلاعیه‌ای که در آن از کارگران دعوت به مقاومت و پایداری در مقابل پلیس شیکاگو شده بود.روز بعد یعنی سوم ماه مه، اعتصابات در چند نقطه دیگر شیکاگو وسعتی دیگر یافت و دیری نپایید که نزدیک به ۳۴۰ هزار کارگر به این جنبش کارگری پیوستند درحالی که ۱۹۰ هزار نفر از آنها در اعتصاب به سر می‌بردند. صبح روز چهارم ماه مه ناگهان یک ستون سه هزار نفره پلیس آمریکا به صفوف درهم فشرده کارگران اعتصابی حمله‌ور شد و همین موضوع دلیل تجمع بسیاری از مردم شیکاگو در گوشه و کنار شهر شد و دیری نگذشت که ۳ هزار کارگر معترض فریادزنان وارد میدان <هی‌مارکت> شیکاگو شدند. پلیس از آنها خواست متفرق شوند. اما آنها به حرف پلیس گوش ندادند و پلیس با پرتاب بمب دستی و گشودن آتش به روی آنها سعی کرد که آنها را متفرق کند، در نتیجه چندین نفر کشته و صدها تن زخمی شدند و هفت پلیس نیز در این ماجرا به قتل رسید. و پس از آن حملات پی‌درپی پلیس شیکاگو علیه کارگران شورشی شدت گرفت تا آنکه پلیس موفق به دستگیری رهبران انقلابی شورش‌های کارگری شد و تعدادی از آنان را در جریان محاکماتی ظالمانه به تیرباران محکوم نمود و سرانجام آنان را در تاریخ ۱۱ نوامبر همان سال (که به جمعه سیاه معروف شد) تیرباران کرد.‌اما، ماجرا به آنجا ختم نشد و جنبش‌های آزادیخواه و کارگری در سراسر جهان به دفاع از آنان بپا خاستند و سه سال بعد از آن بود که هنگام برپایی کنگره بین‌المللی کارگران در پاریس، روز اول ماه مه ۱۸۸۶ به خاطر کشتار کارگران و رهبران کارگری در شیکاگو، روز جهانی کارگر نام گرفت.