انتخابات کمیته ملی المپیک و توجه به منافع ملی ورزش

در فاصله دو روز به انتخابات سرنوشت ساز کمیته ملی المپیک, حساسیت ها برای انتخاب گزینه های موجود بالا گرفته است

در فاصله دو روز به انتخابات سرنوشت ساز کمیته ملی المپیک، حساسیت‌ها برای انتخاب گزینه‌های موجود بالا گرفته است.

انتخاباتی که به نوعی سرفصل تازه‌ای برای ورزش قهرمانی ما به حساب می‌آید و از این رو اعضای مجمع باید خوب و هوشمندانه از بین نامزد‌های موجود دست به انتخاب بزنند تا ورزش قهرمانی ایران با استفاده بهینه از شرایط و فرصت‌ها در سایه حضور مدیرانی کاردان و کارآمد در راس کمیته ملی المپیک، قدم‌های عاجلی به سمت توسعه و ترقی بردارد. با در نظر گرفتن این‌که ورزش ایران در بازی‌های المپیک ۲۰۰۸ پکن کارنامه ضعیفی از خود بروز داد، تغییر و تحولات مدیریتی در راس کمیته ملی المپیک امری اجتناب‌ناپذیر است.

اگر چه در شرایط حاضر عده‌ای با بدبینی به حضور علی آبادی در انتخابات کمیته ملی المپیک می‌نگرند، اما در طرف مقابل نیز کسانی از جامعه ورزش معتقدند که این حضور نفع ورزش را در بر دارد و اصولا نیز نگاهی به گذشته روشن می‌سازد که یکی شدن مدیریت سازمان ورزش و کمیته ملی المپیک بهتر جواب داده است، بویژه که بودجه این کمیته نیز تمام و کمال از سوی دولت تامین شده تا در هر برهه روسای سازمان بی میل نباشند که حوزه مدیریتی خویش را به کمیته ملی المپیک نیز تسری دهند بنابراین وقتی از گذشته تا به امروز چنین عمل شده و منهای دو دوره که روسای دیگری آن هم از مجموعه وزیران دولت (عیسی کلانتری و حسین محلوجی) در راس کمیته قرار گرفته‌اند، حضور محمد علی‌آبادی را باید طبیعی دانست و به یکباره نمی‌توان قاعده بازی را بر هم زد. آن هم در شرایطی که پست ریاست فرع قضیه بوده و برای همین نیز هست که امروز رقابت بر سر دبیرکلی کمیته ملی المپیک داغ داغ است. پستی که در میان ۶ نامزدش ۳ مدعی اصلی و قابل بحث دارد و هریک نیز با برنامه و ایده‌های خاص خویش پای پیش گذاشته‌اند تا بلکه نظر اعضای مجمع را به خود جلب کنند.

نکته قابل توجه اعلام برنامه از سوی هر یک از این نامزدهاست (وحید مرادی، علی مرادی، بهرام افشارزاده)‌ تا انتخابات این دوره کمیته ملی المپیک را متمایزتر از ادوار قبلی سازند. اگر چه در این عرصه هر یک از مدعیان آشکار و پنهان تلاش کرده‌اند نظر سازمانی‌ها را نیز به سمت خود جلب کرده و به نوعی رقبا را به لحاظ روحی تحت فشار قرار دهند، اما سازمان تا به امروز مشتش را باز نکرده است تا همه با انگیزه و امید در انتخابات هفتم آبان ماه حاضر شوند. در حقیقت اصل نیز باید بر این باشد و نباید شعور و ادراک اعضای مجمع را به بازی گرفت.

بدیهی است آنچه بیش از هر چیز دیگری باید در انتخابات‌ پیش رو مد نظر قرار گیرد، منافع ملی ورزش است که بی‌اعتنایی به آن از سوی هیچکس در هر مقام و جایگاهی قابل قبول نیست. امروز منافع ملی ورزش اقتضا می‌کند که مدیرانی توانمند، خوش فکر، دارای ایده‌ها و برنامه‌های ارتقابخش ورزش قهرمانی و همینطور توسعه ارتباطات و مراودات بین‌المللی ورزش ایران، در راس کمیته ملی المپیک قرار بگیرند و این مساله به هیچ‌وجه نباید تحت تاثیر روابط شخصی و زودگذر قرار گیرد.

آشنایی با ورزش دنیا و درک درست زبان بین‌المللی آن، نکته‌ای قابل توجه است که شاید تحقق آنها را نمی‌توان از هر مدیری سراغ گرفت. با این رویکرد مسوولیتی بزرگ در این برهه بر دوش اعضای مجمع کمیته ملی المپیک است تا با ارزیابی دقیق برنامه کاندیداها و شناخت میزان توانایی و کارآمدی آنان، افرادی را برگزینند که بتوانند ورزش قهرمانی ایران را در تعاملاتی مثبت با روسای فدراسیون‌ها و طبق راهبردی روشن و تعریف شده، ارتقا بخشند و صرف امروز را نبینند که نادیدن افق‌های بلند مدت (حداقل تا المپیک ۲۰۲۰) نمی‌تواند ورزش را به سر منزل مقصود برساند.