توجه به وظایف دوران غیبت

بنا بر روایاتی که از ائمه اطهار علیه السلام وارد شده , لازم است که هر صبح و شام متوقع واقع شدن ظهور آن امام همام و چشم به راه آمدن او باشیم

بنا بر روایاتی که از ائمه اطهار (علیه السلام) وارد شده ، لازم است که هر صبح و شام متوقع واقع شدن ظهور آن امام همام و چشم به راه آمدن او باشیم.

متاسفانه در این زمینه تاکنون مردم نوعا ً از تمام وظایفی که در دوران غیبت به عهده دارند بی اطلاعند و کتاب های ارزنده ایی که در این باب نوشته شده مشتمل بر بعضی از وظیفه های زمان تاریک غیبت می باشد. و چنانچه مردم از اولین روزهای سیاه غیبت با حال تباه خود آشنا می شدند ، عصر غیبت اینگونه طولانی نمی شد.

به هر حال همه مردم بالاخص کسانی که دارای وظیفه بیان اینگونه مسائل بوده اند و از گفتن آن غفلت یا تغافل ورزیده اند ، باید از عمل خود سخت غمگین و شرمسار باشند.

آیا سزاوار است امیر عالم هستی که عالِم به همه نیازمندی ها در این منظومه و در همه منظومه ها و کهکشان هاست در میان ما باشند و ما از آن حضرت غافل باشیم ؟

آیا سزاوار است قوای مغزی ملیاردها انسان بر اثر پنهان بودن نور خدا همچنان در پرده ظلمت قرار داشته باشد ؟ آیا سزاوار است ملیارد ها انسان هر یک جام جهان نمایی به نام قلب با خود همراه داشته باشند و از عظمت آن بی خبر باشند ؟

آیا در چه زمانی قلب ها به حیات اصلی خویش بازمی گردند و با زندگی عالی انسانی به معنای واقعی آشنا می شوند ؟

آیا در چه دورانی انسان ها به عظمت قلب خویش و آن آئینه ایی که با آن می توانند جهانی را مشاهده کنند آگاه می شوند ؟

آیا در کدامین زمان تحرکی در عقل و خرد و اندیشه انسان ها پدید می آید و جامعه بشریّت با گسترش دانش به مقامات عالی و والای علمی راه پیدا می کند ؟

آیا در کدامین روزگار انسان ها بر اثر آشنا شدن با نور خدا ، تیرگی ها و تاریکی ها و زورگویی ها و تزویر ها را کنار نهاده و به حکومت عادلانه الهی که جهانی خواهد بود می رسند ؟ آیا در چه زمانی ... و آیا چه زمانی ...

آیا این ها همه ، جز در حکومت حضرت بقیة الله اروحناه فداه میسّر است ؟ پس چرا شُکوه آن زمان را احساس نمی کنیم ؟ و چرا از تیرگی این زمان شِکوه نمی نماییم ؟ چرا از وضع جهان در آینده آگاهی نداریم ؟

و چرا به وظیفه های دوران غیبت عمل نمی نماییم ؟!

اعتیاد به عصر غیبت امام عصر اروحناه فداه !

پاسخ این سوالات این است که ما با عصر غیبت و تاریکی و ظلم و ستم در آن گره خورده ایم , به حدی که مجذوب ظلم و ظلمت گشته و به آن خو گرفته و معتاد شده ایم !! و اعتیاد یک قدرت بسیار قوی برای کشاندن انسان ها به طور ناخودآگاه به سوی خوبی ها و یا بدی هاست !! اعتیاد و خو گرفتن انسان به هر چیزی همچون فطرت و طبیعت او , آدمی را به سوی آن می کشاند به طوری که گویی اراده و اختیار را از انسان در مقابل آن و عمل کردن برخلاف آن گرفته است ! این قدرت را خداوند در اعتیاد قرار داده است تا آدمی با خو گرفتن به خوبی ها بدون زحمت و ناخود آگاه به سوی آن هل جذب شود و از بدی ها و زشتی ها کناره گیرد.

به این جهت امیر مومنان امام علی (ع) عادت را طبیعت دوم انسان بر شمرده اند و فرموده اند : عادت طبیعت دوم انسان است. (شرح غررالحکم۱/۱۸۵) بنا بر این فرمایش همان گونه که انسان به سوی آنچه فطرت و طبیعت او اقتضا دارد به راه می افتد ؛ به سوی آنچه به آن خو گرفته و عادت نموده نیز خرکت می کند. متاسفانه جامعه بشری بر اثر نداشتن رهبری صحیح و نبود قدرتی که بتواند اجتماع را به سوی فضیلت های اخلاقی و صفات برجسته انسانی سوق داده و هدایت نماید به عادت های اشتباه فردی و اجتماعی گرفتار شده است.

اعتیادهای های اجتماعی قدرتی بسیار بیشتر از اعتیادهای فردی دارند و آسان تر می توانند انسان را به سوی چیزی که اجتماع به آن خو گرفته است ؛ بکشاند. یکی از عادت های شوم اجتماعی که جامعه ما را به خود گرفتار نموده و در بند اسارت کشیده است , خو گرفتن به وضع موجود و سازش با آن است به گونه ایی که هرگز درباره آینده حیات بخش و نجات دهنده فکر و اندیشه ایی نکنند.

با آنکه رسول خدا (ص) با بیان مساله "انتظار" و تشویق انسان ها به سوی آن , مردم را به اشتباه بودن سوختن و ساختن آگاه نموده و با بیان مسئله انتظار آنان را به امید و حرکت به سوی آینده ایی روشن فرا خوانده اند , متاسفانه کسانی که وظیفه داشتند این مساله مهم و حیاتی را برای مردم بیان کنند ؛ در این وظیفه کوتاهی ورزیده اند. به این جهت مردمان همچنان به سوختن و ساختن عادت کرده اند و درباره رسیدن به آینده درخشان تلاش نکرده اند و با کمال تاسف مساله غیبت امام عصر (عج) هنوز ادامه یافته است. هنوز اکثریت جامعه ما به یک نوع اعتیاد که غفلت از مساله ظهور امام عصر (عج) می باشد گرفتار است . و آن را به دلیل قانون وراثت , از نسل های گذشته به ارث برده است ! و در نتیجه هنوز جامعه ما در حال رکود به سر می برد و حرکتی در جهت ترقی و رسیدن به مراتب عالی و ارزنده ننموده است. در حالی که اگر کسی بتواند عادت های اشتباه را کنار زده و خود را به خصلت های ارزنده انسانی زینت دهد به بهترین مقامات عالی دست می یابد.

● روش فکری خود را تغییر دهید !

با یک جهش روحی و با یک تغییر سبک و روش فکری , تحول عمیقی در خود ایجاد کنید و راه خود را از افرادی که برایشان غیبت و ظهور تفاوت چندانی ندارد (در عمل) جدا کنید. یقین داشته باشید که همان گونه که بی تفاوتی و غفلت نسبت به پدر جسمانی گناهی بزرگ است ؛ بی تفاوتی و غفلت نسبت به پدر معنوی گناهی بزرگتر است و سرانجامی تاریک و شوم برای انسان خواهد داشت.

اگر تاکنون نسبت به امام عصر (عج) بی تفاوت بوده اید و فرق میان ظهور و غیبت آن حضرت را درک نکرده اید و در اندیشه ظهور حیاتبخش آن حضرت نبوده اید ؛ اگر تاکنون اهل دعا و نیایش برای فرارسیدن روزگار پر شکوه عصر ظهور نبوده اید و نمی دانستید که نسبت به امام زمان و مولای خویش وظیفه ایی ویژه بر عهده دارید ؛ اکنون که این حقیقت را دریافتید و درک نمودید که در زمان غیبت وظیفه ایی سنگین بر عهده مردم است , خود را از غفلت نجات دهید و با یک اراده قوی و با یک تصمیم جدی ؛ گذشته خود را جبران کنید و با تلاش و کوشش در مسیر انتظار حضرت بقیة الله گام بردارید.

یقین داشته باشید روح عظیم انسان , آفریده نشده است که وابسته به مادیات و مسائل بی ارزش دیگر گردد بلکه برای آن خلق شده است که با آشنایی با مسائل معنوی و شناخت خداوند و جانشینان او به سوی مسائل الهی کشیده شود. آیا سزاوار است انسانی که می تواند مانند سیّد بحرالعلوم و مرحوم شیخ انصاری با امام زمان (عج) ارتباط داشته باشد , روح خود را غرق در اندیشه های مادی نموده و وجود خویش را گرفتار قید و بند های غفلت زا نماید ؟؟!!

آیا سزاوار است در میان هفت ملیارد جمعیّت انسان در سراسر جهان تعدادی بس اندک با مفاسد عصر غیبت آشنایی داشته باشند ؟؟ چرا نباید همه انسان ها از ارزش انسانی خود با خبر باشند و بدانند در صورتی دارای قدر و بها هستند که بتوانند به خداوند و جانشین او در این روزگار توجه داشته باشند ؟؟؟ اگر همه انسان ها لیاقت چنین مقامی را ندارند و این مقام از آن گروهی خاص است , چرا ما و شما از آنان نباشیم ؟؟؟

● به سوی امیر عالم هستی

یقین داشته باشید کسی که صادقانه در جستجوی امام عصر اروحناه فداه باشد ، و در راه آن حضرت خدمت نماید و درباره تعجیل ظهور آن بزرگوار دعا و تلاش نماید ، سرانجام راه به جایی می برد و روزنه ایی به رویش گشوده می شود ، بنابراین از کمک و فداکاری نسبت به آن حضرت که دوران غیبت - همچون ریسمانی که دشمنان به گردن اول مظلوم عالم هستی حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) افکندند و دستان آن بزرگوار را بستند - دستان آن حضرت را بسته است ، دست برندارید ؛ و با تلاش در راه ظهور حضرت بقیة الله اروحناه فداه و فراهم کردن مقدمات آن ، تاری از ریسمان غیبت پاره کنید.

اطمینان داشته باشید اگر کسی از خورشید تابناک وجود او در زندگی بهره مند شود و شکّی به خود راه ندهد ، منظور نظر ِ حضرتش قرار می گیرد و آن بزرگوار با کلامی و یا پیامی یا نگاهی خاطر او را خشنود و قلبش را شاد می نماید ، زیرا ممکن نیست کسی در جستجوی حقیقتی باشد و در راه آن قدم بر دارد ، مگر آنکه سرانجام به همه مقصود خویش و یا به مقداری از آن دست می یابد.

حضرت امیرالمومنین (علیه السلام) می فرمایند :

کسی که در جستجوی چیزی باشد به تمام آن یا مقداری از آن می رسد. (شرح غررالحکم ، ۳۰۵/۵)

شما با قاطعیّت و یقین معتقد باشید که اینک گرچه دوران تاریک غیبت است و نوبت اظهار ولایت و قدرت حضرت بقیة الله اروحناه فداه نرسیده ؛ ولی با این وجود آن حضرت قطب دائره امکان و امیر عالم هستی هستند و ولایت مطلقه آن بزرگوار سراسر جهان را فراگرفته است.

در زیارت آن حضرت می خوانیم :

سلام بر شما ای قطب عالمِ هستی.

همه موجودات عالم هستی در عصر تاریک غیبت و همچنین در دوران نورانی ظهور در پرتو آن وجود مقّدس به زندگی ادامه می دهند و مدیون امامت و رهبری آن بزرگوار می باشند. نه تنها ذرات مادی جهان بلکه بزرگان عالم که مسیحا نفس اند تابع و پیرو فرمان آن بزرگوارند ، بلکه شخص حضرت عیسی دم مسیحایی و مقام ارزشمند خود را به یمن وجود آن حضرت و آباء گرامی آن بزرگوار به دست آورده است. و نه تنها در عصر ظهور که اکنون نیز تحت لواء امامت و رهبری آن بزرگوار به انجام وظیفه مشغول است.

در زیارت امام زمان اروحناه می خوانیم : " سلام بر شما ای رهبر مسیح "

این ولایت و رهبری مخصوص روزگار پرشکوه ظهور نیست ، بلکه اکنون نیز حضرت عیسی در جایگاه عظیم خود افتخار پیروی از مقام امامت و رهبری آن بزرگوار را دارا می باشد.

همه نجباء ، نقباء ، و اولیا خدا که پا بر هوای نفس خود گذاشته و قصد و نیّت خویش را خالص نموده اند ، به قدر ارزشی که در پیشگاه خداوند دارند ، راه و یا روزنه ای به سوی مقام نورانیّت آن حضرت که نور عالم هستی در این عصر و زمان است به دست آورده اند و امام عصر (عج) تنهایی و غربت خویش را با اینگونه اشخاص که به مقامات عالی راه یافته اند برطرف می نماید.

در روایت می خوانیم :

با وجود سی نفر (از یاوران خالص) احساس تنهایی برای آن حضرت نیست. (بحار ، ۱۵۳/۵۲)

مقصود از بیان مطالب گذشته این است که دوران غیبت به این معنی نیست که امداد های غیبی حضرت بقیة الله اروحناه فداه از موجودات قطع گردیده و آن بزرگوار از کسی دستگیری نمی کنند و کسی در عصر تیره ء غیبت راهی به نور و روزنه ایی به روشنایی نمی یابد ، بلکه همان گونه که گفتیم کسانی که با صداقت به سوی آن بزرگوار می شتابند و در پرتو بهره مند شدن از دریای بیکران معارف امام عصر اروحناه فداه روزگار پرشکوه ظهور را در زندگی خود لحظه شماری می کنند ، با پیامی یا نگاهی از سوی حضرتش قلب های استوار خود را استوار تر می کنند.

و اگر گوش جان باز کنیم و ندای این افراد با اخلاص را بشنویم ، پیامشان به ما اینگونه است :

" پس نعلین خود از پای به در کن ، اکنون تو در وادی مقدس طوی هستی. " (طه ، ۱۲)

کفش خود را در آورید و ببینید چگونه پای خود آزرده اید که تاکنون از رفتن به سوی امیر عالم هستی و قطب عالم امکان بازمانده اید ؟

متاسفانهعده ایی از افراد نه تنها خود را خالص نمی گردانند و ریگ از کفش خود خارج نمی کنند که در کفش دیگران نیز ریگ می اندازند و آنان را می آزارند. اینگونه افراد با نیش زبان ، نیشتر به قلب دوستان واقعی می زنند ، زیرا بر اثر القائات شیطانی مایلند همگان از راه رفتن در طریق امام عصر اروحناه فداه باز مانند ، گویی که نمی دانند دشمنی با مسیر امام زمان (عج) و مخالفت با دوستان واقعی آن حضرت ، دشمنی با شخص آن بزرگوار است.

مگر حضرت امیرالمومنین در نهج البلاغه نفرموده اند :

د.ستان تو سه گروهند و دشمنان تو نیز سه گروه می باشند :

اما دوستانت عبارتند از :

۱) دوست خودت

۲) دوست دوستت

۳) دشمن دشمنت

و دشمنانت عبارتند از :

۱) دشمن خودت

۲) دشمن دوستت

۳) دوست دشمنت

بنابراین آیا دشمنی کردن با دوستان امام عصر اروحناه فداه ، مخالفت با آن بزرگوار نیست ؟

بگذریم که این سخنان خوشایند همگان نیست ! زیرا که اکنون ریگ و ریگزار فراوان است و بیابان های تفتیده ریگ های داغ فراوان دارد ! و خشکسالی و قحطی چهره کریه خود را به همگان نشان داده است و فکر باران افراد را به خود مشغول ساخته و عده ایی در پی انجام نماز استسقاء رفته اند.

اما صدها سال از غیبت آن آب گوارای حیات می گذرد و مردم دستشان از آن چشمه زلال حیات مادی و معنوی کوتاه است ولی برای رسیدن به آن کوشش نمی کنند و به فکر باران می باشند ، در حالیکه باران به برکت وجود آن حضرت می بارد.

آیا در زیارت جامعه نمی خوانیم :

"به وسیله شما باران سودمند می بارد."

ولی ما چنین بوده و هستیم ، اصل را فراموش کرده و به جستجوی فرع می پردازیم. همان گونه که مسبّب الاسباب را از یاد می بریم و به دنبال اسباب می رویم.