مژده پیروزی

حسین ع با این توصیف در زیارتنامه آمده است که یا مَنْ رضاهُ مَنْ رضی الرّحمان و سَخَطه مَنْ سَخطِ الرحمان, ای کسی که رضای تو, رضای رحمان بود و خشم تو از خشم خدای رحمان

۱ـ حسین(ع)‌ با این توصیف در زیارتنامه آمده است که: یا مَنْ رضاهُ مَنْ رضی الرّحمان و سَخَطه مَنْ سَخطِ الرحمان، ای کسی که رضای تو، رضای رحمان بود و خشم تو از خشم خدای رحمان.امام در تمام لحظه‌ها و صحنه‌ها جز رضای خدا نمی‌جوید و جز از او نمی‌گوید. همین ویژگی به او استواری و مقاومتِ شگفت می‌بخشد که در مقابل آن همه زخم و ضربه بایستد و با همه عطش و غربت و درد بجنگد و دشمن را درهم بشکند.

۲ـ رفتار امام در این لحظه ها و روزهای پیش از پیکار، گواه مدیریت همه سو نگرانه اوست. ایشان هم به خیمه ها سر می زند و با آرامش سخن می گوید و همراهان را برای آینده آماده می کند (آمادگی برای پذیرش شهادت امام و پس از آن اسارت و رنج های کوه شکن کوفه و شام) و هم انتقال رسالت و مسئولیت خویش به فرزند بزرگوارش را ادا می کند و در کنار آن، رزم در رزمگاه را در غریبانه ترین لحظه ها پی می گیرد.

۳ـ از تلخی های امروز پلی به شیرینی های فردا زدن و مژده پیروزی حق و نابودی ستم دادن، در کاهش آلام و افزودن توانمندی و تحمل سختی ها موثر است و حضرت اباعبدالله(ع) از این شیوه بهره می گیرد. او بهترین روش های محبت به فرزند را اعمال می کند، به سینه فشردن(فضمها الی صدره)، پاک کردن اشک (و مَسَحَ دموعها بکمه) و به نرمی باران شعر سرودن و زمزمه کردن و آرامش بخشیدن. این ظرافت ها و لطافت ها زمانی ارزش خود را بیشتر نشان می دهد که دریابیم در آستانه میدان نبرد و برق شمشیرها و قساوت خیزترین رزمگاه مطرح می شوند.

امام به پیروزی در آینده اشاره دارد. هر آن که در مسیر حق است و برای حق، در هر موقعیتی باشد پیروز است. امام می داند که با خدا معامله کردن، باختن نیست. آن که دنیا او را فریفته و لذت فانی و آنی را بر لذت جاودانی برگزیده، شکست خورده است، هرچند در ظاهر پیروز باشد.

نوشته اند پس از واقعه عاشورا، ابراهیم بن طلحه در مدینه از امام سجاد(ع) پرسید: مَنِ الغال‍ِب؟ در کربلا چه کسی پیروز شد؟ امام زین العابدین(ع) فرمود: اِذا دَخَلَ وقت الّصلوه فَاَذَّنْ و اَقِمْ تَعْرَفُ مَنِ الغالب. آن گاه که هنگام نماز فرا رسد اذان و اقامه بگو. خواهی یافت پیروز کیست!

یعنی پیروزی ظاهری نظامی فریبت ندهد. پیروز آن کسی است که عزت و عظمت او خدشه نپذیرد و درخشش نام او خاموشی نگیرد.

۴ـ امام در سخت ترین شرایط مشغول ذکر و ارتباط با خدای خویش است. نوشته اند وقتی خون از جوشن وی می جوشید و در حال افتادن و برخاستن بود، زمزمه می کرد: اللهمَّ متعالَ المکان، عظیم الجبروت، شدید المحال، غنّی عَنِ الخلائق، عریض الکبریاء، قادرٌ علی ما تشاء، قریب الرحمه صادق الوعد، سابق النعمه، حسن البلاء، قریبُ اذا دعیت، محیطٌ بما خلقت، قابل التّوبه لِمَنْ تابَ الیک قادرٌ علی ما اردتُ و مدرکٌ ما طلبتُ و شکورٌ اذا شکرت... اَنَا عترهُ نبیِّکَ و ولد حبیبکَ محمّد.

ای خدایی که پایگاه و جایگاهت بس والا و بلند و خشم و غضب تو بر ستمکاران شدید و توان و قدرت تو از هر قدرتی فراتر است.

ای خدایی که بی نیاز از آفریدگانی، بزرگی و عظمتت فراگیر و به آنچه بخواهی توانایی.

ای خدایی که رحمت تو نزدیک، وعده تو راست، نعمت تو سابق و آزمون تو زیباست، هرگاه صدایت کنیم نزدیکی، بر همه چیز احاطه داری. توبه توبه کاران را می پذیری، هر چه بخواهی بر انجام آن توانایی، هر چه طلب کنی به آن دست می یابی و هر که را سپاس گوید سپاس می گویی.

خدایا! ما خانواده و فرزندان پیامبر محبوب تو محمدیم که قصد قتل ما دارند.

همه گاه و همه جا یاد محبوب بودن، سیرت حسینی است و کربلا آموزگار زیباترین رابطه انسان با پروردگار است.

دکتر محمدرضا سنگری

پژوهشگر و استاد دانشگاه