موش صحرایی آماده انتقام است

لودویك ژولی, بال تكنیكی بارسلونا هفته گذشته صدمین گل حرفه یی خود را به ثمر رساند اما یك شانسی هست كه در زندگی اش از دست داده و این هفته به دنبال آن است فینال جام باشگاه های اروپای فصل پیش

مرد فرانسوی كاپیتان تیم موناكو بود كه مقابل پورتویی به میدان می رفت كه ژوزه مورینیو هدایتش می كرد. هنوز سه دقیقه از بازی نگذشته بود كه ژولی خط آفساید را شكست و به سمت دروازه حركت كرد اما در مسیرش به سمت دروازه توپ بین پاهایش گیر كرد تا ویتور بایا، دروازه بان پورتو توپ را جمع و جور كند. این بهترین شانس موناكو در این بازی بود همان طور كه امیدهای آنها هم با بیرون رفتن ژولی تنها پس از ۲۰ دقیقه حضور در زمین نیست و نابود شدند. خودش در این باره می گوید: «مصدومیت از ناحیه زردپی پایم بود و در بدترین زمان ممكن به سراغم آمد. آن بازی آخرین حضورم در موناكو بود و اینگونه از تیم جدا شدن شرم آور بود.» اما ژولی این شانس را دارد تا آن شكست مقابل مورینیو را امشب جبران كند. این اتفاق زودتر از حد معمول رخ داد و شاید بتوان گفت در بهترین زمان ممكن. مرد فرانسوی اكثر روزهای ماه ژانویه را به دلیل مصدومیت كشاله رانش از دست داده بود: «مصدومیت هایم برطرف شده اند و حالا خیلی روی فرم تر از قبل هستم. برای بازی با چلسی لحظه شماری می كنم.» ژولی تابستان سال گذشته موناكو را برای كمك به پاك شدن بدهی هایش ترك كرد اما در عین حال در مدت زمان حضورش در موناكو از كمبود شور و حرارت لازم كه اصلی اساسی در فوتبال است ابراز ناراحتی می كند: «وقتی رئال مادرید را در یك چهارم نهایی لیگ قهرمانان بردیم، عملاً هیچ اتفاقی در خیابان های شهر نیفتاد. اینجا، در بارسلونا، مردم خودشان را جلوی ماشین می اندازند. اولش برایم شوكه كننده بود اما بعداً به آن عادت كردم. وقتی داشتم انتقالم به اینجا را سبك و سنگین می كردم، واقعاً دنبال آن جو داغی بودم كه شما با بازی مقابل ۷۰۰۰۰ نفر لمسش می كنید. می خواستم در كنار بزرگان بازی كنم و ثابت كنم كه به اندازه كافی خوب هستم.» این شور و اشتیاق برای اثبات خودش از همان دوران جوانی در او وجود داشته است. او با ۱۶۳ سانتیمتر قد، كوتاه ترین بازیكن لیگ قهرمانان است: «وقتی مسؤول نقل و انتقال تیم ها به دنبال بازیكنان قد بلند بودند، می دانستم كه باید دو برابر سخت تر از بقیه كار كنم. بعضی از مردم از اینكه قد كوتاهی دارند، ناراحت می شوند و جنبه عقده در آنها به وجود می آید اما قد كوتاه هم همیشه برایم حسن بوده است. امروز هر وقت با بازیكن قد بلند روبرو می شوم، راحت تر از پسش بر می آیم. اكثر اوقات نمی توانم مقابل آنها ضربه سر اول را بزنم ولی وقتی بحث سرعت و حركات پا به توپ وسط كشیده می شود من یك قدم از آنها جلوترم.» او در سن ۱۸ سالگی و توسط ژان تیگانا كشف شد. او در یك دیدار تمرینی، دو گل زد و مانوئل آمورو، مدافع سابق تیم ملی فرانسه را بدجوری آزار داد. تیگانا بعداً با ژولی قرارداد امضا كرد و پایش را به موناكو كشاند. او دو سال بعد به عضویت تیم ملی فرانسه درآمد اما او نتوانست چندان مؤثر ظاهر شود و پس از اینكه روژه لمر او را «دومینیك» صدا كرد (نام پدرش)، بیشتر مأیوس شد. پدر لودویك قبلاً دروازه بان بود. اوضاع وقتی بهتر شد كه ژولی پس از حضور دیدیه دشان در تابستان سال ۲۰۰۱ بازوبند كاپیتانی موناكو را بر بازو بست: «یكجورهایی این اتفاق مثل چرخشی ۱۸۰ درجه یی و نقطه یی عطف در زندگی ام بود. قبل از آن همیشه از تمرینات انتقاد می كردم و مدام می خواستم ماساژم دهند! اما خیلی زود این قضیه را كنار گذاشتم.» مسؤولیت پذیری برایش مفید واقع شد و ژولی آن سر زندگی همیشگی را دوباره با حضور دشان به دست آورد. وقتی در رقابت با دیدیه دروگبا، بازیكن سابق مارسی و كنونی چلسی، عنوان بهترین بازیكن سال فرانسه را از دست داد، تأكید كرد كه تیم شایسته ستایش است: «رقابت ما، داستان رقابتی یك نفر و رقابت یك قهرمان نبود. كل تیم در موفقیت های مان نقش داشتند.» آن تیم در لوشامپیونا كم آورد و سوم شد. در لیگ قهرمانان هم به مقام قهرمانی نرسید. اگر ژولی فینال گلزن كرشن را از دست نمی داد، شاید داستان كاملاً عوض می شد. انتظار ندارید كه او یك بار دیگر این اشتباه را این بار مقابل چلسی كند، دارید؟