تاریخچه تحقیق در مورد اثر قرمزگرایی

● ۱۹۴۲: کریستین داپلر پیش بینی کرد که طول موج صوت به حرکت نسبی منبع و آشکارساز بستگی دارد. این اثر را با نام «اثر داپلر» می شناسند.
● ۱۹۰۷: اینشتین نشان داد فوتون هایی که سعی دارند …

۱۹۴۲:

کریستین داپلر پیش بینی کرد که طول موج صوت به حرکت نسبی منبع و آشکارساز بستگی دارد. این اثر را با نام «اثر داپلر» می شناسند.

۱۹۰۷:

اینشتین نشان داد فوتون هایی که سعی دارند از میدان گرانشی بگریزند، انرژی از دست می دهند و طول موجشان بزرگتر می شود، در نتیجه قرمزتر دیده می شوند.

۱۹۱۲:

وستو اسلیفر اخترشناس دریافت که نور سحابی آندرومدا امره المسلسله اثر قرمزگرایی دارد، یعنی این سحابی از زمین دور می شود.

۱۹۲۹:

ادوین هابل نشان داد که با افزایش فاصله کهکشان ها از زمین، میزان قرمزگرایی آنها نیز افزایش می یابد. وی از این یافته حدس زد که کل جهان در حال انبساط است.

۱۹۶۶:

آرپ هالتون با استفاده از تلسکوپ هیل کار یافتن نمونه هایی از کهکشان هایی که آشکارا به اختروش ها مرتبط هستند و اثر قرمزگرایی بیشتری دارند، آغاز کرد.

۱۹۷۶:

ویلیام تیفت شواهدی یافت که نشان می داد قرمزگرایی کهکشان ها «کوآنتیزه» است، به عبارت دیگر مقدار آنها مضربی از یک مقدار ثابت است.

۲۰۰۵:

گروهی به سرپرستی زیان اسکرانتون در دانشگاه ایلینویز به پژوهش در مورد کهکشان ها و اختروش ها پرداخت، اما ارتباطی بین این دو موضوع نیافت.