ویژگی ناسزاگویی و بی حرمتی قاتلان امام حسین(علیه السلام)

در آیین پاک اسلام، جان و مال و ناموس و آبروی مؤمن از حرمتی ویژه برخوردار است و هیچ کس در هیچ شرایطی حق ندارد به او بی حرمتی کند. امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید:
«لِلّهِ عـَزَّ …

در آیین پاک اسلام، جان و مال و ناموس و آبروی مؤمن از حرمتی ویژه برخوردار است و هیچ کس در هیچ شرایطی حق ندارد به او بی حرمتی کند. امام صادق (علیه السلام) می‌فرماید:

«لِلّهِ عـَزَّ وَ جـَلَّ فـی بـِلادِهِ خـَمـْسُ حـُرَمٍ؛ حُرْمَهُٔ رَسُولِ اللهِ(صلی الله علیه و آله) وَ حُرْمَهَُّٔ الِ الرَّسُولِ وَ حُرْمَهُٔ کِتابِ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ حُرْمَهُٔ کَعْبَهِٔاللهِ وَ حُرْمَهُٔ الْمُؤْمِنِ)(۱) ؛ مملکت خداوند بزرگ را پـنـج حـریـم اسـت: حـریـم پـیـامـبـر و حـریـم آل پیامبر و حریم کتاب خدای بزرگ و حریم کعبه الهی و حریم مؤمن.

بـا ایـن حـال، در حـکـومت بنی امیه و واقعه عاشورا حرمت همه این حریم‌ها شکسته شد، به ویژه حرمت آل رسول و حضرت امام حسین (علیه السلام). مزدوران بنی امیه در روز عاشورا، مردانه و محترمانه با حـزب اللّه نـجـنـگـیـدنـد، بـلکـه ناسزاگویی و بی حرمتی را به اوج رسانیدند و هیچ یک از رفـتـارشـان رنـگ و بـویـی انـسـانـی نـداشت. آنگاه که امام حسین (علیه السلام) بر اثر شدت جراحات، زمینگیر شد، مالک بن نسر، نزد حضرت آمد با ناسزاگویی شمشیر بر سر آن حضرت فرود آورد؛ چونان که کلاه خود را درید و به سر مقدس ‍رسید.(۲)

شـمـر بـن ذی الجـوشـن در کشاکش نبرد، به خیمه امام حسین (علیه السلام) هجوم آورد و با نیزه آن را درید و فـریـاد زد: "آتـش بـیـاوریـد تـا اهـل ایـن خـیـمـه را بسوزانم!" آن نابخردان پس از کشتن امام و اصـحـابـش، پیکرهای پاکشان را مُثله کردند، لوازم انفرادی، حتی لباس‌ها، عمامه و چکمه‌ها را بـه غـارت بـردنـد و پـیراهن کهنه بی قیمتی را نیز که امام در زیر لباس‌هایش پوشیده بود به یغما بردند. (۳)

ایـن حـرمـت شـکـنـی در حـالی صـورت مـی‌گـرفـت کـه سپاهیان یزید خود را مسلمان و پیرو آیین مـحـمـد(صلی الله علیه و آله) مـی‌دانـسـتـند. سنان بن انس در کنار پیکر غرقه به خون امام از اسب پایین آمد و با نهادن شمشیر بر گلوی آن حضرت، با گستاخی گفت: "به خدا سوگند می‌دانم که تو پسر پـیـامـبـری و پـدر و مـادرت بـهـتـریـن مـردم بودند و سرت را از بدنت جدا می‌کنم!) و چنین نیز کرد.(۴)

نقل است که یزید ملعون در حضور امام سجاد(علیه السلام) و بازماندگان شهیدان، خطیب درباری خویش را فرمان داد تا به منبر برود و امام علی (علیه السلام) و فرزند والا مقامش امام حسین (علیه‌السلام) را ناسزا گوید. او نیز بر فراز منبر رفت و چنین کرد و سپس معاویه و یزید را ستود تا این که امام سجاد(علیه السلام) بی‌تـاب شـد و فـریـاد بـرآورد: "ای خطیب! عذاب آفریدگار را به خشنودی آفریده‌ای خریدی و جای خویش را در دوزخ بر نهادی!"(۵)

پی‌نوشت‌ها:

۱- بحارالانوار، ج ۲۴، ص ۱۸۶.

۲- لهوف، ص ۱۷۲.

۳- همان، ص ۱۷۴.

۴- لهوف، ص ۱۷۶.

۵- مقتل، ابومخنف، ص ۲۲۷(پاورقی.)

برگرفته از کتاب عبرت‌های عاشورا، علی اصغر الهامی‌نیا .