وزارت علوم كارشناس متخصص آموزش مجازی را ندارد

با فراگیر شدن اینترنت در ایران زیر مجموعه های این تكنولوژی نیز به یكی از بحث های داغ محافل IT نشین تبدیل شده است

با فراگیر شدن اینترنت در ایران زیر مجموعه های این تكنولوژی نیز به یكی از بحث های داغ محافل IT نشین تبدیل شده است. آموزش مجازی نیز یكی از همین بحثهای داغ است كه امروزه به كرات شاهد تیترهای ریز و درشت مطبوعات و نظرات كارشناسان پیرامون آن هستیم.

هدف از آموزش مجازی چیست؟

كارشناسان معتقدند، هدف آموزش مجازی، با شعار آموزش مجازی، آموزش برای همه کس و برای همه سنین، تبدیل آموزش سنتی به آموزش مجازی نیست بلکه آموزش های تخصصی با شیوه های مدرن است. در حال حاضر اکثر دانشگاه های بزرگ دنیا در ایران نمایندگی تاسیس کرده اند كه اگر چه وزارت علوم آنها را قبول ندارد و به رسمیت نمی شناسد ولی آنها آموزش مجازی را با گرفتن دانشجو شروع کرده اند. این در حالی است كه دانشگاه های مجازی كه قرار بود تا پایان سال جاری در كشور راه اندازی شوند به علت ضابطه مندی بیش از حد تاكنون محقق نشده است.

علی اكبر جلالی استاد دانشگاه علم و صنعت ایران در این باره می گوید: وزارت علوم كارشناس متخصص آموزش مجازی را ندارد.

او می گوید: مسئولان، دانشگاه مجازی را مانند دانشگاه سنتی می بینند، در حالی كه دانشگاه مجازی باید به دور از هرگونه ضابطه مندی باشد تا هر كس با توجه به توانایی خود در آن آموزش داده و آموزش ببیند و در پایان دوره های آموزش نیز از دانشجویان این دانشگاه، آزمونی به عمل آید و برگزیدگان این آزمون مدرك رسمی دریافت كنند.این استاد دانشگاه می افزاید: دانشگاه های مجازی در كشورهای پیشرفته، دانشگاه هایی كاملا باز هستند و سیستم آنها به نحوی نیست كه به همه فارغ التحصیلان خود مدرك ارائه كند، بلكه پس از برگزاری آزمون به كسانی كه حد نصاب نمره را كسب كرده اند مدرك می دهد، وزارت علوم نیز می تواند فارغ التحصیلان دانشگاه های مجازی را با سیستمی مشخص ارزیابی كرده و میزان موفقیت و سطح علمی این دانشگاه های مجازی را بسنجد. آمارها بیانگر آنست كه تا سال ۲۰۰۶ میلادی؛ بازار آموزش مجازی آمریكا به ۷/۲۳ میلیون دلار می‌‏رسد، این در حالی است كه بازار آموزش‌‏های الكترونیكی در آسیا و اقیانوسیه برخلاف پیش‌‏بینی‌‏های انجام شده در طی همین مدت به جای ۹۷./. رشد فقط به رشدی معادل ۱۵./. درصد رسیده است.

آموزش الكترونیكی در ایران، مانند دیگر كشورهای آسیایی از رشد آرام برخوردار است كه موانعی موثر در كاستن از سرعت توسعه آموزش‌‏های مجازی در ایران و اغلب كشورهای آسیایی تقریباً یكسان هستند.كارشناسان معتقدند، آهستگی در توسعه زیرساخت‌‏های مخابراتی مورد نیاز، كمبود نقدینگی برای توسعه شبكه‌‏های ارتباطی (اینترانت و اینترنت) ، كمبود نقدینگی سازمان‌‏ها و صنایع مختلف برای توسعه نسبتاً و ظاهراً گران‌‏قیمت آموزش‌‏های الكترونیكی، ضرورت بهره‌‏مندی سامانه‌‏های آموزش مجازی در به كارگیری زبان بومی و ملی، گران بودن تولید محتوای الكترونیكی دروس و ضرورت طراحی و تولید خاص منظوره آنها، عدم تدوین خط ‌‏مشی مناسب برای پیاده‌‏سازی و توسعه آموزش الكترونیكی منطبق با اهداف و امكانات سازمان‌‏ها و صنایع مختلف، كم اهمیت دادن به امر آموزش در اغلب سیاست‌‏گذاری‌‏ها و تصمیم‌‏گیری‌‏های مدیران و ارشد و تعدد دست‌‏اندركاران بخش خصوصی در زمینه آموزش الكترونیكی و عدم راهبری و توافق در میان آنها، از عوامل مهم توسعه نیافتن آموزش های مجازی در ایران است.این در حالی است كه با توجه به آمارهای به دست آمده در طی سال‌‏های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۳ قریب به۶۰ درصد از سرمایه‌‏گذاری در زمینه آموزش‌‏های الكترونیكی مربوط به تهیه دروس الكترونیكی است و از این بخش۷۰ درصد به دروس فنی مربوط می‌‏شود. بنابراین، پیش‌‏بینی می‌‏شود كه در طی سال‌‏های آینده با توسعه سامانه‌‏های مدیریت فراگیری (LMS) و آشنایی و توانمندی بیشتر كاربران برای استفاده از كامپیوتر و شبكه‌‏های اینترنتی، تولید دروس الكترونیكی فنی در سطح صنایع شتاب بیشتری بگیرد.

برای تحقق آموزش مجازی چه باید كرد؟

ایجاد زیر ساخت و تهیه سخت‌افزار‌های مورد نیاز و توسعه شبكه‌های مجازی محلی، خرید نرم‌افزارها، راه‌اندازی و نصب سرور‌های شبكه و اجرای طرح آزمایشی مدارس الكترونیكی از مهمترین برنامه هایی است كه برای رسیدن به آموزش سنتی باید در نظر داشت.اما آنچه كه در این بین از اهمیت بسزایی برخوردار است تهیه محتوا برای آموزش است كه باید با دقت نظر هرچه بیشتر توسط كارشناسان زیربط تهیه و تالیف شود.آنچه از تبلور فناوری ارتباطات و اطلاعات در نظام آموزش و پرورش كشور عیان می‌شود، اهمیتی است كه صاحب منصبان این نظام به زمینه‌های فناوری ارتباطی و اطلاعاتی در بنیاد‌های آن حاصل كرده‌اند. این اهمیت در وجه مادی و فیزیكی به تجهیز كلی در مرور زمان منتهی خواهد شد، هر چند روندی كند را در بر خواهد داشت اما با توجه به سرعت و شتاب فراگیر تكنولوژی در دنیای معاصر چنین برنامه‌های محدودی پاسخگوی نیازهای كشور با فرایند تكنولوژی نوین نمی‌باشد.