لحظه زخمی شدن حباب...

دست همو گرفتیم و پریدیم توی عمیق. زود و سریع رسیدیم به عمق ۴متری و تو خیلی نرم چهارزانو نشستی کف استخر. و من با فشار دست تو.
من شبیه حباب هایی که هر چند ثانیه یک بار رها می شدند، به …

دست همو گرفتیم و پریدیم توی عمیق. زود و سریع رسیدیم به عمق ۴متری و تو خیلی نرم چهارزانو نشستی کف استخر. و من با فشار دست تو.

من شبیه حباب هایی که هر چند ثانیه یک بار رها می شدند، به سرعت می خواستم به سطح برگردم؛ ولی تو آرام مثل نگاهت، تازه داشتی به عمق می رسیدی.یادت هست؟! آن روز این من بودم که اکسیژن کم آوردم؛ هنوز یک دقیقه تمام نشده بود و من از ترس چند متر آب بالای سرم، شروع کردم به دست و پا زدن. و تو به شوخی، محکم دستم را گرفته بودی تا در عمق نگهم داری؛ ولی ظرفیت سینه من تمام شده بود. و طاقتم کم بود.یادت هست؟! آن قدر ترسیده بودم که پایم موقع بالا رفتن توی پهلویت خورده بود. خیلی ترسیده بودم؛ از خفگی. از اینکه شوخی شوخی «جوان ناکام» بشوم. مرگ را مثل چند قلپ آب خوردن جلوی چشم هایم می دیدم. آخرین حباب های اکسیژنم که تمام شد، همان زیر آب فریاد زدم: «ولم کن مسخره...» و آب هجوم آورده بود به حمایت از تو.تا رهایم کنی و دوباره برسم به سطح؛ چند قلپ آب خورده بودم و تا دروازه ی مرگ پیش رفته بودم.

اما امروز این تو بودی که اکسیژن کم آورده بودی؛ امروز نه، تمام این ۴ سال که زخم سینه هایت سر باز کرده بودند؛ تمام این ۴سال که از تاول گاز خردل زخم بر می داشتی. تمام این ۴سال که حتی تحمل عطر گل محمدی را هم نداشتی.

یادت هست؟! در تمام این ۴سال هر روز اکسیژن کم می آوردی و هر روز تا دروازه ی مرگ پیش می رفتی؛ تا امروز که باز رهایم کردی و رفتی. رهایم کردی، مثل حباب هایی که هر چند ثانیه یک بار از جداره ی دستگاه اکسیژن، رها می شدند؛ به سطح می رسیدند و آرام می ترکیدند.

و تو مثل نگاهت، تازه داشتی به عمق می رسیدی.

مجتبی زحمت کش