هالیوود به سلامت می اندیشد

محققان مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری های آمریکا می گویند در سال های اخیر پیام های ایمنی و سلامت به میزان بیشتری در فیلم ها منتقل می شود

محققان مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا می‌گویند در سال‌های اخیر پیام‌های ایمنی و سلامت به میزان بیشتری در فیلم‌ها منتقل می‌شود .....

در سال‌های اخیر شخصیت‌های فیلم‌ها رفتار عاقلانه‌تری را از خودشان بروز می‌دهند و بیشتر به فکر ایمنی شخصی‌شان هستند. درصد بالاتری از آنها از کمربند ایمنی استفاده می‌کنند یا هنگام دوچرخه‌سواری کلاه ایمنی سرشان می‌گذارند و هنگام عبور از خیابان از محل عبور عابران پیاده می‌گذرند. مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا به همراه سایر گروه‌های ذی‌ربط در تلاش هستند تا از طریق‌ هالیوود پیام‌های سلامت عمومی را به کودکان برسانند و در این راه پیشرفت‌هایی داشته‌اند.

فیلم‌هالیوودی «مال من، مال تو و مال ما» یک فیلم کمدی است که در سال ۲۰۰۵ میلادی ساخته شده و تعداد زیادی کودک قد و نیم‌قد در همه صحنه‌های آن دیده می‌شوند. ماجرا از این قرار است که زن و مردی تصمیم می‌گیرند باهم ازدواج کنند. یکی از آنها از ازدواج قبلی‌اش ۸ بچه دارد و دیگری ۱۰ تا. این است که در مجموع یک خانواده ۲۰ نفره شکل می‌گیرد. در قسمتی از فیلم این خانواده سوار یک قایق تفریحی می‌شوند و همه بچه‌ها برخلاف والدین‌شان جلیقه نجات به تن دارند که پیام ایمنی را به خوبی به کودکان منتقل می‌کند.

● آمارهای صعودی

دو فیلم«مال من، مال تو و مال ما» و «ایلف»، دو نمونه از ۶۷ فیلم محبوب در سال‌های ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۷ میلادی هستند که برای تحقیق مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا انتخاب شده بودند. البته محققان در دو دوره‌های قبل- یعنی در سال‌های (۱۹۹۷-۱۹۹۵) و (۲۰۰۳ -۱۹۹۸) هم تحقیقاتی را انجام داده‌اند که مقایسه تحقیقات اخیر با نمونه‌های قبلی آمارهای امیدوارکننده‌ای را بیان می‌کند:

▪ ۵۶ درصد از سرنشینان اتومبیل‌ها در فیلم‌های سال‌های اخیر از کمربند ایمنی استفاده کرده‌اند، در حالی که در تحقیقات قبلی این آمار ۳۵ و ۲۷ درصد بوده است.

▪ ۳۵ درصد از شخصیت‌ها هنگام عبور از خیابان محل خط‌کشی عابر پیاده را انتخاب کرده‌اند، در صورتی که بررسی فیلم‌های سال‌های گذشته آمار ۱۵ و ۱۶ درصدی را نشان داده است.

▪ ۲۵ درصد از دوچرخه‌سواران هنگام دوچرخه سواری کلاه ایمنی به سر داشتند ولی در دوره‌های قبلی ۱۵ و ۶ درصد دوچرخه‌سواران این نکته را رعایت می‌کردند.

▪ ۷۵ درصد از قایقرانان جلیقه نجات به تن داشتند اما در فیلم‌های قبلی این آمار صفر و ۱۷ درصد بوده است.

گذشته از اینها، برخی از رفتارهای غیرایمن هم افزایش یافته است؛ مانند موتورسواری بدون کلاه ایمنی. از سوی دیگر مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها در تلاش است تا با کمک دانشگاه کالیفرنیای جنوبی‌هالیوود و همینطور برنامه سلامت و جامعه، پل ارتباطی میان تهیه‌کنندگان و نویسندگان با متخصصان سلامت را برقرار کند تا ایمنی کودکان در صنعت سینما بیش از گذشته مورد توجه قرار گیرد.

● کارهای خطرناک ایلف

یکی از فیلم‌های‌ هالیوودی که در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته فیلمی است به نام ایلف (elf) که شاید شما هم آن را دیده باشید. این فیلم در سال ۲۰۰۳ میلادی ساخته شده و جزو فیلم‌هایی است که حال و هوای کریسمس را دارد. در این فیلم کمدی، بادی (با بازی ویل فررل) که یک نوزاد پرورشگاهی است همراه با کیسه بابانوئل به سرزمین پریان در قطب شمال وارد می‌شود. کار مردمان کوتوله این سرزمین تهیه هدایای کریسمس برای کودکان است.

وقتی بادی بزرگ می‌شود، می‌فهمد که از جنس پریان نیست و تصمیم می‌گیرد به نیویورک برگردد تا پدرش را پیدا کند. در صحنه‌ای که بادی برای اولین بار وارد نیویورک می‌شود هنگام عبور از خیابان از محل خط‌کشی عابر پیاده می‌گذرد که یک پیام ایمنی را می‌رساند اما در جایی دیگر هنگام عبور از خیابان حواس‌اش نیست و ناگهان یک تاکسی به او برخورد می‌کند. در این صحنه بادی هیچ آسیبی نمی‌بیند و بدون کوچک‌ترین خراشی با یک جهش دوباره به مسیرش ادامه می‌دهد.

یکی از محققان مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌های آمریکا به این صحنه اعتراض دارد. جان اریک تانگرن در این‌باره می‌گوید: «این صحنه انتقال مفهوم خطر تصادف را به حداقل رسانده و ممکن است به کودکان کم‌سن و سال پیام غلطی را در رابطه با ایمنی منتقل کند کودک‌شان تصور کند که تصادف با اتومبیل خطری به همراه ندارد و آسیبی نمی‌بیند، در صورتی که این‌طور نیست.» علاوه بر این جان اریک تانگرن والدین را تشویق می‌کند که به فیلم‌های تلویزیونی بیشتر دقت کنند تا بفهمند فرزندان‌شان چه برنامه‌هایی را تماشا می‌کنند و به آنها بگویند که چه رفتارهایی ایمن و کدام خطرناک‌اند. این موضوع به ویژه در مورد فیلم‌های اکشن بیشتر اهمیت دارد.

● هشدار برای دوستداران تلویزیون

تحقیقات اخیردانشمندان استرالیایی که بر اساس بررسی عادات سلامت ۸۸۰۰ نفر در سال‌های ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۶ میلادی انجام شده نشان می‌دهد وقتی شما راحت و بی‌خیال روی مبل می‌نشینید و کانال‌های تلویزیون را بالا و پایین می‌کنید، این حالت روی قند و چربی خون اثرات منفی بر جا می‌گذارد. برای اینکه به وخامت اوضاع پی ببرید همین‌قدر بدانید که تماشای روزانه یک ساعت تلویزیون خطر مرگ زودرس را تا ۱۱ درصد افزایش می‌دهد و باعث می‌شود احتمال مرگ ناشی از سرطان تا ۹ درصد افزایش پیدا کند. علاوه بر این احتمال ۱۸ درصدی خطر مرگ در اثر ابتلا به بیماری‌های قلبی و عروقی هم شما را به‌شدت تهدید می‌کند.

اشخاصی هم که ۴ ساعت در روز را به تماشای تلویزیون اختصاص می‌دهند ۴۶ درصد بیشتر از بقیه مردم در معرض انواع مرگ و میرها قرار دارند. البته احتمال اینکه این افراد در اثر بیماری‌های قلبی و عروقی جان‌شان را از دست بدهند ۸۰ درصد است. به گفته یکی از محققان تغییرات تکنولوژیکی، اقتصادی و اجتماعی باعث شده که مردم مانند گذشته ماهیچه‌هایشان را حرکت ندهند و در نتیجه سطح انرژی کمتری را به مصرف برسانند. برنامه روزانه بسیاری از مردم این است که از صندلی ماشین به صندلی محل کار می‌روند و وقتی به خانه رسیدند روی مبل روبه‌روی تلویزیون می‌نشینند. این کمبود تحرک بیماری‌های مختلف و در نهایت مرگ را به همراه دارد. این را هم بدانید که مردم انگستان و استرالیا به‌طور متوسط ۳ ساعت در روز تلویزیون تماشا می‌کنند و آمریکایی‌ها بین نیم تا ۴ ساعت از شبانه روز تلویزیون می‌بینند.

آناهیتا درودیان