کوبیسم در استرالیا هنوز زنده است

به راستی کوبیسم هنوز می تواند مناسب باشد و می تواند موقعیت های جدید و یافت نشده ای برای کشف نشان دهد

● D.M. Ross و اندیشه ی کوبیسمی

به راستی کوبیسم هنوز می تواند مناسب باشد و می تواند موقعیت های جدید و یافت نشده ای برای کشف نشان دهد . آیا یک مکتب هنری که تقریبا ۱۰۰ سال پیش فعالیت خود را آغاز کرده، هنوز می تواند پرقدرت باشد؟

D.M.(David Martin Ross) به طور محکم عقیده دارد که این امر ممکن است. برای او کوبیسم تنها یک مکتب زنده و پابرجا نیست، بلکه شانس ها و موقعیت های جدید و ناشناخته ای را برای کشف پیشنهاد می دهد.

در دوره ی کوتاه و درخشانی بین سالهای ۱۹۸۰ تا ۱۹۴۰Georges Braque وPablo Picasso در یک مشارکت منحصر به فرد پس گردن را بالا گرفته، به آن ارتعاش خوبی دادند و آنچه را که بایست گفتند و بدین وسیله دنیای نقاشی را تسخیر کردند. آنها کاری رو که Cezanne شروع کرده بود ادامه دادند و آنچه ابداع کردند - کوبیسم- ، نشان داد که دنیای هنر هرگز یکنواخت نمی شود.

صفحه ی مسطح بوم یبش از این نمی تواند شامل محتوای یکشان باشند. ماندولین ها، روزنامه ها، نی ها، گلدانهای شیشه ای و اشیاء عتیقه ی ایرانی که به شکل شکننده و غم بار عرضه می شدند تا اینکه بوسیله ی Freud تحلیل شدند یا به تئوری های انیشتین مربوط شدند. آن دنیای عصبی و زننده ی قبل از جنگ اروپا که قابل لمس ساخته شد.

کوبیسم مدرن بود. این با ذوق و حس Robert Delauney، Fernand Leger و دیگران جذب شد و ادامه یافت. اما زمانی که آنها کارPicasso وBraque مانند "کوهنوردی با یک طناب" را در معرض نمایش قرار دادند عقیده داشتند که پیش از این همواره حفر عمیقتر برای خلق ترکیب کوبیسمی ادامه داشت که هدفش کسب ماهیت این موضوع بوده است نه سربه سر گذاشتن ساده با ظاهر آن.Braque همراه باJuan Gris بقیه مسیرشان را کاوش کردند، پیکاسو می خواست به این سبک بازگردد تا بیش از ۶۰ سال رتبه ها را تغییر دهد. اما کوبیسم، گرچه به عنوان نوع بزرگی از هنر شناخته شده، همچون بقیه سبکها به رده ی میانی نزول کرده و در دوران آشفته ای در لبه ی برنده ای متوقف شد تا مدرن بماند.

● فرستاده ی جدیدی از کوبیسم

کوبیسم ترکیبی قلمرو ای است که D. M. Ross has برای خودش بنا کرده.

سوال این است: آیا کوبیسم به امروز مرتبط است و می تواند دوباره تازه شود؟Ross به طور محکمی به قدرت کوبیسم به عنوان وسیله ای برای ارتباط با دنیای اطرافش عقیده دارد.

Ross می گوید: من به این روش تحلیلی و به زیبایی کوبیسم ایمان قوی دارم و آن باعث شده که من بدون درنظر گرفتن دیگران فقط شانس و امکان آن را دنبال و پیگیری کنم. او با این بینش مجزا نقاشی کرده و سبکش را در مدت نزدیک به ۳۰ سال کامل کرده است.

این هنرمند استرالیایی در این احساس حقیقی، مانند همکاران پیشینش یک کوبیسم گرا است او بلافاصله با اطرافش ارتباط برقرار می کند. موضوعاتش آن چیزهایی است که او به خوبی می دانست و به آن نزدیک بود، مادیات روزمره، صندلی ها، گیتارها، خانه ها و درختان در کارش تکرار می شدند. یک بار در بینشش، او به زمان و دوباره به این موضوع باز خواهد گشت تا معنا و مفهوم عمیقتر و جدیدتری از آن استخراج کند. چیز بیشتری که او در این موضوع می دید ظاهر سطح پایینی بود که پیدا کرده بود، و می توانست به یک سری خطهای متعادل شود یا تکه تکه شود به ریتمی درهم و برهم از سطح های جدا که در اثر ضربه ها و تکه های برآمده و غلیظ با کاردک نقاشی باشد.

Ross می گوید: کار بیشتری برای انجام دادن با رنگ و شکل نسبت به موضوع می توان یافت. من فهمیدم که "موضوع" ای را که در گذشته به دست می آوردم کمتر می خواستم بکشم و خودم را بیشتر در یک هدف خلاصه شده می یافتم.

● بیشتر از آنچه به نظر می رسد

اما مثل پیشینیان او، نقطه ی شروع همیشه واقعیت است: نما از میان پنجره ی او به سقفهای قرمز داخل شهر ملبورن (خانه ها و درختان: سال ۲۰۰۰)، یک گیتار نشسته در گوشه ای از استودیو او (گیتار سه بعدی: سال ۲۰۰۱)، شکل ها و صداها از کوچه و خیابان قاهره یادآوری شده از یک تعطیلات (مصر: سال ۲۰۰۰).

Ross می گوید: من شدیدا معتقدم یک نقاشی باید بیشتر از آنچه در ابتدا به چشم می آید باشد. یک آرامش درونی و متعادل باید در آنسوی موضوع آشکار و نمایان باشد.

این تصاویر واقعا الگوهای دلنشینی بر پایه ی این موضوعات (شبیه به مدرن) نیستند، آنها اکتشافاتی در ذات موضوع هستند. آن سقفهای خانه ها بعد از باران (سال ۱۹۹۹)، مثل پوشش محافظی به تصویر در آمده، درختان همچون مهاجمان ناخواسته تجاوز می کنند و تقارن حومه ی شهر را بهم می زنند. درRichmond (سال ۲۰۰۱) سقف ها موانع متراکمی شدند که اجازه ی ورود گیاهان سرزده را نمی دادند.

به همچنین، تصاویر دوباره سازی شده از گیتارها (گیتار ۳ بعدی، گیتار ۱۰۲، و غیره) طرز کار ابزار را نشان می دادند. این نقاشی ها به اندازه ی کارهای هنری شنیداری و دیداری Ross هستند.

این گیتارها آهنگی خوش دارند که تقریبا قابل شنیدن است.

● رنگ کوبیسم جدید

کوبیسم جدید D. M. Ross تغییرات ناگهانی در چرخه ی رنگی داشت. انفجار رنگ آبی سیری که ممکن است راه خودش را بین زمینه ها و تن های خاکی بیابد، یا قرمز کادمیومی که ممکن است ناگهانی بپرد مقابل زمینه ی زرد کهربایی. در مواردی که او مکررا به درون رنگهای تیره می رفت مثل Caf? (سال ۱۹۹۹) همیشه حس درخشندگی نور استرالیایی دقیقا پشت در آماده ی عبور از مانع و حاضر برای سفید کردن بوم بود.

رنگ های او اکثرا با استفاده از کاردک به صورت لایه های کلفتی به کار برده می شود. او منحصرا با رنگ روغن به خاطر عمق رنگی که به خوبی برای کارایی شان دارند کار می کند.

او می گوید: به نظر من ضخیم کاری در نقاشی و داشتن لبه ی زمخت خطها جذاب است. نتیجه کار سطح هایی بسیار روغنی، براق و لمس کردنی است. برای لذت مطلق از نقاشی کردن با دیده کلی نه بیشتر از نقاشی های بی عنوان او که موضوع از مهم بودن خیلی وقت پیش دست برداشته.

● یک فرایند طولانی

تصاویر نهایی بعد از مدت زمان طولانی به شکل خود در می آیند و تعداد کمی از این نقاشی ها که ما می بینیم اولین لایه هستند. اغلب آنها برای بارها و بارها روی هم در مدت طولانی کار می شوند.

● Ross چنین توضیح می دهد: گاهی بعضی از تابلوهایم می توانند برای سالها ناتمام به تاخیر بیافتند تا من برای آوردن تصویری کنار هم در ذهنم منتظر باشم. این برایشان غیرمعمول نیست که برای ماهها بعد از اینکه من اعتقاد دارم به پایان رسیدند "اصلاح شده" باقی بمانند.

بعضی از این اصلاحات نمایشی هستند: من در دوباره رسم کردن بیش از ۹۰ درصد از یک تابلو مشهور بوده ام چون فقط یک بخش کوچک از آن ارزشش را حفظ می کند.

او ادامه می دهد: من چند تابلو دارم که هیچ وقت کامل نشدند. هر بار که آنها را برای ثابت شدن ترک می کنم، می بینم که نمی توانم قبول کنم چه اشکالی در آنها است، اما هنوز چیزی سر جایش نیست. و آنها دوباره برمیگردند مقابل دیوار و منتظر می مانند تا من راه حلی پیدا کنم، اگر بتوانم.

این مراحل دشوار دوباره بازبینی یک کار نشان می دهد که بازده ای او زیاد نیست و این با این امر که او سختگیر ترین منتقدش است و تصویرش را تا زمانیکه کاملا از آن راضی نشده باشد رها نمی کند همراه است. کیفیت،و نه البته کمیت نشان کارش است.

اکثر کارهایش از طریق شهرتش و اخیرا با نمایش آثارش روی اینترنت فروخته می شود، او آثار را به صورت بین المللی به مجموعه دارانی در ژاپن، آمریکا و در داخل استرالیا فروخته است. این یعنی سابقه ی نمایشگاهی او محدود شده به اولین موفقیتش و فقط نمایشهای انفرادی اش که تاکنون در ملبورن سال ۲۰۰۲ برگزار شده.

● سفر ادامه دارد

وقتی ما با تقلیدهای بی اندازه از Van Gogh وMonet در نمایشهای هنری محلی روبرو شدیم، این آسان است که هنرمندانی که سبک های پیشین خارج از موضوع را بازبینی می کنند، یا همان کپی کنندگان انحصاری را کنار بگذاریم. D. M. Ross هنرمندی است که بدون شرمندگی تصمیم دارد سفری را که با Braque و Picasso و Gris و دیگران در ابتدای قرن گذشته شروع شده، در امتداد مسیر ادامه دهد، او حس مدرن و تازه به این سبک آورده است.

با Ross به عنوان راهنمای سفر ما به سوی مرحله ی بعدی این سفر، دلایل زیادی است برای اینکه باور کنیم او می خواهد بینش جدید و شگفت انگیزی را به ما نشان بدهد. شما بعضی از کارت پستال هایی را که او پیش از این از سفرش در وب سایتش فرستاده می توانید ببینید.

D.M. Ross به ما نشان داد به راستی کوبیسم هنوز می تواند مناسب باشد، و می تواند موقعیت های جدید و یافت نشده ای برای کشف نشان دهد.