گذری در بزرگترین روستای آشتیان

هنگامی كه از مشكلات زندگی شهرنشینی به ستوه می آییم و آرزوی رهایی از هیاهوی صنعت, ترافیك, ازدحام جمعیت و غیره را مانند یك رؤیا در ذهنمان مرور می كنیم, سر زدن به روستایی و مدتی كوتاه زندگی كردن در آرامش حاصل از سرسبزی و زیبایی و سادگی آن از واقعیت های مهم به شمار می رود روستایی با باغ های انگور و بادام و میوه های تازه كه تابش نور خورشید بر فراز آن تازگی خاصی به آن می افزاید

هنگامی كه از مشكلات زندگی شهرنشینی به ستوه می آییم و آرزوی رهایی از هیاهوی صنعت، ترافیك، ازدحام جمعیت و غیره را مانند یك رؤیا در ذهنمان مرور می كنیم، سر زدن به روستایی و مدتی كوتاه زندگی كردن در آرامش حاصل از سرسبزی و زیبایی و سادگی آن از واقعیت های مهم به شمار می رود. روستایی با باغ های انگور و بادام و میوه های تازه كه تابش نور خورشید بر فراز آن تازگی خاصی به آن می افزاید.

در حالی كه استان پهناور مركزی از قطب های مهم و تأثیرگذار صنعتی و اقتصادی كشور بوده و توانسته است نقش بسزایی در فرایند پیشرفت و ارتقای كشور را در جهات مختلف ایفا نماید كه به تبع آن باید این جریان پیشرفت در تمام شهرستان ها و روستاهای آن نمود واقعی و عینی پیدا می كرد تا شهروندان و مردم روستاهای آن بتوانند در زمینه امنیت و آسایش نسبی تا حدودی به آینده امیدوار باشند. اما چه افسوس كه در گذر پیچ و خم جاده های اصلی این استان مسیرمان از دو راهی راهجرد (منطقه ای میان قم و اراك) به سمت شهرستان آشتیان جدا می شود و هنوز حدود ۲۰ كیلومتری بیشتر نپیموده ایم كه دهی بسیار بزرگ و زیبا را كه در سكوت معناداری فرورفته است از دور می بینیم. در این سكوت می توان زمزمه كشتزارهای خاموش گندم و برگ درختان را شنید و به صدای گوسفندان كه در صحرا در حال حركت هستند دل سپرده و منظره روستایی ساخته و پرداخته شده در دل كوهپایه ای را به نظاره نشست.

اینجا كردیجان است، روستایی با قدمت طولانی در دل تاریخ كه بر پیشانی آن حمله مغول ها و افغان ها نقش بسته است و بعد از آن نیز در طول تاریخ شاهد تغییرات متفاوتی بوده است و در عصر حاضر نیز در صحنه های مختلف شاهد حضور مردان و زنانش بوده ایم زمانی پشتیبانی از جهاد مقدس ملت ایران در جنگ تحمیلی اعم از اعزام فرزندان به جبهه جنگ و كمك های مادی و معنوی كه شنل افتخارش تقدیم شهدا و جانبازان و آزادگان سرافرازی بوده كه راست قامتان تاریخ شده اند.

روستایی كه نیمی از آن در دل كوه قرار گرفته و نیمی دیگر بر زمینی هموار و مسطح استوار شده است. این روستای باطراوت و زیبا بزرگترین روستای شهرستان آشتیان است كه در مسیر جاده آسفالته ای كه به موازات روستا كشیده شده است قرار گرفته. این راه آسفالته كه تا سال ۱۳۸۴ از كنار روستا می گذشت در اصل شاهرگ حیاتی و مایه امید به زندگی مردم آن بود كه متأسفانه به دلیل نبود كارشناس های فنی با ساخت جاده های دیگر در سه كیلومتر آن عملاً مسیر اصلی را از روستا قطع نمود و محل عبور وسایل نقلیه را به طور كلی تغییر داد و آن را تبدیل به دهی در حال خاموشی با تصویری مبهم در آینده و شاید در حال تخریب نمود.

در گذشته برخی از اهالی این روستا در طول سال بویژه فصل های پائیز و زمستان برای انجام كارهای ساختمانی به شهرهای بزرگ بویژه تهران عزیمت می كردند و فصل های دیگر را به كارهای كشاورزی و دامداری مشغول بودند. اهالی این روستا بومی بوده و از بدو تولد در این روستا اقامت داشته اند و تا سال ۱۳۷۵ بیشتر مردم آن در روستا زندگی می كردند. و از آن زمان به بعد كم كم به جای این كه مهاجرپذیر باشند، مهاجرفرست شده اند. از مهم ترین دلایل این مهاجرت كمبود آب، ادامه تحصیل فرزندان و نداشتن درآمد كافی بوده است.

این روستا با حدود ۲۳۵۰ نفر جمعیت و ۴۵۰ خانوار بزرگترین روستای شهرستان آشتیان است كه می تواند در زمینه فعالیت های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و عمرانی منطقه نقش بسزایی را ایفا كند.

در سكوت زیبای روستا غرق بودم كه صدای رسا و مهربان پیرمردی آشنا و خنده رو و خوش برخورد كه مرا با نام صدا زد، به خود آمدم و بعد از احوالپرسی و بیان این جمله كه دیگر كردیجان را فراموش كرده اید و از آن یادی نمی كنید! لحظه ای مات و مبهوت شدم. وی كه حدود ۸۰ سال سن داشت و تمام بهار و خزان عمرش را در روستا سپری كرده بود با دلی پر درد از گذشته روستا این گونه گفت: قدیم ها به این جا گرد جهان می گفتند، مردم آن كشاورز و دامدار بوده و محصولات كشاورزی و دامی خود را با پای پیاده برای فروش به قم و اراك می بردند. به خانه های گلی روستایی كه در حال تخریب بودند اشاره می كند و ادامه می دهد؛ اینها منازل كسانی است كه روزی برای خود سری در سرها داشتند و دارای زمین های كشاورزی و رمه و حشم بودند. مردم برای گرم كردن كرسی خانه های خود از بوته های گون و گیاهان خاردار و چوب درختان و فضولات حیوانی استفاده می كردند. از مانی كه وسایل گرمایشی جای كرسی ها را گرفت، گرد جهان كه از سال ۱۳۴۷ نامش به كردیجان تغییر یافته است با همه گون ها و بوته ها و... خداحافظی كرده و به استفاده از بخاری های نفتی و برقی و این اواخر هم با اتصال گاز شهری به استفاده از بخاری گازی روی آوردند.

گویا پیرمرد به یاد گذشته و خاطرات تلخ و شیرین آن افتاده و با ورق زدن آن آرامش می گیرد. وی می گوید: در این جا از گذشته طایفه های جوهری، خسروخانی، عبدالحسینی، قنبری، محمدگل، نجاری و احدیان و... بیشتر عمرشان را در عین صلح و درستی زندگی كرده اند. یكی دیگر از اهالی دوست دارد از مشكلات این روستا این گونه بگوید: این روستا نسبت به گذشته خیلی بهتر شده و مردم به واسطه پیروزی انقلاب اسلامی از آب و برق وامكانات دیگر برخوردار شده اند. اما در عین حال از نداشتن برخی از امكانات رنج می برند. بسیاری از اهالی روستا به دلیل مشكلات به تهران، قم، آشتیان و دیگر شهرها مهاجرت كرده اند كه در حدود ۱۵۰ خانوار است. درمانگاه این روستا با وجود این كه مدت زیادی از ساخت آن نمی گذرد از امكانات لازم برخوردار نیست و اهالی مجبورند برای درمان به آشتیان، قم و یا اراك بروند آمبولانس ندارند و از امكانات آزمایشگاهی و تخصصی مطلوب برخوردار نیستند. وی ادامه می دهد: فرزندانمان تا كلاس سوم راهنمایی در روستا درس می خوانند و چون دبیرستانی در این روستا وجود ندارد برای ادامه تحصیل به شهر آشتیان می روند كه روزانه باید مسیر ۱۵ كیلومتری روستا تا شهر را با وسایل بین راهی بپیمایند و چون از سرویس مدرسه برخوردار نیستند، اگر بخواهیم برای آنها سرویس بگیریم هزینه آن برای مردم این روستا كه كشاورز و كارگر هستند به صرفه نیست و این درحالی است كه با حذف راه اصلی این روستا و تردد نكردن وسایل نقلیه از مسیر تازه ساخته شده، عملاً هیچ گونه وسیله نقلیه مطمئن از روستا عبور نمی كند و دانش آموزان مجبورند مدت زمانی طولانی را در مسیر جاده به انتظار رسیدن ماشینی سپری كنند و یا این كه با وسایل شخصی كه مبلغ زیادی دریافت می كنند، تردد نمایند. اتوبوس های مسافربری كه از تهران و قم مسافران را به مقصد آشتیان می برند، از مسیر روستا تردد نمی كنند و در صورت تردد هم، هیچ دانش آموز و مسافری را سوار نمی كنند و نتیجه این است كه فرزندان این روستا كه در گذشته نه چندان دور جزو بهترین دانش آموزان دبیرستان های آشتیان بودند اكنون افت تحصیلی دارند.

آنچه كه امروز از مهمترین و اساسی ترین مشكلات مردم این روستا و روستاهای همجوار از قبیل خوراك آباد، هزارآباد، سرهرود ورسان است، تغییر مسیر جاده آسفالته است كه مشكلات بسیاری را برای مردم این روستاها به وجود آورده است. چرا كه در مسیر سه كیلومتری روستای كردیجان به یكباره مسیر جاده تغییر می كند و هیچ وسیله نقلیه ای از مسیر قدیم تردد نمی كند و مردم جهت رفت و آمد به شهرها از قبیل تهران، قم و آشتیان رنج و مرارت بسیار زیادی را تحمل می كنند. بیشتر اتوبوس های مسافربری كه ظرفیت شان تكمیل شده است از رفتن به جاده قبلی كه اكنون به علت بی توجهی مسئولان در حال تخریب و نابودی است خودداری می كنند كه در این حال مسافران ناگزیر و مجبورند به این كه در مسیر انشعاب در جاده پیاده شوند و به صورت پیاده راه را بپیمایند و یا این كه به آشتیان رفته و با آژانس های مسافربری دوباره به روستای خود بروند. بعد از سفر ریاست محترم جمهوری اسلامی ایران به استان مركزی و شهرستان آشتیان و تخصیص اعتبارات بسیار خوب و خاص به این شهرستان اهالی روستا منتظر تحقق قول ساخت كتابخانه عمومی و یك سالن ورزشی هستند.

آری كردیجان زیباست و دوست داشتنی اما این زیبایی برای مردمان ساده، آرام و مهربانش عادت شده، عادت همیشگی.

رمضان عبدالحسینی