همایش بزرگان در معبد چمنی

۱۳۰ سال از روزی كه روی یك فرش چمنی نرم در نزدیكی Worple Road دو مرد متشخص انگلیسی برای اولین‌بار برای تصاحب عنوان قهرمانی مقابل یكدیگر ایستادند، می‌گذرد.

اسپنسرگور مطمئنا آن را نمی دانست ولی با شكست دادن ویلیام مارشال اولین نفری بود كه به فتح تورنمنتی نایل شد كه بعدها به مهمترین و باارزش‌ترین گرند اسلم تنیس جهان مبدل شد.

از آن تاریخ و به جز ۲ بار وقفه به دلیل جنگ‌های جهانی هر تابستان در فاصله ماه‌های ژوئن و ژوئیه، تنیسورهای سراسر جهان یكدیگر را روی زمین‌های سبز رنگ منطقه «ویمبلدون» لندن ملاقات می‌كنند و از سال ۱۸۷۷ تا به امروز انگلیسی‌ها كه خیلی به تجددگرایی تمایلی نشان نمی‌دهند، از تورنمنت پرآوازه خود چیزی تغییر نداده‌اند.

ولی مسلما حتی آنهایی كه سعی می‌كنند از سنت‌های دیرینه به عنوان ابزاری فرهنگی استفاده كنند هم می‌توانند زمان را متوقف كنند. به همین دلیل تغییرات قابل ملاحظه‌ای در All England lawn tennis و Croquet club

مشاهده شدند. از سال ۱۹۱۳ به‌عنوان مثال این تورنمنت بهChurch Road نقل مكان كرد و هنوز هم همانجا برگزار می‌شود. ولی نكته‌ای كه خیلی برای میزبانان ویمبلدون خوشایند نبوده به عدم‌موفقیت تنیسورهای انگلیسی در این جام از سال ۱۹۳۶ میلادی بوده است.

فردپری آخرین بریتانیایی بود كه رقابت‌های انفرادی مردان را مقابل دیدگان تماشاچیان خانگی فتح كرد و ساكنان جزیره دهه‌های متوالی در حسرت پیروزی یك تنیس‌باز انگلیسی بر روی چمن‌های سبز ویمبلدون باقی ماندند.

مسوولان برگزاركننده مسابقات تصمیم گرفته اند از سال ۲۰۰۹ میلادی یك سقف متحرك برای استادیوم‌های تنیس ویمبلدون تهیه كنند تا تغییرات مداوم شرایط جوی موجب توقف‌های پیاپی بازی‌ها نشوند. تنها چیزی كه از سنت دیرینه و كهن سابق هنوز برجای مانده، رنگ‌های سبز و بنفش هستند و البته لفظ آقا و خانمی كه داوران به هنگام اعلام نتایج در ابتدای نام تنیسورها قرار می‌دهند و آنها را اینگونه خطاب می‌كنند.

ضمن اینكه عادت دیرینه بازی نكردن در روز یكشنبه وسط تورنمنت، البته اگر بارش باران اجازه بدهد، هم همچنان سرجای خود باقی است. یك نكته جالب دیگر در مورد ویمبلدون القابی است كه به زمین‌های مختلف محل برگزاری این تورنمنت اطلاق می‌شوند.

مثلا زمین شماره ۲ را قبرستان نامگذاری كرده‌اند، چرا كه تمام قهرمانان سرشناس دنیای تنیس در آن زمین از دور رقابت‌ها كنار رفته‌اند و یا دوك سرشناس «كنت» كه همیشه در تمامی فینال‌ها حضور پیدا می‌كند و جوایز برندگان را شخصا به آنها تقدیم می‌كند. همه اینها سنت‌های كهنه‌ای هستندكه تحت هیچ شرایطی در ویمبلدون تغییر نمی‌یابند.

ویمبلدون صحنه نبردهای مرگبار تاریخی گذشته است؛ آنچه سال‌ها میان بورگ و مك انرو و یا حتی او و جیمی‌كانرز هموطن آمریكایی‌اش شاهد بودیم. یا در سال‌های اخیر به رقابت تنگاتنگ ادبرگ و بکر محدود شده بود و در دهه نود میلادی تورنمنت سرشناس جزیره به عرصه قدرت‌نمایی و یكه‌تازی‌های اسطوره تنیس جهان «پیت سمپراس» مبدل شد.

مرد آمریكایی ۷ بار فاتح این جام نام گرفت و عنوان پرافتخارترین تنیسور تاریخ را به همراه ویلی رن‌شاو به خود اختصاص داد.اگرچه قهرمان انگلیسی چیزی حدود یك قرن پیش به چنین افتخاری دست یافته بود.

با پایان یافتن عصر سمپراس و پس از گذشت دو سال كه ایوانیسویچ همچون اسب افسارگسیخته‌ای از این موقعیت نهایت استفاده را برد تا تنها عنوان قهرمانی‌اش در گرنداسلم‌ها را جشن گیرد، راجر فدرر ظهور كرد. ستاره سوئیسی تنیس جهان در ۴ تورنمنت قبلی قهرمان بی‌چون و چرایی چمن‌های سبز Church Road بوده و خود را به‌عنوان مدعی اصلی و بی‌رقیب تنیس روی چمن دنیا معرفی كرده است.

مرد شماره یك جهان برای فتح پنجمین عنوان به لندن سفر كرده و اگر به این هدف خود دست یابد، با ركورد بیون بورگ سوئدی كه در فاصله سال‌های ۱۹۷۶ تا ۱۹۸۰ میلادی روی چمن‌های رنگ و رو رفته انگلیسی فرمانروایی كرد، برابری می‌كند. بدین‌ترتیب و همچون سال‌های گذشته بزرگترین شانس قهرمانی كماكان راجر فدرر سوئیسی خواهد بود.

نگاهی به نتایج قبلی نشان می‌دهد كه بازی در لندن برای این تنیسور بی‌همتا،‌ حكم مسابقه دادن در حیاط سرسبز خانه‌اش را دارد، ولی هنوز دو نكته ابهام‌آمیز در مورد شرایط فدرر وجود دارد و آن اینكه باید دید شكست سنگین اخیر مقابل نادال در فینال رولان گاروس پاریس تا چه اندازه روحیه او را تحت تاثیر قرار داده است. نابغه اهل «بازل»، خیلی روی تورنمنت فرانسه حساب كرده بود و چندین شكست پیاپی مقابل رقیب دیرینه اسپانیولی غیرقابل هضم‌تر از همیشه بود.

حتی از نقطه‌نظر انگیزه هم باید دید فدرر به چه شكل واكنش نشان خواهد داد. به خصوص بعد از اینكه رویای فتح چهار گرنداسلم در پاریس پنبه شد. فدرر حتی در تورنمنتی كه پیش‌درآمدی بر رقابت‌های ویمبلدون به شمار می‌آید و او فاتح هر چهار دوره قبلی آن بوده،‌غیبت داشت كه همین مساله ممكن است دلزدگی و روحیه پایین فدرر را نشان دهد.

همه چیز به شرایط فكری او بستگی خواهد داشت. اینكه فوق ستاره تنیس جهان روی زمین چمن شكست‌ناپذیر است بر همگان آشكار و واضح است و نتایج كسب شده از سال ۲۰۰۳ هم این نكته را اثبات می‌كند، ولی بیم آن می‌رود كه فدرر در صورت رویارویی با نادال، مثل آنچه سال قبل در فینال این رقابت ها رخ داد، خودش زندگی را سخت‌تر و پیچیده‌تر از قبل كند. در مورد قهرمان مایوركایی شرایط كاملا متفاوت است.

سال قبل، او تمامی تورنمنت‌های خاك رس را فتح كرد و فقط در لندن ناكام بود كه البته در آن رقابت‌ها هم به فینال رسیده بود. سبك خاص بازی نادال (كه همیشه انتهای زمین توپ زند) بیشتر متكی به ضربه‌های كشنده‌ای است كه با قدرت هرچه تمام روانه زمین حریف می‌كند. او یك «خاكی باز» فوق‌العاده است. همین. اگرچه بورگ هم بدون اینكه مقایسه‌های پیچیده‌ای انجام دهیم شباهت زیادی به او داشت.

در قسمت زنان مدعیان عنوان قهرمانی همچون همیشه ژوستین هنن (كه در بهترین شرایط ممكن به‌سر می‌برد و البته هیچ‌گاه در ویمبلدون پیروز نشده) و املی مورسمو مدافع عنوان قهرمانی و ماریا شاراپوا نفر دوم تنیس زنان دنیا كه سال ۲۰۰۴ اولین گرنداسلم خود را در انگلیس فتح كرده بود، بر سر تصاحب جام طلایی رقابت خواهند كرد.

ولی سرنا ویلیامز كه ظاهرا به روزهای خوش سابق بازگشته و فینالیست رولان گاروس ایوانوویچ و یانكوویچ كه در تورنمنت رم پیروز شده بود و البته ونوس ویلیامز كه ۳ دوره از رقابت‌های ویمبلدون زنان را به نام خود ثبت كرده را هم باید به این جمع اضافه كرد.

ویمبلدون امسال می‌تواند شگفتی‌های غیرمنتظره‌ای به همراه داشته باشد ولی مطمئنا بزرگان برای تقسیم قدرت همچون همیشه تا آخرین نفس مبارزه خواهند كرد.

● قرعه‌كشی بازی‌های مهم روز اول ویمبلدون (مردان)

▪ راجر فدرر (سوئیس)(۱)- تیموراژ گاباشویلی (روسیه)

▪ جیمز بلیك(آمریكا)(۹)- ایگور آندریف (روسیه)

▪ رابی جینپری (آمریكا)- فرناندو گونزالس (شیلی)(۵)

▪ اندی رادیك (آمریكا)(۳)- جاستین گیملستوب (آمریكا)

▪ پل آنری میتو (فرانسه)- رادك استپانك (چك)

▪ وینسنت اسپیدیا (آمریكا)- ایوان لیوبیچیچ (كروواسی) (۱۵)

▪ كارلوس مویا (اسپانیا)(۲۵)- تیم هنمن (انگلیس)

▪نوواك جوكوویچ (صربستان)(۴)- پوتیتو استارچه (ایتالیا)

▪ فیلیپو وولاندری (ایتالیا)(۳۰)- نیكولاس كینو (آلمان)

▪ لیتون هیویت (استرالیا)(۱۸)- ریچارد بلومفیلد (انگلیس)