حذف ۹۰ یعنی بازگشت به دوران آماتوری

گویا برای مدیران تکیه زده بر صندلی های فوتبال ما فرقی نمی کند که پشت درهای بسته فدراسیونی که یک سال از عمر آن گذشته چه می گذرد و البته شاید هم نمی خواهند برخی واقعیات که اکثریت مردم ما به آن ایمان و باور قلبی دارند را بپذیرند

گویا برای مدیران تکیه زده بر صندلی های فوتبال ما فرقی نمی کند که پشت درهای بسته فدراسیونی که یک سال از عمر آن گذشته چه می گذرد و البته شاید هم نمی خواهند برخی واقعیات که اکثریت مردم ما به آن ایمان و باور قلبی دارند را بپذیرند.

متاسفانه طی چند روز اخیر کل جامعه ورزش و علی الخصوص فوتبال ما تحت تاثیر حواشی برنامه ای قرار گرفته که شاید نه به گفته ما بلکه به عقیده اکثریت کارشناسان بهترین برنامه ورزشی تلویزیونی ما بعد از انقلاب شکوهمند اسلامی بوده است.

اما باید دید این حواشی و هجمه ها چرا باید اطراف برنامه پر مخاطب و تاثیر گذار ۹۰ با عادل فردوسی پور باشد. برنامه ای که همیشه سعی داشته به هر نحوی کاستی های این فوتبال عقب مانده! ما که هنوز فاصله بسیار زیادی تا جهانی شدن دارد را به نوعی برای روشن شدن افکار عمومی به نمایش بگذارد.

مطمئنا برای ما ، مردم و برای خود کسانی که امروز مقابل پخش این برنامه ایستاده اند روشن است که در طول عمر ۱۰ ساله ۹۰، عادل فردوسی پور چه خدمات و کمک هایی را برای پیشرفت این فوتبال اعم از ملی و باشگاهی کرده اما امروز باید به خاطر بیان برخی واقعیت ها مورد تحریم و تهدید به تعطیلی بشود.

حال سوال ما اینجاست که آیا هواداران بیشمار فوتبال ما که در سرما و گرما به حمایت از تیم ملی و باشگاه های مورد علاقه خود می پردازند آیا این حق را ندارند که بدانند در این فوتبال چه می گذرد ؟ آیا نباید برای آنها روشن بشود که چرا لیگ فوتبال ما باید برای انجام یک بازی تدارکاتی با چین بیش از دو هفته تعطیل باشد؟ و یا حق ندارند بدانند چرا برای بازی با سنگاپور دو هفته دیگر لیگ باید تعطیل بشود؟ یا چرا انتخاب سرمربی تیم ملی امید باید بیش از ۷۰ روز به طول بینجامد (البته هنوز هم اتفاق خاصی رخ نداده و برنامه ای نیست!) و یا حق ندارند بدانند... !

آری همه این مسائلی است که در برنامه ۹۰ برای اکثر هواداران این فوتبال روشن می شود و البته شاید به مذاق خیلی ها هم خوش نیاید اما همه این ها واقعیت هایی هستند که نه تنها مردم بلکه خود مسئولان فدراسیون باید آنها را پذیرفته و در حل آنها اقدام کنند نه رو در روی آنها ایستاده و با تحریم یا حذف برنامه ۹۰ به نوعی به دنبال سرپوش گذاشتن به روی برخی واقعیت ها و کاستی ها باشند.

برخی از مسئولان فدراسیون ما طی چند روز اخیر در مصاحبه هایی اعلام کرده اند که ما به خاطر منافع فوتبال ملی و باشگاه ها تصمیم به اقدام علیه برنامه ۹۰ و عادل فردوسی پور گرفته ایم . ما در این مورد قضاوت را بر عهده خود مردم واگذار می کنیم که آیا تعطیلی و یا تغییر در رویه پخش این برنامه به نفع فوتبال ملی و باشگاهی ماست؟!. همچنان که اگر در این برنامه چند روز پیش خطوط مخابراتی به مشکل بر نمی خورد! مشخص می شد که آیا حق با عادل است یا مسئولان فدراسیون.

به هر حال باید پذیرفت که برنامه ریزی ها در فدراسیون فوتبال طی چند وقت اخیر دچار نوسانات و اشکالاتی بوده و به هر شکلی در نحوه تدوین آنها باید اصلاحاتی صورت بگیرد همچنان که همین فدراسیون در بسیاری از زمینه ها موفقیت هایی هم داشته است.

همه ما می دانیم که فوتبال ما در شرایط بسیار حادی قرار دارد و برنامه ریزی ها برای حضور در ۵ تورنمنت ملی و باشگاهی تدابیر خاص خود را می طلبد. از یک طرف فوتبال ملی ما مسابقات جام ملت های آسیا و مقدماتی جام جهانی را پیش رو دارد و از طرف دیگر باشگاه های ما درگیر لیگ برتر، جام حذفی و برخی از آنها باید خود را برای حضور در جام باشگاه های آسیا آماده کنند. حال با این وضعیت آیا نباید به عادل و دیگر رسانه ها حق داد که نگران وضعیت این فوتبال باشند. البته شاید هم اگر گذری بر صحبت های محمد آخوندی در همین برنامه ۹۰ بزنیم متوجه بشویم که تا فوتبال ما توسط بخش خصوصی اداره نشود به همین وضعیت و مشکلات دچار خواهد بود.

این مقال صرفا قصد طرفداری یا حمایت از شخص یا چنین برنامه هایی را ندارد بلکه با نگاهی دلسوزانه برای فوتبال این آب و خاک و دوست داران آن باید اذعان داشت که کنار زدن فردوسی پور و قطع چنین برنامه ای علاوه بر اینکه دردی از فوتبال ما دوا نخواهد کرد بلکه شرایطی را مهیا می کند که مشکلات روی هم جمع شده به یکباره سر باز کند و آن روز است که دیگر کاری از دست کسی بر نخواهد آمد.

حسین ابوالفتحی

دبیر سرویس ورزشی خبرگزاری ایسکانیوز

خبر خبرنگار