ایمان دارم پس هستم

خیلی از آدمها فکر می کنند زندگی خود را تنها از طریق نیروی اراده می توانند عوض کنند. این تصور بسیار نادرستی است چرا که اراده در مقابل باورهای غالب ذهن ناخودآگاه بازنده است. واقعا …

خیلی از آدمها فکر می کنند زندگی خود را تنها از طریق نیروی اراده می توانند عوض کنند. این تصور بسیار نادرستی است چرا که اراده در مقابل باورهای غالب ذهن ناخودآگاه بازنده است. واقعا دلیلش چیست؟

تجربه نشان داده است تخیلات و باورهای منفی که در ذهن ناخودآگاه وجود دارد باعث می شود که ما مغلوب این باورها بشویم و هر تلاشی که انجام می دهیم در برابر نیروی قوی باورهای غلط خنثی شود. جالب است که چون نمی دانیم تحت تلقین باورهای منفی هستیم و نمی دانیم دلیل عدم موفقیت مان چیست و تلاش های خود را بی اثر یافته ایم اگر نتوانیم باورهای منفی موجود را شناسایی کنیم ممکن است به ابتکار جالب تری دست بزنیم و به تولید باور منفی وسیع تر بپردازیم. مثلا فردی که معتقد است که ریاضی را نمی فهمد پس از شکست های پیاپی در نمره ریاضی به این نتیجه می رسد که من اصلا هوش خوبی ندارم.

هر بار که باورهای منفی در ناخودآگاه ما قرار می گیرد برای رسیدن به پیروزی نیروی های بیشتری از اراده و توان ما (ذهن هوشیار) خنثی می شود و ما باید بدانیم که با صرف اراده تنها قادر نیستیم مشکل ناتوانی خود را حل کنیم.دلیل علمی این ناتوانی این است که وقتی فردی به درست بودن چیزی ایمان داشته باشد خواه آن چیز واقعا درست باشد یا نباشد به گونه ای عمل خواهد کرد که این ایمان خدشه دار نشود. فرد به طور ناخودآگاه به جمع آوری حقایقی می پردازد که بتواند ایمان / باور خود را (صرفنظر از اینکه تا چه حد درست باشد) حمایت کند و به اثبات برساند و بنابراین تمام کنش ها و واکنش های فرد بر این اساس تنظیم می شود. به عنوان مثال باور خوش بینی را در نظر بگیریم. اصولا اگر شما خوش بین باشید سیستم عصبی شما در این راستا گام بر می دارد تا در مقابل هر محرکی به گونه ای عمل کند که این خوش بینی ثابت شود.

مثلا در شرایط ناامید کننده و سخت مثل مواجه شدن با یک خطر جدی سیستم عصبی شما با توجه به اجرای دستورات تحت تاثیر باور خوش بینی، هم تعادل حیاتی بدن (ضربان قلب / فشار خون /...) و هم تعادل روانی (قدرت تفکر / تمرکز /...) شما را حفظ می کند که در مجموع می گوییم فرد خونسردی اش را حفظ کرده است. در مورد باورهای دیگر هم مثلا ترس از ضربه خوردن به اعضای بدن ما باعث می شود که سیستم عصبی سریعا پیامی را به عضو مورد نظر (مثلا سر انسان) بفرستد تا با حرکتی مناسب از خطر مصون بماند. جالب است که این ترس در دوران کودکی یاد گرفته شده و در ناخودآگاه ما به صورت یک باور پایدار باقی می ماند و سیستم عصبی ما هم برای اثبات این باور دستورات خود را اجرا می نماید.