كنكاشی در فعالیت های هسته ای رژیم صهیونیستی

جمهوری اسلامی ایران به دلیل انجام فعالیت های صلح آمیز هسته ای با وجود نظارت های مستمر بین المللی در سه سال گذشته همواره از سوی آمریكا و آژانس بین المللی انرژی اتمی تحت فشار قرار گرفته است در حالی كه بازرسان آژانس هیچ گونه مدركی كه نشان از فعالیت های نظامی مشكوك اتمی ایران باشد پیدا نكرده و از سوی دیگر ایران همواره آماده پذیرش بازرسان آژانس بوده و در این راستا و در چهارچوب NPT هیچ گونه كوتاهی صورت نگرفته است

آمریكا هم چنان با فریب افكار عمومی ایران را به عنوان یك تهدید علیه صلح و امنیت در جهان معرفی می كند،این در حالی است كه رژیم صهیونیستی با در اختیار داشتن نزدیك به ۲۰۰ كلاهك هسته ای مهمترین تهدید در منطقه به شمار می آید . رژیم صهیونیستی به هیچ یك از معاهدات بین المللی مربوط به منع گسترش سلاح های هسته ای نپیوسته است و به عضویت NPT نیز در نیامده است . همسویی اسرائیل با ایالات متحده آمریكا موجب شده است كه این كشور برخلاف قوانین بین المللی به توسعه و گسترش فعالیت های اتمی خود در بعد نظامی بپردازد. این رویه اگر چه انتقاد و اعتراضات بسیاری در سطح بین المللی به همراه داشت ، اما بدلیل همراهی نكردن آمریكا ره به جایی نبرده است. نوشتار زیر مروری دارد بر فعالیت های غیر قانونی این رژیم و برنامه های آن برای گسترش فعالیت های اتمی نظامی .

تاریخچه فعالیت های هسته ای رژیم صهیونیستی

توجه به مسائل انرژی هسته ای در اسرائیل عملاً از همان آغاز تشكیل این رژیم در سازمان انرژی هسته ای اسرائیل در ۱۵ اوت ،۱۹۴۸ یعنی سه ماه پس از ایجاد اسرائیل آغاز شد. ریشه های اولیه این توجه در علاقه صهیونیستها به علوم طبیعی است كه خیلی پیشتر از اینها وجود داشته است. در سالهای دهه ۱۹۲۰ دانشمندانی كه از آلمان نازی گریختند با استقبال سازمانهای صهیونیستی و اولین مهاجران رو به رو شدند. اینان هسته تشكیل دهنده تختیون و انستیتوی علوم و ایزمن و سایر مؤسسه های علمی اسرائیلی را به وجود آوردند. البته لازم است در اینجا اشاره شود كه حاییم وایزمن، اولین رییس جمهور اسرائیل، كه از دانشمندان بزرگ شیمی آلی بود و تماسهای وسیعی با دانشمندان كشورهای استعماری داشت، در جذب تعدادی از دانشمندان یهودی علوم هسته ای از اروپا و آمریكا برای كار در اسرائیل، نقش مهمی ایفا كرد. در سال ۱۹۴۹ بخشی برای پژوهش مواد تشعشعی در مؤسسه علوم «وایزمن» در «رحبوت» تأسیس شد. گفته می شد كه این بخش در برگیرنده چهار آزمایشگاه فیزیك هسته ای تطبیقی، طیف شناسی، الكترون شناسی و زنگ مغناطیسی هسته ای است. این مؤسسه در سال ۱۹۴۹ به عملیات اكتشافی زمین شناسی گسترده ای در صحرای نقب دست زد تا میزان رسوبات فسفات و درجه تجمع اورانیوم در آنها را مشخص سازد. فرانسه در اوائل دهه ۱۹۵۰ به آب سنگین و اورانیوم تصفیه شده از مواد خام كم عیار نیاز مبرمی داشت و اسرائیل نیز علاقه شدیدی به فراگیری فنّاوری پیشرفته هسته ای پیدا كرد. بدین ترتیب در نیمه اول سال ۱۹۵۳ قرارداد «همكاری در زمینه اتم» میان فرانسه و رژیم صهیونیستی به امضا رسید كه در پیشبرد برنامه هسته ای دو كشور به نحو چشمگیری مؤثر بود. خبر امضای این قرارداد بیش از یكسال بعد در جریان مصاحبه ای با پروفسور «ارنست دیوید بیركمن» رییس كمیته انرژی هسته ای اسرائیل (۱۹/۱۰/۱۹۵۴) فاش شد. وی در این مصاحبه اعلام كرد: «با قرارداد امضا شده میان دو كشور، فرانسه توانست امتیاز اختراع اسرائیلی ویژه تولید آب سنگین را در مقابل آموزش دانشمندان و تكنسینهای اسرائیلی در تأسیسات پیشرفته تر و پیچیده تر هسته ای فرانسه و نیز بهره مند شدن آنها از تجارب دانشمندان فرانسوی در زمینه اتم، خریداری كند.»این قرارداد به رژیم صهیونیستی امكان داد تا پروژه هسته ای اش از پیشرفتهای مبهمی برخوردار شود. چه، منافع استعماری فرانسه و گرایش میلیتاریستی صهیونیسم همسو شده. این امر به وضوح در جریان تجاوز نظامی سه جانبه اسرائیل، فرانسه و انگلیس به مصر در سال ۱۹۵۶ و نیز متعهد شدن فرانسه به تأسیس رآكتور هسته ای اسرائیل در مستعمره «دیمونا» دیده شد.

فرانسه كه بی صبرانه در تلاش ورود به جرگه كشورهای هسته ای بود، تصمیم گرفت برای دستیابی به پلوتونیوم كه در ساخت بمب هسته ای به كار می رفت، از اورانیوم طبیعی در رآكتورهای خود استفاده كند. روش اسرائیل برای پالایش اورانیوم از مواد اولیه كم عیار و همچنین تولید آب سنگین، برای فرانسه اهمیت حیاتی داشت. علاوه بر آن انگیزه های سیاسی دیگری كه در دهه ۱۹۵۰ با رشد یافتن انقلاب الجزایر و افزایش كمك كشورهای عربی به آن، نیرومند تر می شد، فرانسه را در انعقاد این موافقتنامه تشویق می كرد. توافق مربوط به این رآكتور از سال ۱۹۵۷ كه عملیات ساخت آن آغاز شد، تا پایان سال ۱۹۶۰ محرمانه باقی ماند و تنها دراین تاریخ بود كه وزارت خارجه فرانسه و سفارت اسرائیل در پاریس با صدور دو بیانیه، گزارشهای جاسوسی درباره وجود یك قرارداد مشترك برای ساختن رآكتور هسته ای در اسرائیل را تأیید كردند. بن گورین روز ۲۱ دسامبر سال ۱۹۶۰ در كنیست اسرائیل (پارلمان) اعتراف كرد:

«یك رآكتور هسته ای با قدرت ۲۴ مگاوات با كمك فرانسه در صحرای نقب در حال احداث است و این رآكتور« برای كاربردهای مسالمت آمیز»اختصاص خواهد یافت و راه اندازی آن در سال ۱۹۶۴ آغاز می شود و به وسیله آب سنگین خنك خواهد شد.»در سال ۱۹۶۱ گفته شد رییس جمهور فرانسه به مسئولان اسرائیل فهمانده بود كه این كمك، تنها به ساخت و راه اندازی نیروگاه محدود می شود. تأسیسات دیمونا به هیچ وجه در معرض نظارت و بازرسی بین المللی قرار نگرفت. در سال ۱۹۶۳ هیأتهای آمریكایی از آن دیدن كردند. كاركنان آمریكایی گفتند كه دیدار آنها برای تضمین عدم استفاده از نیروگاه جز برای هدفهای صلح جویانه، كافی نیست.

نقش آمریكا و اروپا

تلاش اسرائیل برای دستیابی به پایگاهی تكنیكی و فعال به منظور دستیابی به سلاح هسته ای، به همكاری با فرانسه محدود نشد، بلكه كوشید قراردادهایی مشابه با آمریكا به امضا برساند. به همین لحاظ در دهه پنجاه، آمریكا برای دستیابی رژیم صهیونیستی به بمب هسته ای كمكهای شایانی به این رژیم كرد. در این راستا، برنامه «انرژی هسته ای برای صلح» آیزنهاور، رییس جمهور وقت آمریكا فرصت مناسبی را برای دانشمندان هسته ای رژیم صهیونیستی به منظور فراگیری دانش فنی فراهم ساخت، فرصتی كه صهیونیستها از آن برای احداث اولین نیروگاه هسته ای خود در نزدیكی «ناحال سوریك» سود بردند. به طور مشخص می توان تصریح كرد كه همكاری آمریكا با اسرائیل در زمینه دستیابی این رژیم به سلاحهای هسته ای، با امضای قرارداد مورخ ۱۲ ژوئیه ۱۹۵۵ و در پی تماسهای «ابا ابان» سفیر وقت اسرائیل در واشنگتن با «مورهد پاترسن» ، رییس هیأت مذاكره كنندگان آمریكا در برنامه «اتم برای صلح» آغاز شد. در قرارداد مذكور نكات زیر تصریح شده است: مبادله وسیع اطلاعات درباره رآكتورهای ویژه پژوهش هسته ای و كاربرد آنها و تحویل شش كیلوگرم اورانیوم ۲۳۵ غنی شده به میزان ۲۰% به اسرائیل. احداث رآكتور پژوهش علمی در «ریشون لتسیون» با قدرت ۸ میلیون وات حرارت. اجرای این پروژه در سال ۱۹۵۷ آغاز شد. احداث رآكتور «ناحال سوریك» ، واقع در دره رودخانه «سوریك» در جنوب تل آویو. به موجب موافقتنامه بعدی، آمریكا مقدار اورانیوم غنی شده را به ۱۰ كیلوگرم با نسبت ۹۰ درصد افزایش داد. پس از آن بار دیگر مقدار اورانیوم به ۴۰ كیلوگرم افزایش یافت. در موافقتنامه قید شده بود كه سوخت هسته ای پس از مصرف باید به آمریكا بازگردانده و در صنایع تسلیحات هسته ای به كار برده شود. برای حصول اطمینان از این مطلب مقرر شده بود كه بازدیدهای دوره ای برای بازرسی انجام گیرد. آمریكا در سال ۱۹۶۶ رآكتور هسته ای دیگری به نام «پیامبر روبین» ساخت، كه قدرت آن ۲۰ میلیون وات حرارت است و اعلام شد كه برای شیرین كردن آب دریا و تولید انرژی برق در حدود ۲۰۰ مگاوات، مورد استفاده قرار می گیرد. صرف نظر از تبلیغات رسمی آمریكا علیه گسترش سلاحهای هسته ای، همین آمریكا به بهانه «همكاری هسته ای به خاطر صلح» تكنولوژی هسته ای، دانش تئوریك و تجارب علمی مربوط به آن را در ا ختیار رژیم صهیونیستی گذاشته است.

---