چرخ و فلک است این جشنواره تئاتر فجر

پختگی بیش از حد هم عوارض جدی و خطرناکی چون له شدن و از بین رفتن دارد و به همین دلیل مدیران جشنواره نیز پیش دستی کرده و با تصمیم های خردمندانه ای هم چون «تصمیم کبری» از هرگونه فشار و اعتراض و نگرانی ای خود را رهانیده و ثابت کنند که حسابی پخته شده اند اما نگاه تیزبین ما امروز به طور ناگهانی به یاد ایام کودکی و عمو سیبیلوی کنار مدرسه افتاد که همه بچه ها را سوار یک چرخ و فلک می کرد وبا دریافت یک سکه دو تومانی, هی می چرخید و می چرخید و می چرخید

پختگی بیش از حد هم عوارض جدی و خطرناکی چون له شدن و از بین رفتن دارد و به همین دلیل مدیران جشنواره نیز پیش دستی کرده و با تصمیم‌های خردمندانه‌ای هم چون «تصمیم کبری» از هرگونه فشار و اعتراض و نگرانی‌ای خود را رهانیده و ثابت کنند که حسابی پخته شده‌اند اما نگاه تیزبین ما امروز به طور ناگهانی به یاد ایام کودکی و عمو سیبیلوی کنار مدرسه افتاد که همه بچه‌ها را سوار یک چرخ و فلک می‌کرد وبا دریافت یک سکه دو تومانی، هی می‌چرخید و می‌چرخید و می‌چرخید. اون قدر می‌چرخید تا سر همه بچه‌ها گیج می‌رفت و این گیج خوردن این قدر برای بچه‌ها لذت بخش بود که صدای خنده‌شان تا چند کوچه آن طرف تر هم می‌رفت. آن روزها که خود این نگاه تیز بین ما هم سوار همان چرخ و فلک بود و عمو سبیلو دائم می‌گفت چرخ و فلک می چرخه چون دنیا هم مدام می چرخه . اون وقت‌ها اون می‌گفت شما بچه وقتی بزرگ و پخته شدید می‌فهمید همه چیز دنیا می چرخه .سال‌ها بعد نگاه تیزبین ما بزرگ و پخته شد و به جشنواره تئاتر فجر اومد(نگاه تیزبین ما به یُمن حضور در جشنواره حسابی پخته شد ه و دیگه کم کم باید همانند مدیران جشنواره یه فکری برای جلوگیری از گرمازدگی و له‌شدگی بکند) و فهمید بعضی دنیاها نه تنها می چرخه بلکه همیشه از یه طرف می چرخه و همیشه به یه نقطه هم می رسه .. حتماً می‌دونید منظورم کدوم دنیاست دیگه.. اگه درست حدس زده باشید ، معلومه شما هم پخته شدید بله دقیقاً منظورم دنیای تئاتر و به ویژه جشنواره تئاتر فجره چون:

۱-در طول مدت سی و یک دوره جشنواره که زمان پخته شدن مدیران بود، آن‌ها یاد گرفتند که دنیای تئاتر آنان بی وقفه مثل چرخ و فلک می چرخه و از قضای روزگار دقیقاً به همان نقطه ثابت می رسه و می‌بینیم که هر سال دبیر و مشاور و داور همان‌ها هستند که سال‌های سال بودند و انتقاد بسیاری را با خود به همراه داشتند و تنها جای آن‌ها عوض می‌شود . ۲-امسال هم که دیگر، کودک دیروز جشنواره تئاترمان حسابی بزرگ و پخته شده و وقتی برای فکر کردن به مسائل پیش پا افتاده ای مثل هیئت داوران جشنواره ندارد از تجربیات سال‌های قبل استفاده کرده و چرخ و فلکی به راه انداخته که نگو و نپرس. ۳-خب واقعاً اگر خوانندگان ما از این نگاه تیزبین که معلوم نیست کجا هست و کی می ره و کی میاد انتقاد کنند که چرا بیخود و بی جهت خون خودت و مردم را با این گیر دادن‌های الکی‌ات کثیف می‌کنی حق دارند دیگه ... خب آخه مگه اشکالی داره در راستای خدمت رسانی به مردم به فکر زن و بچه دوستان و آشنایان و پسر خاله و پسر عمه و پسر همسایه و .. همدیگر باشند و برای همدیگر اشتغال زایی کنند .. خب درست است که دبیر سال گذشته ، داور سال بعد می‌شود و دوست و مشاورش دبیر و پسر خاله مشترکشان بار دیگر داور می‌شود و همین طور الی بی نهایت ادامه دارد .. خب حالا سؤال ما از نگاه تیز بین این است که ما مگر به جز همین جمع پنج شش نفره تئاتر ، کسی دیگری هم در جایی داریم که بتواند دبیر یا داور یا مشاور شود ؟ لابد نداریم دیگه . ما نه پیشکسوتان تئاتر داریم و نه نسل میانه ای چون علیرضا نادری ، نغمه ثمینی ،چیستا یثربی ، محمد یعقوبی، حمید امجد و... که بتوانند داور جشنواره باشند. باید شکر گذار این جمع پنج شش نفره باشیم که بندگان خدا صبح تا شب به دنبال خدمت رسانی به این اهالی تئاتر هستند و بار تمامی مسئولیت‌های موجود در تئاتر را تنهایی به دوش می‌کشند اما بازهم کسی قدرشناس نیست. ۴-شنیده شده در برخی از رسانه‌ها که احتمالاً فریب شیطان را خورده و حرف‌های ناصحیح می‌زنند انتقاد شده که چرا در انتخاب داوران شاهد حضور بانوان هنرمند و پیشکسوت ایرانی در هیچ کدام از بخش‌های جشنواره نیستیم و چرا هیئت دوران از سلایق متفاوت و گرایش‌های متنوع تشکیل نشده تا قضاوت را از شکل کاملاً یک جانبه بیرون آورده و تمامی نگاه‌ها را در بر گیرد ، توصیه ما به این گروه از اهالی رسانه این است که توبه کنند. ۵-نکته آخر این که اساساً هرکس در هر شکل و اندازه و مدلی که تصمیم گرفته از این گروه پنج شش نفره که همه سمت‌های تئاتری را نصیب خود کرده‌اند انتقاد کند، برود و توبه کند.

نویسنده : صبا رادمان