اما و اگرهای فرهنگ سیاسی نامزدهای انتخاباتی

حال پرسش اینجاست که ستادهای وی در تهران ولو خودجوش مراکز استان ها و شهرستان ها که یا برپا شده و یا برپا خواهد شد, هزینه دارد یا نه اگر فرض بر این باشد که در کل کشور, تنها پنجاه میلیون عکس چاپی وی حتی سیاه و سفید در اندازه A۴ چاپ شود, در خوش بینانه ترین برآورد مالی, باید بین دویست تا سیصد میلیون تومان هزینه کنند

حال پرسش اینجاست که ستادهای وی در تهران (ولو خودجوش) مراکز استان‌ها و شهرستان‌ها که یا برپا شده و یا برپا خواهد شد، هزینه دارد یا نه؟ اگر فرض بر این باشد که در کل کشور، تنها پنجاه میلیون عکس چاپی وی (حتی سیاه و سفید) در اندازه A۴ چاپ شود، در خوش‌بینانه‌ترین برآورد مالی، باید بین دویست تا سیصد میلیون تومان هزینه کنند. علاوه بر این‌ها، مگر کسی اکنون باور می‌کند که وی می‌تواند و یا می‌توانسته بدون کمک حمایتی و مالی این جریانات و احزاب، ستادهای خود را در سراسر کشور فعال کند؟

فرهنگ‌نامه سیاسی دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران، فرهنگ‌نامه‌ای متفاوت از استانداردها و واقعیت‌های عرف سیاسی و اجتماعی ایران است و معلوم نیست چرا برخی از سیاستمداران ما همچنان مصمم هستند تا این راه نامتعارف را ادامه دهند.

چهار کاندیدای شاخص ریاست جمهوری پس از نام‌نویسی در وزارت کشور، سخنان خود را در قالب پرسش و پاسخ، خواندن بیانیه و ایراد سخنرانی انجام دادند و هر یک مواضع و دیدگاه‌های خود را اعلام کردند و رفتند. در این میان، آقای احمدی نژاد همچنان اصرار داشتند تا به همه اثبات کنند، قصد هیچ‌گونه صرف هزینه‌ایی برای انتخابات را ندارند و هر چه هست خودجوش است و مردمی و ربطی به ‌ایشان ندارد.

وی گفت: از طرف خودم هیچ ستاد تبلیغاتی ندارم و ستادی که با مدیریت بنده برپا شود، وجود ندارد و وظیفه من، اعلام آمادگی برای خدمت است و البته هیچ منابع مالی هم برای تبلیغات ندارم و اگر داشتم هم ضرورتی نمی‌دیدیم که هزینه‌ای شود، اما عده‌ای داوطلبانه و مردمی به دنبال برنامه‌‌ای برای ستاد تبلیغاتی هستند که با تشکر از همه آن عزیزان که مصمم هستند در مسیر انتخاب بهتر و انتخابات بهتر تلاش کنند.

آقای رئیس جمهور با این بیان، چند نکته را تأکید کردند:

۱ ) وی هیچ گونه ستادی از جانب خودش و با مدیریت خودش ندارد.

۲ )وی هیچ گونه هزینه‌ایی برای انتخابات نمی‌کند.

۳) وی اصلا منابع مالی برای انتخابات ندارد.

۴) وی اصلا ضرورتی برای صرف منابع مالی نمی‌بیند.

حال پرسش اینجاست که ستادهای وی در تهران (ولو خودجوش) مراکز استان‌ها و شهرستان‌ها که یا برپا شده و یا برپا خواهد شد، هزینه دارد یا نه؟ اگر فرض بر این باشد که در کل کشور، تنها پنجاه میلیون عکس چاپی وی (حتی سیاه و سفید) در اندازه A۴ چاپ شود و ستادهای وی با فرض دویست ستاد در کل کشور برای مدت بیست روز هم فعال باشند، دست‌کم و در خوش‌بینانه‌ترین برآورد مالی باید بین دویست تا سیصد میلیون تومان هزینه کنند.

از همین روی، روشن است که محال است تبلیغاتی برای احمدی نژاد شود و هزینه‌ای صرف نشود. این هزینه‌ها را چه کسی برای ایشان پرداخت می‌کنند و از کدام منابع؟ اصلا اجازه بدهید به اصل موضوع بازگردیم. اصلا چرا باید آقای احمدی نژاد چنین ادعایی بکنند و چه لزومی برای این کار هست؟ این در حالی است که با سواد و بی‌سواد، پیر و جوان در این کشور می‌دانند تایپ یک ورقه چهار سطری نیز در این کشور هزینه دارد؛ آنگاه چگونه یک آدم سیاسی که قصد مشارکت در بزرگترین رویداد سیاسی کشور را دارد، نه تنها نمی‌خواهد هزینه‌ای کند که حتی ضرورتی هم برای آن نمی‌بیند؟

این یک عرف ناشناخته و غیرقابل قبول در کشور است که با واقعیات روز هم تطابق ندارد، اگر ایشان برای تبلیغاتشان هزینه کنند، کسی نمی‌تواند وی را موآخذه کند؛ پس برای گذر از این موضوع، نیازی نیست مانورهای تبلیغاتی دهیم.

اما آقای میر حسین موسوی نیز در بیانیه خویش مدعی شدند که مستقل هستند، ایشان گفتند: مستقل به صحنه وارد شده‌ام تا مرز بندی‌های جناحی این راه روشن را نبندم، استقلال من نه از سر تکروی که از روی یاری خواستن از همه توان‌هایی است که که موفقیت من وابسته به همکاری آنان است.

نخستین باری نیست که در انتخابات ریاست جمهوری با ادعای استقلال روبه‌رو می‌شویم، پیشتر نیز بسیاری از چهره‌های سیاسی به میدان می‌آمدند و چنین ادعایی داشتند. حال پرسش اینجاست که اگر آقای میر حسین موسوی، رئیس جمهور ایران شدند، به صورت مستقل وزرای خود را برمی‌‌گزینند؟

یعنی این که وی می‌تواند از جناح اصولگرایان، وزیری را برگزیند؟ اصلا در حالی که احزاب و سازمان‌ها و جریاناتی چون جبهه مشارکت، سازمان مجاهدین انقلاب اسلامی، مجمع روحانیون مبارز و،... پشت سر ایشان هستند، دیگر چه لزومی دارد که وی ادعای استقلال کند، اگر وی مدعی شود که با این احزاب دولت آینده خود را پی‌ریزی خواهد کرد، کسی نه تنها نمی‌نواند با وی مخالفتی کند که حق آن را هم ندارند؛ علاوه بر اینها، مگر کسی اکنون باور می‌کند که وی می‌تواند و یا می‌توانسته بدون کمک حمایتی و مالی این جریانات و احزاب، ستادهای خود را در سراسر کشور فعال کند؟

این‌ها که مثل روز روشن است، پس دیگر چه لزومی دارد از ادبیاتی استفاده شود که موجبات بر هم خوردن فرهنگ سیاسی کشور و ایجاد نوعی ادبیات نامتعارف و غیر واقعی در کشور می‌شود. به هر حال، در یک چنین رویدادهایی، باید به‌ این نکته نیز توجه شود که یکی از مسئولیت‌های شخصیت‌های سیاسی کشور، ایجاد و به روز کردن فرهنگ سیاسی مبتنی بر اندیشه‌های اسلامی در جامعه است. اگر کسی وارد میدان انتخابات شد و حزبی و یا سازمانی و یا جریانی او را حمایت کرد (مانند آنچه شیخ مهدی کروبی از ماه‌ها پیش انجام داد) و تکلیف خود را نیز با هزینه‌های انتخاباتی روشن نمود، کسی نمی‌تواند وی را مؤاخذه کند. آنچه ما در ادبیات فرهنگ اسلامی آموخته‌ایم، این است که در تبلیغات به اسراف روی نیاورند، انتقادها سازنده باشد و اخلاق محور حرکت‌های تبلیغاتی باشد و برنامه‌های هر فردی برای مردم روشن باشد، اما ندیده‌ایم که کسی گفته باشد، حق صرف هزینه را ندارید.