از ماست که بر ماست

چون گشت سوار آنک به هنگام سواری
جولانگه که پیکر او عالم بالاست.
زد پاشنه بر استر و از جای برانگیخت
زآنسان که از او استرک خسته امان خواست
استر چو به تنگ آمد از او بانگ برآورد
گفتا …

چون گشت سوار آنک به هنگام سواری

جولانگه که پیکر او عالم بالاست.

زد پاشنه بر استر و از جای برانگیخت

زآنسان که از او استرک خسته امان خواست

استر چو به تنگ آمد از او بانگ برآورد

گفتا ز که نالیم که از ماست که برماست!

خواجوی کرمانی