فقط همین جام را نبرده ام

۷ ژوئن ۱۹۷۰ تیم ملی برزیل در مسابقات جام جهانی مكزیك و در مرحله گروهی مقابل انگلیس مدافع عنوان قهرمانی قرار گرفت

یك ساعت از بازی گذشت و هنوز خبری از گل نبود. ناگهان در یك لحظه توستائو با تكنیك مثال زدنی خود چند بازیكن حریف را به زیبایی پشت سر گذاشت و پله را صاحب توپ كرد. او هم با پاسی فوق العاده جرزنیهو را در موقعیت گل قرار داد و گل ... برزیل، انگلیس را شكست داد تا به عنوان تیم اول گروه به مرحله بعد صعود كند.درست وقتی كه سوت پایان بازی به صدا درآمد در بیمارستانی در سائوپائولو كودكی سیه چرده دیده به جهان گشود. خداوند روزی به یاد ماندنی برای فوتبال برزیل را برای هدیه كردن به این كودك به انتخاب كرده بود و همین كودك بود كه ۳۲ سال بعد به تنها بازیكنی در تاریخ تبدیل شد كه در سه فینال پیاپی جام جهانی حاضر می شد. كافو در دو فینال ۱۹۹۴ و ۲۰۰۲ توانست بر بام فوتبال دنیا بایستد و به یادماندنی ترین تصویری كه از كافو در ذهن ها وجود دارد زمانی بود كه او در جشن قهرمانی برزیل در جام جهانی ۲۰۰۲ روی سكویی كه برای قرار دادن جام تعبیه شده بود ایستاد و جام را در دست گرفت تا به خداوند نزدیك تر شود! البته كافو این صحنه را باید مدیون امرسون و دیگر بازیكنان تیم ملی باشد. قبل از آغاز جام جهانی امرسون كه كاپیتانی برزیل را برعهده داشت مصدوم شد و نتوانست در بازیها شركت كند و بازیكنان تیم كافو را به عنوان كاپیتان خود برگزیند. كافو بهتر از هر كسی می تواند شادی لحظات پیروزی در جام را بیان كند: «در آن لحظه یی كه جام قهرمانی را بلند كردم به هیچ چیزی فكر نمی كردم و فقط در رؤیاهای خودم به سر می بردم. به طوری كه حتی اگر آسمان هم روی سرم فرود می آمد متوجه نمی شدم اما زمانی كه می خواستم جام را در دستانم بگیرم. تمام توجهم به جاردیم ایرن بود.»

جاردیم ایرن محله یی در سائوپائولو است كه كافو در آن بزرگ شده. «دوستان زیادی آنجا دارم. بسیاری از آنها نیز یا فوت كرده اند و یا زندانی هستند.»

كافو هر زمان كه به برزیل سفر می كند به این محله و مركز ورزشی و فرهنگی كافو حتماً سر می زند. این مركز ورزشی و فرهنگی را كافو به این خاطر ساخته كه كودكان برزیلی را كه در خیابان ها فوتبال بازی می كنند را به آنجا بكشاند تا هم فوتبال یاد بگیرند و هم یاد بگیرند چگونه رفتارشان متناسب با یك فرد برزیلی باشد. كافو مثل دیگر فوتبالیست های برزیلی در خانواده یی پرجمعیت بزرگ شد. با پنج خواهر و برادر كه نام همه آنها با حرف «M» شروع می شود. مارا، مارگارت، مارچلو، مائوریزیو و مائورو. خودش هم كه ماركوس نام دارد. ماركوس اوانجلیستا مورائس اما همه جا او را با نام كافو می شناسند. لقب كافو به دوران كودكی اش بازمی گردد. او از كودكی نیز مثل امروز بازیكنی سریع و پرقدرت بود و این لقب از نام كافو رینگو مدافع راست سرعتی تیم های فلومیننس و اتلتیكو مینیه رو گرفته شده است.

كافو در طول ۱۷ سال بازی در تیم های سائوپائولو، رئال زاراگوزا، رم و میلان به تمام افتخارات ممكن دست یافته است؛ به جز قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا.كافو می گوید یكی از دلایل پیوستنش به میلان آن هم در ۳۳ سالگی به دست آوردن همین جام است كه امشب بیش از همیشه به او نزدیك شده است: «دوران بسیار خوبی در رم داشتم اما با آمدن به میلان خودم را یك بازیكن جوان می بینم. زمانی كه با میلان قرارداد بستم درست مثل بازیكنان جوان هیجان داشتم. برایم بسیار ارزشمند است كه در تیمی سازمان یافته و فوق العاده حرفه یی بازی می كنم. قهرمانی در لیگ قهرمانان برای من ارزش خاصی دارد و همین یكی از دلایل پیوستنم به میلان بود.»

كافو در آستانه ۳۵ سالگی كوچكترین نشانه یی از خستگی از خود بروز نمی دهد به طوری كه در پایان دو دیدار رفت و برگشت میلان مقابل منچستر، فرگوسن مربی منچستر یكی از دلایل شكست تیمش را بازی فوق العاده كافو در سمت راست زمین ذكر كرد. امشب و در فینال كافو باید مقابل لیورپول، یك تیم انگلیسی دیگر بازی كند اما در چند هفته اخیر یاران كافو فراز و نشیب های زیادی را تحمل كردند. میلان در ایتالیا قهرمانی را به یوونتوس واگذار كرد و در مرحله نیمه نهایی لیگ قهرمانان نیز مقابل آیندهوون شدیداً به دردسر افتاد. این تیم حدود یك ماه است كه در هیچ مسابقه یی پیروز نشده و همین نكته نگرانی ها را برای بازی فینال افزایش داده است.اما كافو می گوید: «تفاوت میلان با دیگر تیم ها این است كه ما با ذهنیت كسب پیروزی در بازیهای بزرگ به میدان می رویم. حتی اگر در بهترین شرایط خود نباشیم. می خواهم باز هم از قهرمانی لذت ببرم.

قبل از فینال جام جهانی ،۲۰۰۲ مشغول خنده و تفریح بودیم. به طوری كه دیگران تصور می كردند دیوانه شدیم. پس از آن هم وارد زمین شدیم و از بازی خود لذت بردیم. تمام قدرت یك تیم در فوتبال این است كه شاداب و سرحال بازی كند.»