به مناسبت شهادت مولای متقیان امام علی(ع) ای چاه!

سلام همدم ناله های علی(ع)! چگونه با تو سخن بگویم تویی که عمری سخن مردی را شنیدی که در یک کلام بهترین عالم بود. خوشا به حالت چاه خوشا به حالت که شنیدی دردهایی را که علی(ع) در هجوم کوچه …

سلام همدم ناله های علی(ع)! چگونه با تو سخن بگویم تویی که عمری سخن مردی را شنیدی که در یک کلام بهترین عالم بود. خوشا به حالت چاه خوشا به حالت که شنیدی دردهایی را که علی(ع) در هجوم کوچه های غریب کوفه پنهان می کرد. خوشا به حالت که بعد از خدا تنها همدم شبهای پرستاره مولایم بودی. تو وجود علی(ع) را حس کردی! تو رازهای او را در دلت نگه داشتی؛ رازهایی که ای کاش شعری می شد و غربت علی(ع) را تفسیر می کرد. آری! علی غریب بود؛ علی(ع) با دنیای کوچک ما غریب بود، دنیایی که موجودیت مولا در هیچ گوشه ای قابل تفسیر نبود. دنیایی که بعد از پیامبر و فاطمه برای علی(ع) غریب تر شده بود. ای چاه! به راستی علی(ع) بعد از فاطمه با تو چه گفت؟ این چه رازی بود که بعد از قرن ها چاه و نخل های کوفه را در اندوه فرو برده است؟ ای چاه باز هم سکوت می کنی! اشک هایم مجال نمی دهد، نه برای مولایم علی(ع) که از دنیای سنگی و کوچک ما پرگشود؛ برای خودم که هیچ گاه راز این پرواز عاشقانه را درک نخواهم کرد.

فاطمه حسین زاده

نایین