سال سقوط ستارگان

در سال ۲۰۰۷ داشتن ستاره ای بزرگ در فیلم به معنای تضمین موفقیت آن بود, البته به شرط آنکه نام این ستاره ویل اسمیت باشد, که «من افسانه هستم» با بازی او هنوز در صدر جدول فروش ایستاده است متاسفانه این فرضیه در مورد سایر ستارگان چندان صحت نداشت

در سال ۲۰۰۷ داشتن ستاره‌ای بزرگ در فیلم به معنای تضمین موفقیت آن بود، البته به شرط آنکه نام این ستاره ویل اسمیت باشد، که «من افسانه هستم» با بازی او هنوز در صدر جدول فروش ایستاده است. متاسفانه این فرضیه در مورد سایر ستارگان چندان صحت نداشت.

در سالی که حتی فیلم‌های براد پیت نیز به توفیق چندانی دست نیافتند، تکلیف دیگر ستارگان روشن است. «ترور جسی جیمز» با بازی براد پیت تنها ۸/۳ میلیون دلار در آمریکا فروش داشت و «سیزده یار اوشن» نیز کم‌فروش‌ترین فیلم این مجموعه را رقم زد.

مسوولیت این شکست را نمی‌توان به تمامی متوجه ستارگان دانست، همانگونه که تمام موفقیت‌های یک فیلم را نیز به پای بازیگرانش نمی‌نویسند. با وجود توجه بیش از حدی که در آستانه نمایش یک فیلم به ستارگان آن می‌شود و تبلیغات فراوانی که درباره حضور آنان در فیلم‌ها به‌راه می‌اندازند، باعث می شود آنان بیش از دیگران از شکست تجاری یک فیلم متضرر شوند.

تقریبا تمام فیلم‌های با موضوع جنگ علیه تروریسم یا جنگ عراق شکست سختی در گیشه خوردند. این مساله باوجود حضور بازیگرانی چون آنجلینا جولی («یک قلب توانا» با فروش ۱/۹ میلیون دلار)، تام کروز و مریل استریپ («شیرها برای بره‌ها» با فروش ۹/۱۴ میلیون دلار)، جیک جیلنهال، ریس ویترسپون و مریل استریپ («اجرا» با فروش ۷/۹ میلیون دلار) و مثلث اسکاری تامی لی جونز، چارلیز ترون و سوزان ساراندون («در دره الله» با فروش ۷/۶ میلیون دلار) بود. گرچه بازیگران «آماده شده» ناشناخته بودند اما داشتن کارگردانی چون براین دی‌پالما افتخاری است که نصیب هر فیلمی نمی‌شود. با وجود این، چنین افتخاری نیز نتوانست بیش از ۶۵ هزار دلار نصیب فیلم سازد.

در مورد بازیگر توانایی چون مریل استریپ امیدواریم که تماشاگران در سال ۲۰۰۸ با او مهربان‌تر باشند. او در سال گذشته علاوه بر فیلم‌های اشاره شده به همراه ونسا ردگریو، کلر دنس، تونی کولت، ناتاشا ریچاردسن وگلن کلوز در «بعدازظهر» حضور یافت اما تمام این ستارگان نتوانستند بیش از ۴/۱۲ میلیون دلار برای فیلم کاسبی کنند.

فیلم‌های زیادی وجود داشتند که گویا در مورد علاقه مردم به تماشای برخی ستارگان دچار اشتباه در محاسبه شده بودند. واقعا این فکر بکر به ذهن چه کسی رسیده بود که دیدن جنیفر لوپز، پس از افتضاح «ژیلی»، در کنار مردی که در زندگی اوست، می‌تواند جالب باشد. نتیجه اینکه «ال کانتانته» با حضور لوپز و مارک آنتونی، تنها ۵/۷ میلیون دلار فروش داشت، که حتی جبران‌کننده هزینه‌های آرایش مو و صورت بازیگر زن فیلم نیز نیست. بی‌شک ترکیب کوین کاستنر، دمی مور و ویلیام هرت ۱۵ سال پیش می‌توانست تمام سالن‌ها را مملو از تماشاگر سازد اما در سال ۲۰۰۷ نهایت اظهار لطف تماشاگران به «آقای بروکس»، معادل ۴/۲۸ میلیون دلار بود.

شاید کاستنر و هرت نیز گرفتار نفرین عظیمی شده‌اند که دامن بسیاری از بازیگران برنده اسکار را گرفته است. در سال ۲۰۰۷ بسیاری از بازیگران پرافتخار همچون هالی بری («کاملا غریبه» با فروش ۷/۲۳ میلیون دلار و «چیزهایی که در آتش از دست دادیم» با فروش ۲/۳ میلیون دلار)، نیکلاس کیج («بعدی» با فروش ۱۸ میلیون دلار)، جودی فاستر («شجاع» با فروش ۷/۳۶ میلیون دلار)، مورگان فریمن («ضیافت عشق» با فروش ۵/۳ میلیون دلار)، نیکول کیدمن («مارگو در عروسی» با فروش ۱۴ میلیون دلار و «تهاجم» با فروش ۱۵ میلیون دلار)، جیمی فاکس («پادشاهی» با فروش ۷/۴۷ میلیون دلار)، جین فاندا («قانون جرجیا» با فروش ۹/۱۸ میلیون دلار)، جنیفر کانلی («جاده خودداری» با فروش ۱۲۲ هزار دلار) و بیلی باب تورنتن («آقای وودکاک» با فروش ۸/۲۵ میلیون دلار و «کشاورز فضانورد» با فروش ۱۱ میلیون دلار)، روزهای سختی را از سر گذراندند.

این سال همچنین سال غلط از آب درآمدن موفقیت‌های تضمین شده ـ («بچه دلشکسته»، همکاری مجدد بن استیلر با پیتر و بابی فارلی پس از «چیزی درباره مری وجود دارد»، تنها ۷/۳۶ میلیون دلار) فروش داشت ـ و همچنین خروج ستارگان از حاشیه امنشان بود که در مورد جیم کری (تریلر پارانویایی «شماره ۲۳»، ۱/۳۵ میلیون دلار)، درو باریمور (درام تلخ «خوش به حالت» با فروش ۷/۵ میلیون دلار) و کریس راک (هجویه‌ای بر فیلم‌های با موضوع هنرهای رزمی تحت عنوان «فکر می‌کنم زنم را دوست دارم» با فروش ۶/۱۲ میلیون دلار)، به‌هیچ‌وجه تجربه موفقی نبود.

«ترور جسی جیمز» تنها فیلمی نبود که ثابت کرد ستایش منتقدان، همیشه نمی‌تواند کمک‌حال فیلم باشد. «زودیاک» ساخته دیوید فینچر، شاید محبوب‌ترین فیلم نیمه اول ۲۰۰۷ در میان منتقدان باشد. این فیلم به‌علاوه نقش آفرینی های فوق‌العاده جیک جیلنهال، رابرت داونی جونیر، مارک روفالو و کلو سوئینی را داشت اما همه این مسائل نتوانست بیش از ۳۳ میلیون دلار در بازار داخلی، نصیب فیلم سازد اما از تمام آنچه گفته شد چه می‌توان فهمید؟ راستش را بخواهید، تقریبا هیچ چیز. تقریبا اکثر این فیلم‌ها، اگر نگوییم تمام آنها، روی کاغذ عالی به نظر می‌رسیدند. ضمن اینکه فیلم‌های بد بسیاری بودند که در همین سال به فروش‌های فوق‌العاده دست یافتند (به‌طور مثال «اسپایدرمن ۳» ۳۳۷ میلیون دلار به‌دست آورد) اما فیلم‌های مستحق‌تر و بهتری هستند که تمام امیدشان به بازار DVD است. در پایان به‌نظر می‌رسد تنها از یک چیز می‌توان اطمینان داشت: با شروع سال ۲۰۰۸، دوباره همان آش است و همان کاسه.

آلونسو دورالده

منبع: نیوزویک، ۲۷ دسامبر