کوچک دیدن المپیک

اگر چه از اول هم گفته ایم که روزهای اولیه المپیک برای ورزش ایران, روزهای چشم انتظاری و حسرت خوردن است, اما گویا این انتظار مشمول گذشت زمان بیشتری شده تا فعلا جز افسوس و دریغ, چیزی برای گفتن نداشته باشیم

اگر چه از اول هم گفته‌ایم که روزهای اولیه المپیک برای ورزش ایران، روزهای چشم انتظاری و حسرت خوردن است، اما گویا این انتظار مشمول گذشت زمان بیشتری شده تا فعلا جز افسوس و دریغ، چیزی برای گفتن نداشته باشیم.

براستی چرا تا امروز که روز ششم المپیک پکن را پشت سر خواهیم گذاشت، چشم اردوی ایران به مدالی روشن نشده است؟ آیا توان آن را نداشته‌ایم یا ضعف را باید در نوع نگاه به المپیک و برنامه‌ریزی دست‌اندرکاران ورزش جستجو کرد؟

جدا از آن که شکست و پیروزی دو روی سکه ورزش هستند، اما باید گفت علی‌الاصول ما بازی‌های المپیک را ریز دیده و کوچک گرفته‌ایم تا با این محدود دیدن، زوایای حضور در دوره‌های مختلف المپیک از نظرها پنهان بماند و در نتیجه در کارزار بازی‌ها در مقابل عمل انجام شده قرار بگیریم و ورزشکاران خود را در عین شایستگی، شکست خورده رویت کنیم.

البته مشکل نیز به مسوولان فعلی ورزش برنمی‌گردد که بخواهیم تمام کاسه و کوزه‌ها را بر سرشان بشکنیم، ایراد از گذشته تا به امروز بوده و این‌که فاصله ۴ ساله بین ۲ المپیک را به یکدیگر پیوند و گره نزده‌ایم. چند سالی را بی خیالی سیر می‌کنیم تا در سال آخر که نه، چند ماه به المپیک یادمان بیفتد که ای دل غافل المپیک از راه رسیده و باید در بازی‌هایی که کل جهان آن را زیر ذره‌بین دارد، شرکت کنیم.

در نظر بگیرید اگر نوع برنامه‌ریزی فدراسیون‌های ما درست باشد، نباید حمید سوریان با ۳ طلای پیاپی جهانی، دستش از مدال المپیک کوتاه بماند. بی‌شک او باز هم این لیاقت و توان را داشت که قهرمانی خود را تکرار کند و بعد از ۳۶ سال، کشتی‌‌فرنگی را به مدالی خوشرنگ برساند، اما او می‌بازد چون اهمیت و جایگاه بازی‌های المپیک را بدرستی درک نکرده و کسی از مسوولان ورزش نیز نخواسته است با انتقال آن، شرایط مدال‌آوری‌اش را تسهیل کند.

نه تنها این مساله را انجام نمی‌دهیم. بلکه تمام بار روحی و روانی کاروان ورزش ایران در زمینه کسب مدال طلا را نیز بردوش او می‌گذاریم تا این جوان ۲۳ساله به گفته خودش، نتواند افکارش را تمام و کمال روی مبارزه‌ها متمرکز کند و طلایی که امروز می‌توانست روی سینه‌اش بدرخشد،؛ سر از اردوی روس‌ها درآورد.

بگذریم از این که سوریان برای مبارزه رده‌بندی نیز حسابی به لحاظ روحی جمع و جور نشد تا این جوان خوب اهل شهرری، امروز شاهد بر باد رفتن زحماتش باشد.

در دیگر رشته‌ها هم وضعیت به همین گونه است تا در رشته‌ای همچون جودو که این همه برایش سرمایه‌گذاری کرده‌ایم، شاهد شکست‌های سریالی باشیم.

گرچه حرف و حدیث درباره المپیک پکن زیاد است و باید در فرصت کافی به آن پرداخت، اما این مقال را با این جمله علی کفاشیان ، دبیرکل کمیته ملی المپیک به پایان می‌بریم که دیروز به «ایسنا» گفت: «ورزشکاران حاضر در المپیک باید در اوج عملکرد خود باشند، ولی متاسفانه ورزشکاران المپیکی ما این‌گونه نبودند.»

حجت‌الله اکبرآبادی‌