مرگ به توان ۲

آدمی شاید تا پایان جهان به همه قله‌های افتخار علمی دست یابد و به نتایج خیره‌کننده‌ای هم درخصوص راحتی و رفاه زندگی برسد، اما بی تردید امکان دستیابی به نامیرایی یا انوشگی را بالاخره با خود به گور خواهد برد.

آدمی شاید تا پایان جهان به همه قله‌های افتخار علمی دست یابد و به نتایج خیره‌کننده‌ای هم درخصوص راحتی و رفاه زندگی برسد، اما بی تردید امکان دستیابی به نامیرایی یا انوشگی را بالاخره با خود به گور خواهد برد.

اما از جنبه ای دیگر انسان با مرگ است که به جاودانگی و مانایی می رسد و اگر نمی تواند جسم و کالبدش را تا ابد بکشاند، دست کم می تواند نامش را در تاریخ جهان ثبت و حک کند.

این نامیرایی در سینما جلوه ای متفاوت و جذاب دارد و بازیگران حتی پس از مرگ خود با نقش آفرینی هایشان، به زندگی در میان مخاطبان سینما ادامه می دهند و تماشاگران نسل های مختلف می توانند بازیگران فقید را به نظاره بنشینند، گو این که آنها هنوز زنده اند و نفس می کشند.

اما مرگ های به یکباره و ناگهانی و حادثه ای بازیگران ضمن شوک، غافلگیری و تاثر تماشاگران باعث تشدید ماندگاری و محبوبیت آن چهره ها نزد مردم می شود و این خود دلیل دیگری است بر وجه زندگی زای مرگ و تولدی دوباره.

مرگ بازیگران جوان، اما تاثیر بیشتری بر جامعه و مخاطبان می گذارد و باعث محبوبیت زائدالوصف آنها می شود.

از نمونه های برجسته جهانی در این زمینه می توان به مرگ جیمز دین، ستاره هالیوودی اشاره کرد که پس از تنها سه بازی سینمایی و در اوج محبوبیت بر اثر سانحه تصادف درگذشت و به یک بت تبدیل شد.

در ایران نیز می توان از بازیگران جوانی نام برد که عمرشان به دنیا نبود و خیلی زودتر از آنچه تصور می شد آن را ترک کردند.

پوپک گلدره بازیگر مجموعه «دنیای شیرین دریا» شاید مشهورترین چهره جوان و محبوبی باشد که در سال های اخیر با مرگ ناگهانی خود، خیلی ها را متاثر و منقلب کرد.

خبر مرگ سعید امینی بازیگر نقش کامران در فیلم «نفس عمیق» ساخته پرویز شهبازی نیز خیلی از علاقه مندان این فیلم کالت (فیلمی خاص و کمتر دیده شده، ولی با طرفداران متعصب) را غافلگیر کرد. «نفس عمیق» برای اولین بار تصویری عریان از نسل جوان بی هویت و بی آرمان امروزی ارائه می کرد و افرادی را به تصویر می کشید که با گریز از کانون خانواده، دست به اعتراض، عصیانگری و خودویرانگری می زنند. کامران، منصور و آیدا هر کدام با دنیای شخصی و احوالات خودشان درنهایت جایی در این دنیای بی رحم و فریبکار ندارند و با مرگ به آرامشی ابدی می رسند.

در این میان اما شخصیت درونگرا و عجیب کامران، نمود بارز و برجسته ای دارد و در یادها می ماند. او با آن شمایل نحیف و ترکه ای و آن موهای بلند سیاه از خانواده مرفه خود دل می کند و با پشت پا زدن به درس و دانشگاه و عشق، با اعتصاب غذا به مرگی خودخواسته و تدریجی تن می دهد. حالا شنیدن خبر مرگ او بر اثر نشت گاز، قرابت عجیبی با دنیای فیلم «نفس عمیق» و نقش کامران پیدا کرده است و مطمئنا بر محبوبیت شخصیت او و اثر خواهد افزود.

علی رستگار