اتحاد برای مردم ,نه بر مردم

شاید کسانی دیگر وظیفه داشته باشند پیامدهای این ائتلا ف ها را یادآوری کنند و قضاوت را به مردم بسپارند

از حدود یک سال قبل، افراد وابسته به دو جناح عمده سیاسی کشور، به گونه‌ای سخن می‌گویند که گویی <فتح‌الفتوح> آنها ایجاد ائتلا‌ف <درون جناحی> و کنار گذاردن اختلا‌فات برای پیروزی در انتخابات است. اما هیچیک از آنها نمی‌گویند که این پیروزی چه حاصلی برای مردم خواهد داشت؟

پس شاید کسانی دیگر وظیفه داشته باشند پیامدهای این ائتلا‌ف‌ها را یادآوری کنند و قضاوت را به مردم بسپارند.

آنچه برخی از گروههای سیاسی - از دو جناح - به دنبال آن هستند، نه یک کشف علمی و سیاسی جدید است و نه در میان جناح‌های سیاسی ایران، بی‌سابقه! این موضوع سابقه‌ای به بلندای عمر نظام جمهوری اسلا‌می دارد، اما آنچه مربوط به دو جناح سیاسی سرشناس کشور می‌شود، عمری ۱۶ ساله دارد. در ابتدای دهه ۷۰ که اکثریت مجلس سوم در اختیار جناح موسوم به چپ بود و مهدی کروبی بر آن ریاست می‌کرد، بسیاری از محافظه‌کاران کنونی با سنگر گرفتن در پشت سر هاشمی رفسنجانیمجلس سوم را به خاطر مخالفت با سیاست‌های اقتصادی دولت سازندگی مورد حملا‌ت شدید قرار دادند. آنها آنقدر در حمایت خود از سیاست‌های هاشمی رفسنجانی در برابر مجلس سوم جدی بودند که هیچ یک از عقلا‌ و بزرگان آن جناح حتی یکبار به مخالفت علنی با شعار <مخالف هاشمی دشمن پیغمبر است> برنخاست. آنها در انتخابات مجلس چهارم در ادامه همان روند، نه تنها پوسترهای انتخاباتی خود را به تصویر رفسنجانی مزین کردند بلکه شعار محوری آنها <پیروی از خط امام، اطاعت از رهبری حمایت از هاشمی> بود. البته در خصوص دو بند اول این شعار، مناقشه‌ای بین دو جناح وجود نداشت و تنها عبارت سوم، یعنی <حمایت از هاشمی> عامل تمیز این جناح از جناح مقابل بود. اما همین گروهچون فاقد استراتژی مشخص برای اداره کشور بود پس از حذف کامل رقیب، دچار دو دستگی‌ها و چند دستگی‌هایی شد که نخستین ثمره آن در مخالفت مجلس چهارم با کلیدی‌ترین وزیر کابینه رفسنجانی متجلی شد.

پس از آن هم، جدایی طرفداران جدی رفسنجانی و تشکیل گروه کارگزاران سازندگی در آستانه انتخابات مجلس پنجم، نشان داد که تنها عامل ائتلا‌ف انتخاباتی مجلس چهارم، نگرانی از وجود یک رقیب بنام <جناح چپ> بوده است. متأسفانه هـمـیــن وضـع بـه نحـو دیگـری در جنـاح چـپ- یا اصلا‌ح‌طلبان- در انتخابات مجلس ششم تجربه شـد و بسیاری از آنها هم بدون توجه به آنکه <درمجلس ششم برای مردم چه خواهند کرد> تنها تصمیم گرفته بودند به هر قیمت، اکثریت پارلمان را در اختیار بگیرند و موفق هم شدند. اتحاد انتخاباتی اصلا‌ح طلبان، بار دیگر محافظه‌کاران را نیز به فکر یک <ائتلا‌ف انتخاباتی بدون در نظر گرفتن اختلا‌ف نظرهای عمیق درونی> انداخت.

بر همین اساس، آنها یک لیست انـتـخــابــاتــی تـنـظـیــم کــردنــد کــه ســر لیسـت آنرفسنجانی بود و در آن، هم نام باهنر و حسن روحانی و جواد لا‌ریجانی به چشم می‌خورد و هم احمدی نژاد و الهام و محسن رضایی. البته محافظه‌کاران، این شانس را داشتند که در انتخابات مجلس ششم شکست بخورند و با واگذاری عرصه به رقیب، برای چـهـار سـال، اخـتلا‌فات درونی خود را مخفی نگه‌دارند. اصلا‌ح‌طلبان پیروز در مجلس ششم نیز به لحاظ فقدان استراتژی مشخص در بسیاری از امور، تقریباً راهی را رفتند که اسلا‌ف آنها در مجالس چهارم و پنجم پیموده بودند. البته نمی‌توان نقش بعضی از کارشکنی‌های بیرونی و نیز عدم همراهی مطلوب برخی تریبونها و نهادهای قدرتمند را در ناکامی مجلس ششم بی‌تأثیر دانست، اما همین عرصه نیز نشانه دیگری از عدم هماهنگی‌کامل اصلا‌ح‌طلبان بود و بار دیگر ثابت کرد که آنها نیز، نه برنامه مشخصی برای اجرای وعده‌های خود دارند و نه برای مقابله با حریف می‌توانند به <وحدت نظر موثر> برسند.

در مجلس هفتم، این بار نوبت اصولگرایان بود تا بار دیگر، آزموده را بیازمایند. آنها در آن انتخاباتموفق شدند اصلا‌ح‌طلبان را حذف و اکثریت مجلس را در اختیار بگیرند. اما مطالعه بسیاری از شعارهای انتخاباتی آنها با آنچه امروز برای همه مردم مشهود است، بار دیگر ثابت کرده و می‌کند که کسب اکـثـریـت مـجـلـس اگـر با برنامه‌ریزی دقیق و با هدف‌گذاری‌های علمی صورت نگیرد، نه مشکلی از مردم حل می‌کند و نه به جناح حاکم بر مجلس کمکی خواهد کرد. اختلا‌ف نظر در داخل مجلسبخصوص از زمان پیروزی دکتر احمدی نژاد در انتخابات ریاست جمهوری، بیشتر رخ نمود و در بسیاری از امور کوچک و بزرگ اعم از داخلی و خارجی، مردم شاهد اظهار نظرهای متفاوتی بودند که همه <اظهار نظر کنندگان> نیز نام <اصولگرا> را برای خود انتخاب می‌کردند.البته تفاوت دیدگاهنه تنها ایرادی ندارد بلکه اگر در روندی منطقی مطرح و پیگیری شود، می‌تواند بسیاری از مشکلا‌ت را حل کند. اما آنچه در دو سال گذشته مشاهده شده، سردرگمی در برخی امور اجراییو بعضی سیاستگذاری‌هاست. در این دو سال به دلیل عدم تفاهم با دولت، مجلس گاه مجبور به قانونگذاری در اموری شده است که قبل از آن سابقه نداشته است. موارد متعدد دیگری نیز در عرصه‌های داخلی و خارجی وجود داشته است که نمایندگان اصولگرا علیرغم آن که از عملکرد دولت راضی نبوده‌اند و حتی گاه، آن را برای کشور زیانبار می‌دانسته‌اند، تنها به تذکرات ملا‌یم اکتفا کرده‌اند و پس از مدتی نیز موضوع به فراموشی سپرده شده است.

در حالی که تذکر و انتقاد رسانه‌ای، مربوط به احزاب و افرادی است که دستی در قدرت ندارند و نمایندگان مجلس، موظف هستند با استفاده از اختیارات قانونی، جلوی فرصت سوزی‌ها، هزینه‌سازیها و کوتاهی‌های احتمالی را بگیرند. اما ظاهراً نزدیک شدن به انتخابات مجلس هشتم و نگرانی از آنچه <احتمال سوء استفاده اصلا‌ح طلبان> نامیده می شود، انگیزه عده‌ای از نمایندگان برای <عدم استفاده از اختیارات قانونی> و <اکتفا به تذکرات> و حتی <تذکرات در گوشی و غیرعلنی> را افزایش داده است. در این میان، سخنان اخیر دکتر حداد عادل رئیس مجلس در مصاحبه با خبرنگاران از ویژگی‌ خاصی برخوردار است. او با تایید این مسأله که در مورد تغییر ساعت کار ادارات در ماه رمضان، به رئیس جمهور نامه نوشته است، حاضر نشد مفاد نامه خود را افشا کند ولا‌بد این مخفی نگهداشتن نیز در راستای جلوگیری از <بال بال زدن> اصلا‌ح طلبان و خوشحالی احتمالی آنان از اختلا‌ف‌های درونی اصولگرایان است! در حالی که در همین موضوع، عده‌ای از کارشناسان و حتی رئیس مرکز پژوهش‌های مجلس، اقدام دولت را غیرقانونی دانسته‌اند و نسبت به زیان‌بار بودن آن هشدار داده‌اند.

اکنون سران جناح اصولگرا، در برابر این پرسش قرار دارند که از تلا‌ش برای ائتلا‌ف و اتحاد انتخاباتی، چه هدفی دارند؟ به عبارت واضح‌تر، بفرض نه چندان قوی، اگر اصولگرایان به ائتلا‌ف برسند و این ائتلا‌ف هم آنها را به پیروزی در انتخابات برساند، آیا در دوره فعالیت مجلس هشتم، حفظ وحدت اصولگرایان، بر اعمال اختیارات قانونی در برابر دولت و سایر نهادهای حکومتی، ترجیح خواهد داشت و یا وحدت اصولگرایان <برای مردم و حل مشکلا‌ت آنها> خواهد بود؟ این سوالی است که عیناً برای سران جناح اصلا‌ح‌طلب نیز وجود دارد و پاسخگویی شفاف و صادقانه به آن، می‌تواند در تصمیم‌گیری انتخاباتی مردم، مو‡ثر باشد.