نظریه دیدرنگی یانگ-هلمهولتز

توماس یانگ و هرمان فن هلمهولتز، دو پژوهشگر مشهور، با مشارکت همدیگر نظریه دیدرنگی بهنجار را ارائه نموده‌اند. این نظریه از آنجا آغاز شد که توماس یانگ در سال ۱۸۰۲، دید رنگی را …

توماس یانگ و هرمان فن هلمهولتز، دو پژوهشگر مشهور، با مشارکت همدیگر نظریه دیدرنگی بهنجار را ارائه نموده‌اند. این نظریه از آنجا آغاز شد که توماس یانگ در سال ۱۸۰۲، دید رنگی را در نتیجه عمل سه گیرنده مختلف اعلام نمود. بر طبق نظریه یانگ، با استفاده از سه رنگ قرمز و سبز و آبی می‌توان تمام رنگ‌های طیف رنگی را تولید کرد.

پس از آن، هلمهولتز کشف کرد که افرادی که دارای دید رنگی عادی (نرمال) هستند به سه طول موج مختلف نور نیاز دارند تا رنگ‌های متفاوت را تولید کنند.

هلمهولتز از آزمایش انطباق رنگ که در آن، شرکت کنندگان میزان سه طول موج مختلف نور را برای انطباق با یک رنگ آزمایشی تغییر می‌دهند، استفاده کرد.

شرکت کنندگان اگر فقط از دو طول موج استفاده می‌کردند نمی‌توانستند رنگ‌ها را با یکدیگر انطباق دهند امّا با استفاده از سه طول موج می‌توانستند با هر رنگی در طیف رنگ‌ها انطباق برقرار کنند.

این نظریه به نام نظریه دید رنگی یانگ- هلمهولتز معروف شد.

تعیین سه گیرنده‌ای که مسئول دیدرنگی هستند تا ۷۰ سال بعد از آن که نظریه دیدرنگی بهنجار ارائه شد، مشخص نگردید. پژوهشگران دریافتند که مخروط‌های رنگدانه‌ها از نظر جذب، دارای سطوح مختلفی هستند. مخروط‌ها گیرنده‌هایی هستند که در شبکیه چشم قرار دارند و مسئولِ دیدن رنگ‌ها و جزئیات هستند. گیرنده‌های مخروطی بر حسب مقدار آمینو اسیدهای موجود در آن‌ها، از نظر جذب با یکدیگر متفاوتند. سه گیرنده مخروطی متفاوت عبارتند از:

گیرنده‌های مخروطی طول موج کوتاه

گیرنده‌های مخروطی طول موج متوسط

گیرنده‌های مخروطی طول موج بلند