جنگ ستارگان و نقش آفرینی چشم بادامی ها

حالا ژاپن نیز به درخواست ایالات متحده به سفر تاریخی و تا اندازه ای خطرناك فضا می رود كشوری كه خود یكی از شركای فعال و مسلح واشنگتن در منطقه آسیا اقیانوسیه است درواقع, فناوری فضایی به دو دلیل در حال رشد و توسعه است

نخست، به دولت ها این امكان را می دهد كه جنگهای زمینی شان را بهتر هماهنگ و مدیریت كنند. دیگر آنكه، شمار زیادی ازكشورها و شركت ها به فضا به دیده یك «دنیای جدید» می نگرند. چه در سیارك ها طلا یافت می شود، در ماه، عنصر هلیوم ۳ و در مریخ احتمال می رود كه منیزیم، كبالت واورانیوم وجود داشته باشد. از این رو، شركتها می كوشند سفینه هایی را به این سیارات نزدیك كنند واز طریق آنها درسالهای آتی سودهایی هنگفت به جیب بزنند. اما نخست، باید فناوریهای فضایی توسعه یابند تا «استخراج فضا» ممكن و اقتصادی شود. اگر بتوان مردم یك كشور را متقاعد كرد كه دولت متبوعشان برای محافظت از آنها در برابر گزند دشمنان واقعی وخیالی به تكنولوژیهای فضایی نیاز دارد، آنگاه می توان با این سرمایه، زیر ساخت لازم برای صنایع هوا - فضا را ایجاد و روانه كرات دیگر كرد. پس فناوری فضایی، كاربردی دوگانه دارد.یعنی با توسعه بهره برداریهای نظامی، منافع گروهی نیز تأمین می شود. حال، پرسش این است كه چه كسی از آن سود می برد؟ چه كسی هزینه می كند و چه شخصی منتفع می شود؟ ژاپن، هم بر روی فناوری فضایی نظامی كار می كند و هم تكنولوژی غیرنظامی آن. این كشور سرگرم توسعه سامانه به اصطلاح دفاع موشكی و نسل جدید ماهواره های جاسوسی نظامی است ودر همین حال، طرح هایی نیز برای ساخت ایستگاههایی مجهز در كره ماه دارد. همه این برنامه ها، هزینه های گزافی را به مالیات دهندگان ژاپنی تحمیل كرده است و در سالهای آینده، حالتی تهاجمی به سیاست خارجی توكیو خواهند داد. مهمتر آنكه، پیشرفتهای فضایی ژاپن درعرصه نظامی، این كشور و ارتش ایالات متحده را به یك رویارویی خطرناك با دیگركشورهای منطقه خواهد كشاند. از جمله آمریكا مقابله با پیشرفت چین، حریف قدرتمند خود در عرصه اقتصاد جهانی، را آغاز خواهد كرد.

چندی پیش، روزنامه «واشنگتن پست» در گزارشی نوشت: «پنتاگون به آسیا به دیده منطقه ای می نگرد كه به درگیریهای نظامی یا دست كم رقابتهای آینده پایان خواهد داد». و در آخر نتیجه گرفت كه ایالات متحده حضور نظامی خود را در این منطقه دو برابر خواهد كرد. در این راستا، آمریكا به تازگی در جزیره «گوام» باندهای پرواز بلندتری را ویژه نشست و برخاست بمب افكن های «بی یك» و «بی دو» ساخته است. آمریكا همچنین موشكهای كروز خود را در این جزیره مستقر كرده و قرار است آن را به پایگاه هوایی مركزی ویژه عملیات های نظامی تبدیل كند. وزارت دفاع آمریكا (پنتاگون) در سراسر منطقه آسیا - اقیانوسیه درحال ساخت پایگاههای نظامی كوچك است تا در مواقع ضروری به سرعت بتواند وارد عمل شود.

یكی از برنامه های كلیدی زرادخانه تسلیحاتی ایالات متحده «سامانه موشكی نمایشی » (TMD) است كه با هدف محاصره جمهوری خلق چین انجام می گیرد. این سیستم كه بر روی كشتی نصب و به نام سامانه دفاع موشكی به مردم فروخته می شود، در واقع، برای حفاظت از متحدانی نظیر ژاپن و كره جنوبی طراحی شده است.

موشكهای رهگیر جدید این سامانه موسوم به «اس ام - ۳» بر روی ناوشكن های پشتیبانی (Aegis) نیروی دریایی ایالات متحده مستقر در ژاپن، كره جنوبی ، استرالیا و تایوان قرار می گیرند. موشكهای رهگیر «پاك - ۳»نیز قرار است درخاك ژاپن مستقر شوند. و هواپیمای نوسازی شده «بوئینگ ۷۴۷» موسوم به «ABL» قرار است با انجام یك پرواز در ساعت آخرین تصاویر از سواحل چین را به آمریكا مخابره كند. در نوك این هواپیما، لیزری نصب شده است كه به هر نوع موشك پرتاب شده از چین یاكره شمالی، شلیك می كند. اما تكمیل ABL مشكلات فنی عظیمی دارد و هزینه آن نیز به مراتب بیشتر از بودجه در نظر گرفته شده، است. ازاین رو ایالات متحده می كوشد تا ژاپن را به مشاركت در این پروژه ترغیب و هزینه های آن را تقسیم كند.

در واقع، همه این كارها برای آن است كه آمریكا بتواند چین را محاصره و منزوی كند. تغییر مشی سیاسی توكیو به عنوان دولت نزدیك به واشنگتن در منطقه، آن هم در زمانی كه درگیری بین چین و ژاپن بر سر ادعاهای مرزی و اقدامهای تحریك آمیزی نظیر ماجرای بازدید نخست وزیر چین ازمعبد «یاسوكونی» در اوج قرار دارد، از نظر پكن به این معنا است كه ژاپن به دنبال نقشی تهاجمی در منطقه و همكاری نزدیك تر با ایالات متحده در راستای هدفهای راهبردی این كشور است. پس راهبرد دفاع موشكی آمریكا بویژه برای این تهیه شده است كه توان بازدارندگی هسته ای چین را خنثی كند و به واشنگتن امكان وارد آوردن ضربه اول احتمالی را بدهد. كمیته مشورتی امور امنیتی ایالات متحده و ژاپن در نشست ۱۹ فوریه ۲۰۰۵ خود در واشنگتن با اعلام اینكه خطرات جدیدی در منطقه آسیا - اقیانوسیه در حال شكل گیر است، یگانه راه مقابله با آن را نوسازی توان نظامی بویژه سامانه دفاع موشكی بالیستیك دانستند. در بیانیه مشترك این كمیته آمده است كه آمریكا باید راهبرد دفاعی خود را در سراسر جهان نوسازی و تقویت نماید تا در اوضاع امنیتی بی ثبات بتواند بدان اتكا كند.

نقش فضا در طرح های راهبردی ایالات متحده

هم اكنون آمریكا در حال اجرای یك طرح خطرناك است و می خواهد موشك های رهگیر «پاك - ۳» را در منطقه «فورت گریلی» واقع در آلاسكا و ناحیه «واندنبرگ» ایالت كالیفرنیا مستقر كند. این سامانه ها در حالی استقرار می یابند كه هنوز با موفقیت آزمایش نشده اند. می گویند این موشك ها از آمریكا در برابر حملات كشورهای شرور حفاظت می كند. همان كشورهایی كه تاكنون حتی این توانایی فنی را نداشته اند كه بتوانند ایالات متحده را با جنگ افزارهای هسته ای تهدید كنند. براستی، چرا بایدآنها به این كار دست بزنند؟ آمریكا می تواند با بیش از ۷۵۰۰ بمب اتمی خود به آسانی هر كشوری را كه تنها یك موشك به سوی ابرقدرت شلیك كند، نابود نماید. حتی چین با وجود در اختیار داشتن

۲۰ موشك هسته ای كه بردشان تا آمریكا نیز می رسند، این خطای راهبردی را نخواهد كرد و حاضر نخواهد شد به یكی از بهترین شركای تجاری اش حمله كند. پس سامانه دفاع موشكی به چه كار می آید؟ براساس اسناد پنتاگون ، این كار ضروری است، چه ایالات متحده باید با كنترل و تسلط بر فضا كشورهای دیگر را از دسترسی بدان باز دارد. اگر توجه داشته باشیم كه امروز بخش اعظم مدیریت جنگهایی كه در روی زمین رخ می دهند، از فضا و توسط ماهواره های نظامی صورت می گیرد، آنگاه در می یابیم كه چرا پنتاگون برای كنترل بر فضا و جلوگیری از دستیابی كشورهای دیگر البته بطور گزینشی به این وادی اینقدر شتاب دارد. واقعیت آن است كه دكترین نظامی ایالات متحده بر «تسلط كامل بر فضا» استوار است. به دیگر سخن، واشنگتن می خواهد بر تمام مناقشات و درگیریها در عرصه های مختلف سلطه كامل داشته باشد.یعنی زمین را با نیروی زمینی تسخیر كند، دریا را با نیروی دریایی، آسمان را با نیروی هوایی و فضا را با فناوری های جدیدی كه امروز درمراحل تكمیل و توسعه هستند. در این راستا، نیروی هوایی آمریكا در سند برنامه جدید خود می نویسد: «مادامی كه كیهان را به كنترل كامل خود در نیاورده ایم، نمی توانیم به اهداف اصلی مان كه همانا استفاده از امكانات فضا از طریق بهبود و به كارگیری نیروهای مسلح فضایی است، بطور كامل برسیم. توانایی سیطره بر فضا اهمیتی بنیادین دارد و حفظ برتری مان در این عرصه پیش شرطی مهم برای موفقیت در هدایت جنگهای مدرن است». اگر عبارت «كنترل و تسلط بر فضا» را با اندیشه «بهره برداری از منابع اندك، اما گران قیمت موجود در سیارات» كنار هم بگذاریم، در می یابیم كه ایالات متحده و ژاپن دارند «پیمان ماه» را نقض می كنند. براساس این معاهده كه در سال ۱۹۷۹ در سازمان ملل متحد به تصویب رسید، ساخت پایگاه نظامی در كره ماه ممنوع است و هیچ كشور، شركت و شخصی نمی تواند نسبت به بخشهایی از سطح یا لایه های زیرین آن هیچگونه ادعایی داشته باشد. در واقع، هدف سازمان ملل متحد از وضع این قانون بین المللی در زمانی كه پای بشر آشكارا به فضا باز شده بود، این بود كه از وقوع هرگونه درگیری در آن سوی جو زمین جلوگیری نماید.

---