بیماری‌های خودتلقینی

بسیاری از آدمیان همان‌گونه که می‌بینند عمل می‌کنند و همان‌گونه که می‌شنوند، باور می‌کنند اما در واقع آنچه را که خود از جهان خارج ادراک می‌کنند، واقعیت می‌پندارند.
انسان‌ها …

بسیاری از آدمیان همان‌گونه که می‌بینند عمل می‌کنند و همان‌گونه که می‌شنوند، باور می‌کنند اما در واقع آنچه را که خود از جهان خارج ادراک می‌کنند، واقعیت می‌پندارند.

انسان‌ها همان‌گونه که اهل استدلال و حساب و کتابند، می‌توانند اهل تلقین و وسواس و خرافه هم باشند.

خصوصیات ذاتی، فرهنگی، اجتماعی، روحی و تربیتی می‌تواند میزان شدت تلقین و وسواس و خرافه را تعیین کند، اما زمانی این مشکل قابل تامل می‌شود که موجب بیماری خودتلقینی یا رمان‌تنی شود.

این نوع بیماری‌ها اختلالاتی است که فرد با نگرش به علائم و نشانه‌های مشابه در افراد مبتلا با تلقین و وسواس بیماری آن اشخاص را به خود نسبت می‌دهد و آن را حس می‌کند و این در حالی است که این بیماری وجود خارجی ندارد.

علائمی چون درد عمومی، مشکلات گوارشی، عدم توانایی صحبت کردن، تفکر داشتن غده‌ای درون بدن یا مغز، وجود بیماری صعب‌العلاج و MS ، فلج شدن نیمی از بدن و حتی احساس نابینا شدن را در این نوع بیماران می‌توان بیدار کرد.

بیمار در این‌گونه موارد از دردهای پراکنده قسمت‌های مختلف بدن شکایت دارد که به درمان هم مقاوم است و تا فلج شدن نیمی از بدن هم پیش می‌رود!

مشکلات گوارشی به صورت دردهای پراکنده شکم و احساس نا مطلوب در دستگاه گوارش بروز می‌کند.

گاه تفکر داشتن MS و شرح علائم آن توسط بیمار چنان قاطعانه بیان می‌شود که پزشک معالج را ملزم به بررسی‌های دقیق می‌کند و تمامی این اقدامات در حالی انجام می‌شود که در نهایت علائم و نشانه‌های قابل قبولی برای تشخیص بیماری خاص منطبق بر آزمایشات تشخیصی و بالینی وجود ندارد.

بیمار در وهله اول به متخصص داخلی مراجعه کرده و پس از بررسی‌های فراوان و متحمل شدن هزینه‌های گزاف هیچ بیماری در وی تشخیص داده نمی‌شود و او از این که کسی مشکل و بیماری ‌اش را نمی‌تواند تشخیص دهد، شکایت دارد.

بیمار به جراح هم مراجعه کرده و اصرار به جراحی‌هایی دارد که ممکن است نیاز واقعی به آن نداشته باشد. اگرچه علائم بیماری مطرح‌کننده بیماری‌های داخلی یا جراحی است، ولی در واقع این بیماری مشخصه متخصصان مغز و اعصاب و روان‌پزشکان است.

علت واقعی این اختلالا‌ت، فاکتورهای شخصیتی، تجارب گذشته فرد، محدودیت توانایی در ایجاد ارتباط فکری، خلقی و اجتماعی، ترس بیش از حد از ابتلا به بیماری‌های صعب‌العلاج چون MS و سرطان و حتی تومورهاست.این‌گونه بیماری‌ها معمولا از سن ۳۰ سالگی به بعد شروع شده و تا چندین سال ادامه می‌یابد، ولی آنچه حائز اهمیت است تشخیص روان‌تنی بودن این علائم در مراحل اولیه بیماری است تا درمان مناسب انجام شود. زیرا اگر بیماری مزمن شود درمان آن از نظر روانی بسیار مشکل‌تر از درمان بیماری‌های صعب‌العلاج خواهد شد.

دکتر بهروز نیکنام